Maybe

Elf jaar geleden werd onze hulp ingeroepen. Bij een oudere dame uit ons dorp liepen heel veel zwerfkatten. Niets gecastreerd, dus ook veel kittens. De buurt klaagde al jaren over de situatie, vooral omdat er ook geregeld dode kittens gevonden werden.

De bejaarde vrouw bedoelde het goed maar de zorg voor 'haar' verwilderde zwervertjes groeide haar duidelijk boven het hoofd. Helaas kostte het ons veel moeite om haar zover te krijgen onze hulp te accepteren. Vooral de kittens liepen allemaal rond met Niesziekte, de een was er nog erger aan toe dan de ander. Pas toen we beloofden de volwassen katten gecastreerd terug te geven, mochten we eindelijk alle kittens wegvangen voor broodnodige medische zorg en herplaatsing.

Het kleine zwarte kitten wat er het meest slecht aan toe was, kregen we echter niet te pakken. Dag in, dag uit waren we er mee bezig en haar toestand verslechterde onder onze ogen. Ze was zo ziek dat ze zich alleen nog maar verstopte, eigenlijk om te sterven. Tot ik op een goede dag, na de zoveelste vergeefse vangpoging, mijn net in de bomen wilde hangen. Juist op het moment dat ik weg wilde lopen zag ik uit mijn ooghoek over de schutting heen, het zwarte hoopje ellende uit de struiken komen. Oogjes vrijwel dicht van de aangekoekte puss, broodmager en wankelend op de pootjes. Ik wist intuïtief dat ik snel moest handelen. Tijd om de tuin in te lopen had ik niet. Met een zwaai heb ik het net over de schutting gezwieperd en als het ware het kitten zo opgeschept...Meer met geluk dan wijsheid had ik eindelijk het verbouwereerde kitten in mijn handen!

Ik heb haar Maybe genoemd. Engels voor Misschien...
Want Misschien kon ik haar te pakken krijgen. En Misschien zou ze het dan redden. De toekomst was zo onzeker voor dit half-wilde maar doodzieke beestje. We hebben hard gevochten, kleine Maybe en Ik.
Ze is nooit meer weggegaan. Ze werd mijn kleine zwarte schaduw. Als ziek kitten nam ik haar overal mee naar toe, omdat ze om de paar uur vloeibaar eten moest krijgen. Zo nam ik haar ook mee op bezoek bij een oom, waar ik haar even uit het oog verloor. Uiteindelijk hebben we het hele huis op zijn kop gezet voor we haar vonden; weggekropen achter het keukenblok. Wat er vervolgens bijna geheel uitgesloopt moest worden. Gelukkig konden we er later om lachen...

Maybe had schijnbaar iets met keukens want ook bij mij thuis koos ze het aanrecht uit als haar vaste plekje. Dichtbij haar maatje, kater Robin. Veilig uit de buurt van bezoekers, maar dicht bij mij zodra ik ging afwassen of andere zaken bij het aanrecht had af te handelen. Dan kwam ze steevast naar me toe. Kopjes gevend, haar lijfje tegen me aanvleiend. En altijd zachtjes love-bites gevend. Haar witte tandjes in mijn wang of bovenarm, zo lief en voorzichtig! De zwarte Maybe is altijd eenkennig gebleven maar was wel volkomen op haar gemak, bovenop het aanrecht. Volop gebruikmakend van die speciale momentjes tussen ons samen.

Na het overlijden van vriendje Robin, enige jaren geleden, werd Maybe steeds dapperder en bezocht ze me zelfs in de huiskamer, of een enkele keer troffen we haar in het buitenverblijf, genietend van de warme zon op haar blote buik. Maar vorige week werd ze ziek. Bij de dierenarts konden we geen verklaring vinden voor het vermageren, het spugen. Een afspraak voor verder bloedonderzoek werd gemaakt. Het heeft zover niet mogen komen. Mijn kleine bescheiden Maybe vond ik dood in het mandje in de opvang, waar ze heel soms perse naar toe wilde. Ze is elf jaar geworden en vermoedelijk gestorven aan een tumor. Misschien...

Haar plek op het aanrecht is leeg. Er wacht me geen tedere love-bites meer. Geen glimmende groene oogjes die me vol vertrouwen aankijken. Het doet zo pijn. Het is zo leeg zonder de aanrechtknuffelaar. Mijn lieve kleine Maybe, misschien...misschien tot ooit?

Foto: Maybe (links) en Robin (rechts)
 

De Hillies zijn weer thuis!

Afgelopen weekend was het eindelijk zo ver. De drie 'Hillies' mochten terug naar de vangplek in Hillegom, waar ze blijvend verzorgd worden door de melder.

Het heeft langer geduurd dan verwacht. Eind januari hadden we op verzoek van de melder dit verwilderde gezin gevangen. Moederpoes Hilleke en twee oudere kittens, Hillegonde en Hilton. De bedoeling was dat ze gecastreerd zouden worden en dan weer snel terug konden naar de tuin van de melder, waar ze hun eigen schuur en dagelijkse maaltijden hebben.

Het liep dus anders en bijna twee maanden later konden ze pas terug. En dat is een lange periode om in een kennel opgesloten te zitten. We hadden echter geen keuze: moeder Hilleke was mogelijk zwanger en dat wilden we eerst zeker weten, maar daarnaast bleek dochter Hillegonde te lijden aan Entropion (ingroeiende oogharen). Een operatie en het herstel daarvan volgde. Kort daarop kon mama ook eindelijk gecastreerd worden, toen duidelijk was dat ze niet drachtig kon zijn.

Omdat de katten zo lang uit hun vertrouwde omgeving zijn weg geweest heeft de melder hen op ons advies, eerst een nacht met lekkere hapjes opgesloten in de schuur. Weer even wennen....

Dat dit helemaal gelukt is bleek uit de foto's die we vanochtend ontvingen. Als vanouds zit het drietal weer op hun terras te wachten op het ontbijt.... de Hillies hebben het maar getroffen!! 

 

Foto: de Hillies zijn weer thuis!

Poko naar de dierenarts

Afgelopen week moest Poko mee naar de dierenarts. Marya heeft Poko al van kitten af aan en ze zijn dikke maatjes. Daarom had Marya Poko niet in een reismand of opdrukkooi geplaatst, maar in een reistas. Dat zal vast veel prettiger zijn voor Poko.

Tot ze ineens veel lawaai achter haar in de auto hoort. Poko wist uit de reistas te ontsnappen en probeerde bij Marya te komen, wat dus niet lukte.... Dan schrik je toch wel even!

Gelukkig is dit goed afgelopen, maar het had zo makkelijk minder goed kunnen aflopen, bijvoorbeeld als Poko zich had verstopt en uit de auto was gesprongen op het moment dat de deur open was gegaan. Dan is het nog maar de vraag of hij meteen op Marya af komt of in de paniek weg rent.

Deze mooie comfotabele reistas is meteen weggegooid, die is dus niet veilig te gebruiken. Ons dringende advies is ook om een kat mee te nemen in een reismand en deze goed te controleren voor de kat er in gaat en ook weer goed controleren of het deurtje goed dicht zit. En als je de reismand buiten even neer moet zetten om bijvoorbeeld een deur te openen, zet deze dan altijd met de kant van het deurtje tegen een muur, autoband en dergelijke zodat het deurtje echt niet open kan.
Het zal niet de eerste kat zijn die vlak bij de dierenarts weet te ontsnappen......

Foto: Poko ontsnapt uit de reistas.
 

Spook en Jody

Soms loopt je leven anders dan dat je had uitgestippeld en moeten er moeilijke keuzes genomen worden. Dat overkwam ook een oude bekende van ons.
Samen met haar man had ze een leuk gezinnetje met een stuk of 8 katten. Dit waren hun kindjes. En wat ze nooit hadden verwacht, overkwam hen toch. Ze moesten noodgedwongen afscheid nemen van hun katten.
En het is zo makkelijk om dan te oordelen, maar als je je verdiept in de redenen daarachter, kun je het ook zien als de ultieme daad van liefde voor je huisdier; dat elders de zorg gaat krijgen die jij niet meer kunt bieden....

En het leven neemt regelmatig onverwachte wendingen, we zien het regelmatig in de opvang. Mensen die ineens worden opgenomen in een therapeutische inrichting, een ontslag met alle financiële gevolgen van dien zoals de verkoop van je huis. Niet altijd is er direct opvang of de mogelijkheid om je dieren (tijdelijk) onder te brengen. Zeker als het om meerdere dieren gaat of om beestjes die met medische problemen kampen.

Of zoals bij onze kennis; het overlijden van de partner waardoor je ineens in je uppie voor de zorg komt te staan voor de huisdieren. Minder inkomsten, meer zorgen... met pijn in haar hart besloot onze oude vriendin dat haar katten meer verdienden dan dat zij nu bieden kon. Vooral omdat het ook om oudere katten ging die de nodige medische zorg nodig hadden. De een had speciaal voer nodig, bij de ander moest het gebit hoognodig gesaneerd worden, een derde heeft last van chronische niesziekte....het was meer dan zij aan kon.

Toen ze vroeg of wij konden helpen, hebben we even achter onze oortjes gekrabd. Plek voor zoveel nieuwkomers hebben wij ook niet, en eerlijk gezegd zijn wij er ook niet voor dit soort tamme huiskatten. We zijn immers geen asiel...

Maar een oude bekende laat je niet aanmodderen, en onschuldige dieren laat je niet de dupe worden van zelfbedachte regels. Dus hebben we twee bevriende asiels in haar omgeving benaderd, met de vraag of een aantal van de katjes daar heen konden. Gelukkig waren ze van harte welkom en krijgen we enthousiaste updates.
De laatste twee katjes zijn gister bij ons afgeleverd en blijven bij ons wonen. Het gaat om de oude Spook die medische zorg nodig heeft, en zijn vriendinnetje, de 7jarige angstige Jody die chronische Niesziekte heeft. Dit koppeltje moet lekker samen blijven maar is lastig plaatsbaar. Dus zijn zij de uitzondering op onze regel...

We hopen dat, met dit soort verhalen, mensen wat meer nadenken en wat minder oordelen. Natuurlijk komen wij ook die mensen tegen die te makkelijk dieren nemen en er net zo makkelijk weer afstand van doen als dit hun beter uitkomt. Maar bij heel veel mensen zit er vaak verborgen leed achter, en slapeloze nachten voor die beslissing wordt genomen om te kiezen voor het welzijn van je dier.
En inmiddels weten ook wij:
Het kan je echt zomaar gebeuren!

 Foto: Spook is een schatje, maar heeft de nodige medische problemen

 

Foto: De angstige Jody kan niet zonder haar grote beschermer, kater Spook

 

Pluis gewassen

In principe is het zelden nodig dat we onze katten wassen. Meestal houden ze dat zelf keurig bij, en de enkele oudere kat die dat niet doet, maakt zichzelf meestal niet zo vies.

Een uitzondering op deze regel is onze Pluis. En omdat hij ook nog eens spierwit is, valt elke viezigheid in zijn vacht extra op. Maar tegenwoordig heeft Pluis een ander probleem erbij: omdat we een flink aantal tanden moesten trekken bij hem, kwijlt hij veel en laat jij zijn tong geregeld uit zijn bekkie hangen (normaal houden de tanden dat tegen). En aan al dat kwijl blijft vervolgens vuil hangen wat hij dus zelf niet wegpoetst, helaas....

Foto: Pluis met kwijlbek

Dus moeten wij dat doen. Wetende dat het een tijdrovend bezigheid is, maar vooral wetende dat Pluis een van de gevaarlijkere katten in onze opvang is, blijft dit een klusje waar we niet echt naar uitkijken. Vandaag moesten zowel hij als wij er toch echt aan geloven want wat zag de dove kater er uit!!

Weliswaar met behulp van een rustgevend pilletje (ik zou bijna zeggen voor beiden!) is het uiteindelijk gelukt. Nadeel is dat een agressieve of verwilderde kat nooit helemaal onder zeil gaat van dergelijke slaappilletjes. Het blijft dus continu opletten en snel reageren als de kat in kwestie ineens weer even bij volle bewustzijn is en klauwt naar alles in de buurt. Ben je daar niet goed op voorbereid dan hou je letsel over en op zijn minst een puinhoop van plukken uitgekamd haren, borstels en omgevallen shampoo flesjes die nog binnen zijn bereik lagen...

Gelukkig bleef de schade beperkt tot de puinhoop, en zijn we voorlopig weer even klaar met dit heerschap die normaal gesproken zeer aimabel kan zijn!

En net als we klaar zijn met afdrogen, besluit Pluis, nadat we daar uren tevergeefs op hadden gewacht, dan toch echt diep in slaap te vallen...

Foto: dove Pluis in diepe slaap

 

Hakuna uit Haarlem

Dat het vangen van vermoedelijke zwerfkatten niet altijd goed gaat blijkt ook uit onderstaand verhaal. Reden waarom wij ons vaak boos maken op bijvoorbeeld dierenambulances die worden gebeld omdat er een onbekende kat bij iemand in de tuin zit waarop dan wordt geadviseerd "De kat zelf te pakken" waarna de ambulance hem komt ophalen.
We raden iedereen dit yen zeerste af! Het pakken van een onbekende kat is vragen om problemen. Zelfs als de kat aaibaar is! Want dan nog kan die totaal in paniek raken zodra je het dier in een reismand wilt stoppen.
Vaak zijn de melders ook oudere mensen en wij vinden het onverstandig aan een leek te vragen om een (zwerf)kat te pakken. Daar zijn nu juist professionele organisaties voor! En zelfs die komen er niet altijd zonder kleerscheuren af:

Onze eigen vrijwilligster Bianca reageerde op een melding uit Haarlem. Bij die persoon zat al een paar dagen een klein katje in de tuin. Nooit eerder gezien, was ook niet van de buren. Of Bianca in ieder geval de kat op een chip kon controleren?

Op het adres aangekomen trof onze vrijwilligster een zeer angstig katje aan wat zich tussen bloempotten had verschanst. Om met haar chipreader aan het werk te kunnen moest ze echter dichterbij het katje kunnen. De meeste chipreaders werken alleen als je ze dicht tegen het dier aanhoudt. 

Foto: Hakuna is een ouder kitten en doodsbang voor mensen. Dus bijt ze naar alles in de buurt....

Onze Bianca heeft inmiddels veel ervaring met het aflezen van de chip. Bij tamme katten. Dus toen ze het beestje enigszins klem had zitten tussen de bloempotten wilde ze het oppakken. En daar ging het fout! Enkele vervelende bijtwonden tot gevolg, en even later een ritje naar de eerste hulp voor een tetanusprik en antibiotica! Want bijtwonden van katten zijn als injectienaalden vol vuil die in je lijf worden gepompt. Loopt zelden zonder medicatie goed af!

Foto: Kattenbijtwonden zijn pijnlijk en ontsteken bijna altijd. Inmiddels gaat het al beter met Bianca's hand dankzij de snelle medische hulp

Gelukkig kon onze dappere vrijwilligster het katje nog een tuinhuis in zetten en had ze nog de energie om ook een vangkooi te plaatsen. Het was inmiddels duidelijk dat het nog om een jong beestje ging en die laat je niet zonder hulp achter.

Bianca was verder uitgeschakeld, onze Marya die normaal het vangwerk doet was druk bezig met vangen in Bennebroek en Zwanenburg, dus wat nu?

Gelukkig stelde vrijwilligster Manon voor om de honneurs waar te nemen. Inmiddels hadden we van de melder begrepen dat het katje zich in het tuinhuis in een krabton had verschanst. Een ideale plek voor het beestje om zichzelf uitstekend te kunnen verdedigen tegen alles wat door die ene ingang naar binnen wilde komen. Dus kreeg onze Manon van Marya het dringende advies niet haar handen naar binnen te steken en alleen met een speciale chipreader te controleren of het diertje was gechipt. Deze chipreader is speciaal bedoeld voor het werken met verwilderde dieren en heeft een lange steel waardoor je niet met je handen dichtbij tanden en nagels hoeft te komen....

Foto: Deze speciale chipreader maakt ons werk met verwilderde katten een stuk veiliger....

Gewapend met reader en goede adviezen ging Manon aan de slag. Helaas bleek het katje niet te zijn gechipt en bleef het standvastig in zijn veilige holletje zitten.

Onze Manon is verzorgster hier in de opvang en had nooit eerder een kat gevangen, dus raadden we haar dat ook af. Maar het doodsbange beestje laten zitten was ook geen optie.

Foto: Uiteindelijk had het katje zich hierin verstopt. Om daar dan je handen in te steken is ronduit dom...

Gelukkig wilden onze collega's bij de Regionale Dierenambulance uit Haarlem ons helpen. Dat bleek inderdaad niet zo makkelijk te gaan en uiteindelijk verdween het kleine katje achter een verwarming waarop collega Willem met gevaar voor eigen lijf en leden het beestje uiteindelijk wist te bevrijden. Daarop is het naar onze opvang gebracht.

Hakuna, zoals we de kleine kat hebben genoemd, is waarschijnlijk een verwilderd katje van ongeveer 8 maandjes oud. Zoals ze zich nu gedraagt doet vermoeden dat ze geen contact met mensen gewend is. Toch vragen we hier of iemand het beestje herkent? Want ook zeer angstige huiskatjes kunnen een verwilderde indruk maken die eerste paar angstige uren in een vreemde omgeving!
Ook is het mogelijk dat er nog broertjes of zusjes in de omgeving rondlopen. Alle info is welkom.

Hakuna is gister gevangen op de Archipelstraat in Haarlem waar ze al minstens drie dagen rondzwierf. Het geslacht is overigens nog niet bekend. We laten het katje nu eerst even tot rust komen...

Diesel uit Nieuw Vennep

Baasje Diesel:

"Afgelopen zondag 28 februari is onze kat Diesel ontsnapt uit zijn transportkooi voor de deur van dierenartskliniek 'Hugo' in Zwanenburg. Hij heeft dus niet de kans gehad om aan zijn blaasproblemen geholpen te worden. Hij is het skateterrein opgerend en zoek geraakt. Diesel woont in Nieuw-Vennep waardoor Zwanenburg een totaal vreemde omgeving is. Het bericht van Diesel is veelvuldig gedeeld en ik, als eigenaar, werd overspoeld door tips waaronder het inzetten van de hulp van stichting Zwerfkatten havengebied IJmuiden.

Foto:  De flyers werden direct opgehangen door de eigenaar (en later ook weer netjes verwijderd!!)

Diesel is na lang zoeken uiteindelijk door ons een paar keer gezien waarop de stichting adviseerde om voer neer te zetten en iets vertrouwds met ons luchtje er aan. Zodat hij in ieder geval niet verder zou zwerven.
Daarop kon de vangkooi ingezet worden. Die is vrijdagnacht geplaatst en nog geen twee uur later kregen we het telefoontje van de stichting met een felicitatie dat Diesel in de kooi zat! Midden in de nacht konden we ons ventje ophalen. Na bijna vier lange dagen is onze Diesel weer thuis!

Wij zijn de stichting enorm dankbaar voor de hulp. Zonder hun waren we Diesel nu nog aan het zoeken.

We hebben ontzettend veel bewondering voor hun werk. Deze mensen zetten zich elke dag vrijwillg in voor de dieren en daar hebben wij nu nog meer respect voor.

Diesel maakt het goed en is weer veilig thuis. Hij is meteen op dieetvoer gezet en we hebben urine opgevangen om te laten onderzoeken. Want naar de dierenarts gaan met hem, dat durven we nu even niet meer aan....
Iedereen bedankt voor het zoeken, de tips en het meeleven!!

Julie en Diesel (en maatje Ollie)"

Via Facebook hoorden we van de ontsnapping van Diesel en natuurlijk bedenken we meteen hoe wij kunnen helpen. Echter, Zwaneburg ligt niet naast onze deur en valt niet onder ons gebied. Pas toen we hoorden dat de eigenaresse geen hulp kreeg van andere organisaties vonden wij het tijd worden om toch hulp aan te bieden. Het ging immers om een kat die niet uit deze omgeving kwam en daarnaast een ernstig medisch probleem had.

Maar ook wij gaan niet zomaar vangkooien plaatsen dus het belangrijkste was dat de eigenaar het gebied waarin de kat vermist werd, zo klein mogelijk zou maken. Nu blijven de meeste katten in de buurt waar ze als laatst bekend waren.
Doordat de eigenaar bleef roepen, zoeken en uiteindelijk ook voer bleef neer zetten kon ze tot twee maal toe haar kat zien en zelfs bijna pakken. Dit was het moment waarop we de vangkooi konden inzetten.

Helaas laten schuwere katten als Diesel zich overdag niet zien of vangen dus zijn dit soort klusjes vrijwel altijd nachtwerk. Reden waarom veel dierenambulances niet kunnen helpen, die werken immers op kantoortijden.

Vooral organisaties als de onze, die veel met dit soort katten te maken krijgen, kennen het klappen van de zweep en weten dat het vangen van schuwe (zwerf) katten eigenlijk alleen tussen 20.00 en 08.00 uur succesvol zal zijn...

Foto: Diesel in de vangkooi

Gelukkig werkte Diesel helemaal mee en konden we deze casus binnen een paar uur afsluiten. Het had natuurlijk heel anders kunnen lopen en dan ben je dagen, eh....nachten zoet. Dat vergt niet alleen heel veel van ons, maar nog meer van de ongerustte baasjes. Daarom doen we dit soort klussen ook alleen als de eigenaar zich 100% inzet en bereid is om al onze adviezen op te volgen.

Het baasje van Diesel heeft alles gedaan wat mogelijk was en gaf ons nadien nog een fantastische beloning. Niet alleen financieel maar ook met een prachtige gevulde borrelplank. Zo zullen we Diesel niet snel vergeten!

Foto: Diesel weer thuis bij zijn maatje Olli
 

 

Onze Cato

Zomaar even een mooi plaatje ter ere van onze oudste bewoner, Cato met haar bijna fluorescerende groene ogen....

Cato is ongeveer 20 jaar en kwam ruim 17 jaar geleden als een van de eerste asielkatten bij ons omdat ze in het asiel niets met de verwilderde poes konden beginnen. Het heeft ook ons wat tijd gekost maar de staartloze Cato is inmiddels al jaren een grote knuffelpoes...

Foto: Cato met haar prachtige ogen 😍

Begin van een nieuwe start!

Voor een aantal van onze katjes was vandaag het begin van een nieuwe start:

Zwerver Paultje ging onder narcose en werd gecontroleerd op Kattenaids, wat hij gelukkig niet blijkt te hebben. Daarop is hij gecastreerd, gechipt en goed nagekeken. De verwilderde kater is in goede gezondheid en gaat morgen terug naar de tuin in Haarlem waar hij is gevangen en waar hij blijvend wordt verzorgd door de melder. Lekker in vrijheid op zijn vertrouwde stekkie!

 Foto: Paultje uit Haarlem

De jonge Hillegonde onderging 2 weekjes geleden een ooglid-operatie (die groeide naar binnen). De dagen daarop kreeg zij het zelf voor elkaar om de kap van haar kop te krijgen, waarna oogzalf geven geen optie meer was bij deze wilde poes. Gelukkig bleef Hildegonde van de wond af en genas het oog goed. Vandaag zijn, onder sedatie, de hechtingen er uit gehaald en kon de jonge poes herenigd worden met haar broer Hilton en moeder Hilleke die nog in onze opvang zitten. Volgende week wordt mama Hilleke 'geholpen' en kan ook dit trio terug naar de plek in Hillegom waar ze zijn gevangen. En ook deze zwerfkatten krijgen daar dagelijkse verzorging en hebben een warme schuilruimte tot hun beschikking!

 Foto: Hillegonde uit Hillegom

Tot slot is de kleine kater Zwanenburgje, gevangen in Zwanenburg inderdaad, naar asiel Haarlemmermeer verhuisd (Hoofddorp). Direct plaatsbaar is het bange ventje nog niet, maar met wat extra aandacht zal hij zich snel ontpoppen tot de lieve knuffel die we af en toe al zagen. In het asiel maakt hij de snelste kans op een gouden mandje en dat gunnen we hem van harte natuurlijk!

We verbaasden ons dat hij al een oormerk had; het internationale teken dat het gaat om een gecastreerde zwerfkat. Maar hoe kwam hij dan midden in een woonwijk terecht? Vanmiddag hoorden we de mogelijke oplossing van dit mysterie; in de straat waarin Zwanenburgje was gevangen heeft een dame gewoond die meerdere zwervertjes verzorgde. Nadat mevrouw was overleden zijn deze katten, waarschijnlijk ooit gecastreerd als zwervers, door de buurt uitgewaaierd op zoek naar een nieuw voeradres. We zijn dan ook benieuwd of we nog meldingen krijgen van andere zwerfkatten die nu mogelijk door het dorp dwalen ...

 Foto: Zwanenburgje uit Zwanenburg

Lowietje de straatkat uit Haarlem

We maken natuurlijk geregeld veel ellende mee bij de zwervertjes die we vinden of waarbij onze hulp wordt ingeroepen. Maar daar tegenover staan ook de mooie voorbeelden van steun die we ontvangen en de ontroerende verhalen die we horen. Soms ook alles tegelijk, zoals in onderstaand bericht.

We werden gebeld door ene Margo. De Haarlemse verzorgde al jaren lang een schuwe zwerver, die ze liefdevol Lowietje had genoemd. Lowietje had geen makkelijk leven als straatkat. Vooral toen de kas werd gesloopt waarin hij en aantal mede-zwervers een warme schuilplaats hadden gevonden. Het groepje waaierde uit door de buurt waarbij Lowietje uiteindelijk bij het juiste adres terecht kwam, bij Margo. Er kwam een veilig schuilhuis, en dagelijkse maaltijden. Zelfs af en toe een wormenkuurtje en een pipet tegen de vlooien. Het leven lachtte Lowietje weer een beetje toe. Het heeft nooit zo ver mogen komen dat Margo de kat mocht aaien, maar er was een zekere vertrouwensband en er werd absoluut van de zwerver gehouden.

De paniek bij Margo was dan ook groot toen Lowietje eind januari niet meer op haar stoep verscheen. Zijn hok bleef leeg, dag na dag. Oproepjes in de buurt-app leerde haar dat iedereen Lowietje wel kende, maar niemand had hem onlangs nog gezien. Al zoekende kwam Margo erachter dat dit weinig zinvol was; haar buurtje in Haarlem-Noord was een doolhof van plekjes waar een schuwe zwerfkat zich kon verstoppen....
Na enkele zenuwslopende dagen kreeg Margo een foto onder ogen. Onmiddellijk herkende ze 'haar' Lowietje. Hij was door buurtbewoners gevonden. Levend maar in zeer slechte staat en daarop is Lowietje ingeslapen. Ondanks het verdriet om haar aanloopzwerver had Margo nog een wens: dat al het voer van Lowietje goed terecht zou komen. Ze kwam uit bij onze zwerfkatten. En vandaag werd de erfenis van Lowietje afgeleverd. Met een foto.

Zomaar het verhaal van een onbekende die vol liefde het leven van een straatkat makkelijker heeft gemaakt. Zonder voorwaardes, zonder verwachtingen. Met respect....

 

Popke babbels

Een tijdje geleden was ik een paar dagen bij mensige MaMarya geweest omdat ik weer naar die Witte Jas moest. Toen ik daar op visite was geweest mocht ik gelukkig terug naar mijn echte mensenmama Els. Tuurlijk was ik boos en liep ik te morren en te mauwen. Even ging het goed maar toen ging het toch opnieuw fout. Ik voelde me grrr en bleh. Ik wilde niet eten en had nog steeds pijn aan die witte dingen in mijn bek.
Ik hoorde mama Els door dat praatding mekkeren waar MaMarya er ook een van heeft en hoorde haar mauwen dat het niet goed ging met mij. De volgende dag kwam niet MaMarya maar haar hulp mensenkater Johan mij ophalen. Mama Els dacht mij wel even vast te houden en de deur open te kunnen doen voor Kater Johan. Niet dus.....sorry mama Els dat ik mn nagels in je voorpoot gezet heb en er rood spul uit kwam. Maar ik moest toch duidelijk maken dat ik niet weg wilde?

Onder hevig protest ben ik mee genomen naar MaMarya's hok met al die kattekoppen. Daar heb ik inmiddels mijn eigen hok. Over een boel nachtjes mag ik terug naar mama Els hebben ze mij beloofd, maar eerst moet ik weer naar die Witte Jas.

Ze willen mijn schildklieren in de gaten houden en bepalen hoeveel pilletjes daarvoor nodig zijn. En zodra dat goed op orde is gaan ze die witte dingen uit mijn bek halen.

Als ik thuis terug ben bij mama Els zal ik alles vertellen wat er met me gebeurt is en misschien mag ik dan ook wel over de andere kattekoppen babbelen want er gebeurt daar een hoop hoor en ik heb heel veel nieuwe poezels leren kennen en die hebben allemaal een heleboel verhalen!
Dus tot over een poosje! Gemiauwd door Popke, met een pootje hulp van mama Els

 

Foto: Popke heeft heel wat babbels....