Opus krijgt een nieuw huisje!

Wij vinden het iedere keer weer spannend als 1 van onze katten geplaatst wordt. De meeste van onze katjes hebben immers een flink rugzakje of bijzondere eisen met betrekking tot hun verzorging. Zijn we daarom altijd al blij om nieuwe baasjes te vinden, in het geval van Opus verdienen zij helemaal een flinke pluim. Opus heeft namelijk Kattenaids, een dodelijke en besmettelijke ziekte.

Hem herplaatsen bleek nogal een lastige opdracht. Want ondanks dat de meeste mensen tegen euthanasie bij Aidskatten zijn, er zijn maar verdomd weinig mensen die daadwerkelijk zo'n kat willen adopteren!!

Luna en haar partner durfden het gelukkig aan en vandaag mocht Opus met hen mee. Als enigste huisdier zal hij als binnenkat gehouden worden en hopelijk wacht hen alledrie nog een lange en gezellige tijd samen. In goede gezondheid uiteraard!!

 Foto: Opus krijgt een nieuwe kans!

Recent gevangen katten

Terwijl Marya druk bezig was met de verzorging van Vikas, ging ondertussen het werk gewoon door. Werden er katten geplaatst, maar vooral ook gevangen. Gelukkig was onze Lenneke een weekje over uit België. Deze vrijwilliger kennen de meeste van jullie wel omdat zij het eerste contact is hier op Facebook. Maar voorheen, toen Lenneke nog in Heemskerk woonde, hield zij zich hier in de opvang vooral bezig met het socialiseren van de verwilderde katten en kittens. Tot ze na een paar jaar dus naar België verhuisde. Gelukkig bleef ze verbonden met onze stichting en kwam ze nu een weekje bij ons logeren...

Een beter tijdstip was er bijna niet geweest want we hebben een flinke wachtlijst qua vangen van zwerfkatten. Werk wat voornamelijk door Marya wordt gedaan, maar die kwam met de kleine hulpbehoevende Vikas al tijd te kort. 

Foto: Poes Hadelien mag terug naar haar boerderij
 

En de lijst te vangen katten werd steeds langer. Zo lopen er op de Volkstuin weer nieuwe zwervers rond, maar ook op het terrein achter het vuilverwerkingsbedrijf waar we eerder actief zijn geweest. Ook daar zijn weer katten gezien, dit keer zelfs met kittens. En dat heeft voorrang op het 'gewone' vangwerk! Niet alleen omdat de kleintjes buiten enorm veel gevaar lopen, maar ook omdat het voor het socialisatieproces prettiger is om de dieren zo jong mogelijk in huis te hebben.

Dus kon Lenneke direct aan de slag en samen met Marya waren werkdagen van 14 uur deze week geen uitzondering. Zelfs tot diep in de nacht kwamen er meldingen, en katten binnen. Die ingeschreven moeten worden, gecontroleerd op chip, en behandeld worden tegen parasieten. Gelukkig zorgden de andere vrijwilligers er steeds voor dat er schone, ontsmette kennels klaar stonden. 

Foto: Mama Vira kan straks ook weer naar haar stekkie waar nog twee van haar kittens rondlopen, onder toezicht van twee tuinders

Deze week konden zodoende op de volkstuin een verwilderde kater en een verwilderde moederpoes met 2 van haar vier kittens gevangen worden. De overige twee kittens, die al zelfstandig eten en gevoerd worden, volgen hopelijk zo snel mogelijk. Dat geldt ook voor een tweede kater die er rondloopt.

De volwassen katten worden gecastreerd teruggeplaatst, de kittens worden na socialisatie door echte baasjes geadopteerd. Dat zal echter nog even duren, want de 8 weken oude kittens zijn niet aan mensen gewend.

Foto: Kater Viper wil ook graag weer terug naar 'huis'

Ook werden we gebeld vanuit Haarlemmerliede waar we, samen met de boer, twee jaar terug een hele populatie zwerfkatten konden vangen voor castratie. De katten leefden als muizenvangers op deze boerderij, waar ze uiteindelijk ook allemaal weer naar terug mochten. We hadden toen al gehoord dat er nog 1 poes moest zijn, die zich maar niet liet vangen en min of meer uit beeld verdween. Eigenlijk hadden we ook nooit meer verwacht hier iets over te horen en werden we dus verrast toen we s'nachts een telefoontje kregen dat de boerin de poes had weten te vangen. Ook zij had kittens maar die waren al ondergebracht bij familieleden.

Poes Hadelien kon daags daarop gecastreerd worden en gaat deze week, net als de twee volwassen volkstuinkatten Vira en Viper, terug naar hun vertrouwde plekje waar ze worden bijgevoerd en in de gaten worden gehouden.

Kittens Vino en Vilijn, beiden katertjes, moeten erg wennen aan de nieuwe situatie: in een kennel bij Marya in huis. Nu baby Vikas is weggevallen kan zij opnieuw de rol van mama gaan vervullen bij de twee nog zeer onwillige kittens. Hoe dit gaat verlopen, laten we jullie nog ongetwijfeld weten!

Foto: Kittens Vino en Vilijn (rechts), zijn prachtige kittenkatertjes maar hebben nog een weg te gaan voor zij plaatsbaar zijn....

Kitten Vikas

Het ging zo lekker met de kleine Vikas, het laatst overgebleven kitten van de verwilderde Vilou. Na het overlijden van zijn broertjes en zusjes werd Vikas overladen met liefde, aandacht en zorg van zijn menselijke mama's. Hij was immers zo klein en kwetsbaar, het mocht hem aan niets ontbreken en we moesten voorkomen dat hij iets opliep omdat zijn weerstand te laag was om een virusje te kunnen overleven.

Maar Vikas bleek een vechtertje te zijn en dag na dag leek hij sterker te worden. Toch was duidelijk dat hij een flinke achterstand had. Als we hem vergeleken met de iets jongere kittens van Violet, waren de verschillen enorm. 

Maar ondanks dat Vikas slecht aankwam in gewicht, moeite had met lopen en ook niet zo groot was als je mocht verwachten, at hij met plezier en nam hij moeiteloos flesje na flesje. Zijn levenslust was geweldig om te zien, en daardoor raakte ik dat knagende gevoel in mijn onderbuik toch een beetje kwijt. Ik kon veel van zijn achterstand ook wel verklaren: Vikas werd als flessenkitten natuurlijk erg verwend. Bij elke piepje werd hij direct gevoed en verzorgd. Terwijl andere kittens bij hun moeder moeten concureren met hun broertjes en zusjes om de beste tepel met de meeste melk, en moeite moeten doen om 'vooraan' te mogen liggen. Daarbij worden alle pootjes gebruikt en getraind. Vikas hoefde deze moeite niet te nemen en werd dus een beetje een lui kitten. 

Maar naarmate de tijd verstreek leken de problemen toch toe te nemen. Leek hij niet goed te kunnen zien. Hij gebruikte voornamelijk zijn neusje en herkende feilloos de geur van mijn uitgestrekte hand. Dan kwam hij doelbewust aangewaggeld, wetende dat knuffels en eten volgden. Zijn kraaloogjes glimmend van plezier. Zijn berenklauwtjes om zijn fles geklemd om daarna tevreden in mijn hand in slaap te vallen. Of liefst nog in mijn nek waarbij hij zachtjes sabbelend aan mijn haar in slaap viel.
Zijn groei liep dan niet volgens het boekje en was wat verontrustend maar zolang hij goed at en blij was, kon ik daar mee leven...

Tot vorige week de kentering kwam. Van de één op de andere dag ging het drinken steeds moeizamer. Eerst dacht ik nog aan doorkomende tandjes, of dat hij eenkennig werd waardoor het flessen alleen bij mij nog enigszins goed leek te lukken. Maar ook dat werd steeds minder.

We hebben van alles geprobeerd: andere flessen, verschillende speentjes, ander voer....maar Vikas zat in een neergaande spiraal en bij elke mislukte voeding werd de wanhoop groter.

Noodgedwongen volgde halverwege de week de dwangvoeding en daarna de sondevoeding. Na enige twijfel (brengen we haar kittens niet in gevaar zolang niet duidelijk is waar Vikas aan lijdt?) hebben we zelfs Vikas nog bij Violet en haar gezonde, sterke ukkies gelegd in de hoop dat hij bij haar wel wilde drinken. En ondanks dat Violet hem direct accepteerde, wilde het ook bij haar niet lukken. Vikas lag een beetje doelloos in het nest en uiteindelijk klom hij zelfs op eigen kracht de doos uit....

Alle onze angst werd toen bewaarheid, en ondanks zeer intensieve 24 uurs-verzorging, nonstop aandacht en ontzettend veel liefde, heeft dit alles niet mogen baten.

Gister is ook Vikas, precies vier weekjes oud, overleden.

Die laatste zaterdag probeer ik zoveel mogelijk bij hem te zijn. Probeer ik zijn geurtje, zijn koppie, in mijn geheugen te verankeren, wetende dat ik hem straks nooit meer zal zien, kan vasthouden. Het doet zo'n pijn. Na al die weken saampjes, vechtend voor iedere dag, ieder uur....voorzichtig hopend op een goede afloop, plannen makend voor later. Want Vikas zou natuurlijk niet meer geplaatst worden. Hij werd mijn kindje waarbij ieder geluidje en beweginkje van hem, al zo vertrouwd en eigen werd.

Aan het eind van de dag verslechterd zijn toestand. Reageert hij nauwelijks meer. Af en toe is hij zich nog bewust van mijn aanwezigheid en vlijt hij zich spinnend tegen me aan. Om daarna weer rustig weg te glijden in een half-slapende fase.

Ik kus hem, fluister zijn naam en verzeker hem dat ik bij hem blijf tot zijn laatste seconde op aarde. Ik vertel hem hoe vreselijk veel ik van hem hou. Ik probeer zo normaal mogelijk te doen, terwijl het rauwe verdriet mijn keel dicht snoert. Ik probeer uit alle macht mijn pijn niet op hem over te brengen. Zijn sterven moet vredig en veilig zijn.

Kort daarop zie ik zijn ademhaling oppervlakkig worden. Het einfe is bijna daar. Maar zijn laatste kwartier op deze wereld is niet fijn, en om dit machteloos te moeten aanzien doet zeer, heel zeer. Mijn kleine ventje vecht zachtjes piepend en kreunend letterlijk voor zijn leven, zijn hartje lijkt het bloed niet meer door te kunnen pompen en gaat te keer.

Ineens schiet nog 1 x zijn mooie zwarte koppie omhoog en kijkt hij me met nietsziende oogjes recht aan. Een diepe ademteug en zijn kleine lijfje valt terug. Zijn hart is gestopt. Het is voorbij....

Er volgen nog wat spiertrekkingen, en dan ligt zijn lichaampje levensloos op mijn schoot. Mijn hete tranen op zijn prachtige wollige vacht. Het verdriet snijd als een mes door mijn ziel. Vier weken zijn we samen geweest, week ik nauwelijks van zijn zijde. Vier weken mocht ik zijn mama zijn. Onvoorwaardelijke liefde van beide kanten.

Als ik later zijn spulletjes opruim komt de dreun nog harder aan. Het mandje en de speeltjes die ik voor hem apart had gehouden, voor als hij wat groter zou zijn. De couveuse, zijn kamertje, nu koud en leeg zonder zijn aanwezigheid. Zijn olijke koppie verwachtingsvol mijn richting opkijkend zodra het deurtje open ging.

Zijn flesje met een laatste restje melk wat nog klaar stond. In gedachte zie ik zijn perfecte berenpootjes er weer gretig naar slaan, ongeduldig als ik niet snel genoeg klaar stond. Dat was nog maar een paar dagen geleden.... Het opbergen van zijn spulletjes maakt het definitief. Vikas is er niet meer!

Als ik later aan zijn grafje sta, in mijn voortuin, naast zijn broertjes en zusjes, laat ik mijn tranen de vrije loop. Zelden heb ik het zo moeilijk gehad om een overleden kitten in de koude grond te leggen. God, ik mis hem nu al zo erg! Om Vikas zal ik nog heel wat tranen laten.

Terwijl ik voor de laatste keer afscheid neem, onder 1000 x 'ik hou van jou', hoor ik op de achtergrond de twee nieuwe kittens piepen. Ook zij hebben liefde en zorg nodig. Een mama die ze beschermd en voed. Ik haal diep adem: en begin opnieuw....

Rust zacht mijn dappere Vikas. Je was een dapper pracht kereltje! Voor altijd jouw mamaMarya

 

Opus

Ik snap het niet hoor, ik ben toch hartstikke leuk en lief? Toch zit ik nog steeds bij de stichting en heb ik nog geen eigen huisje. Ik hou van knuffelen en spelen en lekker bij je zitten. Dat kan het probleem dus niet zijn. Dan blijft alleen over dat ik nog niet geplaatst ben omdat ik katten-aids heb....

Daar heb ik nu helemaal geen last van en het zou heel goed kunnen dat ik heel oud word. Natuurlijk zijn er wel enkele wensen voor mijn nieuwe huisje: er mag geen andere kat wonen, tenzij het al een kat met kattten-aids is, en de tuin moet goed afgezet zijn zodat ik niet de straat op kan. Dan zou ik in een gevecht een andere kat kunnen besmetten en dat is natuurlijk niet de bedoeling.

Net zoals bij andere katten die ze hier plaatsen krijgen de nieuwe baasjes alle steun en begeleiding die ze nodig hebben. Het kan zijn dat Marya bij mij wat vaker op bezoek moet komen, daarom is het handig als ik een beetje in de buurt blijf wonen.

De mensen doen hier erg hun best hoor om veel met mij te knuffelen en te spelen. Ik mag niet tussen de andere katten rond lopen en zit dus in een apart verblijf. Dat is nu een omgebouwd kippenhok waar ik alles heb. Dat is goed voor de zomer, maar als het in de winter koud wordt is dit geen geschikte plek voor me en zou ik naar binnen moeten in een kennel...... Maar ik ga ervan uit dat ik dan allang een leuk huis heb gevonden!

Je kunt meer over mij lezen en zien op de website. Heb je vragen, sttuur dan een pb. De mensen kunnen je alles vertellen over de verzorging van een kat met kattenaids.

Wil je mijn bericht delen? Dan hoop ik nog sneller naar een huisje te kunnen!

https://www.zwerfkattenijmuiden.nl/opus/

 Foto: Opus houdt van spelen!

Duvel

De afgelopen week heb ik wat minder kunnen schrijven over de gebeurtenissen in de opvang, simpelweg omdat ik daar niet aan toe kwam. Dus bij deze een kleine inhaalslag.

Het was namelijk wel weer een weekje vol verrassingen. Het begon met onze Duvel. Deze XL- kater woont al jaren bij ons en is 1 van de katten die 'als goed voorbeeld dient' voor de wildjes in de opvang. Dat wil zeggen dat hij eigenlijk gewoon erg plaatsbaar en super sociaal is, maar we expres een paar van deze katten houden omdat de nieuwkomers en de gedragsgestoorde katten heel veel van hen leren.

Duvel is ongeveer 7 jaar geleden hier gekomen vanuit een andere organisatie. Daar hadden ze hem een aantal keer herplaatst waarna hij steevast wegliep om maanden later, broodmager, terug gevonden te worden. Duvel bleek een notoire wegloper en moest dus op een plek terecht komen waar hij niet kon ontsnappen maar wel zijn vrijheid had. Dat werd dus bij ons....

Een beslissing waar we nooit spijt van hebben gehad want wat is Duvel leuk en gezellig en wat is hij sociaal naar de andere katten! Maar de grote kater begon aardig wat van zijn overgewicht te verliezen in relatief korte tijd. Ook merkten we dat hij minder vrolijk was en zichzelf niet meer zo goed verzorgde. Wat we in eerste instantie afdeden met 'hij wordt een dagje ouder', konden we deze week niet langer negeren. Duvel moest naar de dierenarts!

Na de nodige onderzoekjes kwam uiteindelijk de uitslag. Een die we niet hadden verwacht maar, met zijn overgewicht, eigenlijk niet zo verrassend was; Duvel heeft suikerziekte.

Vanaf nu krijgt hij twee maal daags een prikje insuline en hopen we dat hij snel weer opknapt. De diagnose suikerziekte is zeker geen doodsvonnis maar er moet ook niet te lichtzinnig over worden gedacht. Met name de insuline moet secuur worden toegediend iedere 12 uur dus dat is wel iets waar iedere dag rekening mee moet worden gehouden. Goddank is Duvel een heerlijke knuffel die het allemaal makkelijk toelaat. We hopen nog lang van deze 'suikerkat' te mogen genieten

 

Foto: Duvel heeft suikerziekte