Misha

 

Sterven. Het hoort er bij in een opvang als de onze. Misschien juist wel meer. Omdat veel van de katten die hier terecht komen, al het nodige mankeren. Er vaak te laat om hulp wordt gevraagd. En omdat het meestal om zeer schuwe katten gaat die zich lastig laten vangen en niet laten zien dat zij ziek zijn. Want dan zijn ze kwetsbaar. Dus lopen we vaak achter de feiten aan.

Soms kunnen we zelfs nog iets positiefs uit het sterven halen: een ernstig zieke zwerver die hier in alle veiligheid kan dood gaan. Nog even heeft kunnen genieten van voldoende voedsel, warmte, genegenheid. Een naam heeft gekregen. Er heeft toegedaan.

Maar soms ook alleen maar boosheid. Vooral als het om de jongste katjes gaat. Zij die nog een leven voor zich hadden... geen eerlijke kans hebben gekregen.

Het doet pijn, iedere keer weer. Al is de dood van een bejaarde kat als onze Spook makkelijker te verteren dan het overlijden van de 1 dag oude Viooltje. Het went echter nooit al leer je het sneller een plekje te geven. Je moet wel: er zijn nog zoveel andere katjes die ons nodig hebben.

Maar heel soms is er zo'n kat waarbij het zwaar valt om een voortijdige dood te accepteren. En zo iemand was voor mij persoonlijk onze Misha:

Bijna tien jaar geleden werd hij door zijn eerste baasjes bij ons gebracht. Hij was niet te hanteren en met een baby op komst werd de situatie ronduit gevaarlijk. Ik moest het jonge koppel gelijk geven. Als kitten was Misha bij hen in huis gekomen. Een kitten van de boerderij, dus zoals meestal was ook hij slecht gesocialiseerd. Hij kwam in een flatje terecht bij goedbedoelende mensen zonder enige kennis van katten. Schuwe Misha kon geen kant op. Was als jonge puber veel alleen, opgesloten in de keuken waar hij weinig schade kon aanrichten.

Hij kon zijn energie niet kwijt en botvierde dat op de handen en voeten van zijn eigenaren die dat interpreteerden als agressie in plaats van prooigedrag.

Was er maar met hem gespeeld. Intensief contact gemaakt. Veel opgepakt en geknuffeld. Maar dat durfden deze mensen niet meer want Misha kon bijten. Dus de neerwaartse spiraal was ontstaan. Het ging van kwaad tot erger. De cyperse kater kon je ineens aanvallen. Ogenschijnlijk zonder reden.

Meestal is die reden er wel degelijk, en de signaaltjes vooraf ook. Maar die moet je kunnen herkennen. Kunnen lezen. Ik kon Misha lezen als een boek. Wist precies wanneer ik hem wel of niet kon benaderen. Maar toch moest ik toegeven dat hij beslist iets onvoorspelbaars had. Vanaf dag één hadden we een klik maar had ik ook een onderbuikgevoel. Heb ik me vaak afgevraagd of in dat koppie wel alles goed was?

Maar de jaren verstreken en Misha was happy hier. Hij accepteerde eigenlijk maar een baas, want dominant, ja dat was hij ook nog eens. Een lastige combinatie.

Tevens was hij snel overprikkeld, wat zeker leidde tot momenten van agressie. De oplossing daarvoor was simpel. Misha kreeg een eigen kennel waar we hem in konden plaatsen als er vreemden op bezoek kwamen maar waar hij ook uit zichzelf voor ging zitten als hij rust wilde. Het werd zijn veilige plek.

Het werd een heel ritueel maar op deze manier konden we de kater nog een prachtig leven geven. Hij genoot, hij hoorde er helemaal bij en iedereen had respect voor hem. De eerste vraag die de vrijwilligers dan ook stelden als iemand het verblijf in moest waar de kater verbleef: Zit Misha al in zijn hok?

Zodra iedereen weg was kon Misha weer los en werd hij beloond met knuffels en snoepjes van mij.

Maar de inmiddels 12 jarige kater werd in maart ziek. Prutoogjes, snotteren, slecht eten. Het leek Niesziekte maar de gegeven medicatie hielp niet. Een bezoek bij de dierenarts volgde. Onder narcose. Want ondanks dat ik bij hem bleef, wilde hij terstonds de dierenarts aanvallen. Met ontblote tanden.

Terwijl Misha op de behandeltafel lag te slapen konden we goed de verdikking bij zijn neus bekijken. Zou het die rotte hoektand zijn die alle ellende veroorzaakte? Gelukkig zat die al vrij los en met het verwijderen er van dachten we zijn misère te hebben opgelost.

Na een week werd duidelijk dat dit niet het geval was. En ondertussen werd Misha steeds zieker. En steeds liever. Mocht ik alle puss wegvegen uit zijn neus, zijn ogen zalven en kreeg ik kopje na kopje. Alsof hij wist wat er aan zat te komen....

En diep in mijn hart wist ik dat ook. Had ik het niet zo vaak al geroepen: Er zit iets niet goed in dat koppie...

Een tweede bezoek onder narcose volgde en de twee dierenartsen die naar hem kwamen kijken bevestigden mijn vermoeden. Misha had een tumor die zich via zijn neus een weg vrat uit zijn hoofd. Hij zou nooit meer beter worden.

Met mijn warme tranen op zijn mooie gestreepte vacht moest ik daar en meteen afscheid nemen van mijn bijzondere vriendje. Ik kon hem niet laten lijden.

Al die jaren waarin ik voor hem heb gezorgd, heeft hij mij nooit gebeten zoals hij bijna ieder andere bezoeker en vrijwilliger wel beet. Omdat we respect hadden voor elkaar. Vertrouwen durfden te hebben. Een blik op de ander was voldoende. En die blik mis ik zo. Jouw vragende ogen, verwachtingsvol naar mij opkijkend.

Mijn blik op jou; in welke bui ben je? En dan de herkenning: Het is goed! En de knuffels die volgden.

Het Achterverblijf is zo anders nu Misha er niet meer is. Het liefst draai ik me bij de sluisdeur om, wetend dat mijn Misha niet meer op zijn vaste plekje op de koffiebar zit. Om ieder ander de stuipen op het lijf te jagen. Nooit meer de kreet "zit Mies opgesloten?"

Nooit meer die prachtige kop in mijn handen.

Nooit meer Misha. Het verdriet doet pijn. Het gemis nog meer....

 

Rimini

Een tijdje geleden schreven we over Rimini, het poesje dat na een attaque niet meer goed kon lopen, omviel en haar kopje scheef hield. Omdat het niet duidelijk werd wat er nu precies is gebeurd en wat de beste behandeling zou zijn, hebben we een tip vanuit een andere opvang gevolgt en zagen we nadien toch enige verbetering. Hier volgt een update:

Nadat de half-wilde Rimini eerst voor rust en medicatie in een kennel had gezeten, mocht ze onlangs verhuizen naar het 'kippenhok' in het buitenverblijf. Hier heeft ze meer bewegingsruimte en konden wij ook beter zien hoe ze zich nu beweegt. Dat ging heel goed aangezien Rimini in 3 dagen 2x wist te ontsnappen tijdens de schoonmaak of het eten geven. Dat betekende dat de snelheid en coördinatie weer aardig hersteld waren. We hebben haar na de 2e ontsnapping los laten lopen en in de gaten gehouden hoe dat ging. Eten en slapen deed ze evengoed regelmatig in het kippenhok (waarvan de deur open stond), maar we zagen haar ook steeds vaker weer op hogere plekjes liggen. Nog niet helemaal boven op de kast, maar wel op plekken waarbij ze moest klauteren en springen. Ze loopt ook weer vrij recht, alleen haar koppie houdt ze nog iets scheef.

We waren met haar socialisatie al zo ver dat we haar konden aaien en zelfs even konden optillen. Dat is absoluut een voordeel geweest toen ze ziek was en intensieve verzorging nodig had, wat normaal bij verwilderde katten een hele uitdaging kan zijn.

Nu ze weer los loopt, zien we wel dat ze meer op haar hoede is. Mogelijk toch omdat we haar hebben moeten vangen en ze noodgedwongen opgesloten heeft gezeten. De komende tijd gaan we dus vooral weer met socialisatie aan de gang. Opnieuw het vertrouwen winnen. Maar we zijn hoopvol dat ze ook dit weer snel oppakt!

 

Overleden katten

Het is de laatste tijd zwaar voor ons, het team van de stichting. In korte tijd zijn er meerdere katten overleden. We zien vaker dat in het najaar wat meer katten overlijden dan in andere periodes, maar nu is het wel heel heftig voor iedereen.

Van sommige katten wisten we dat het er aan zat te komen, van anderen was het totaal onverwacht. Enkele zijn van ouderdom overleden, ze waren op, andere door acuut nierfalen, hartaanval, tumoren en enkele katten die binnen kwamen hadden zoveel medische problemen dat euthanasie het enige was wat we konden doen. Een dierwaardig eind konden we ze nog bieden, waardoor ze niet alleen buiten in de bosjes zouden overlijden, maar tot de laatste minuut bij de mensen die om ze gaven.

Dag lieve Cato, Vida, Hayet, Bellino, Bosse, Hope, Snoes, Frits, Hansje, Garfield. We zullen jullie allemaal missen, of je nu tam of wild was, dat maakt voor ons niet uit. En of je nu een maand of bijna 20 jaar (Cato!) bij ons hebt gewoond, ook dat maakt niet uit. Het verdriet en de tranen zijn bij jullie allen.

 

Cato

In de maand augustus staat onze Cato op de kalender. We hadden dit bericht nog niet in het begin van de maand geplaatst, omdat Cato toen net overleden was.

Cato

Bijna 20 jaar was ze bij ons. Catootje. En helaas is vorige week het moment gekomen waar we al een poos zo bang voor waren. Cato haar lichaampje was op. Zo scherp als het koppie nog was, haar lijf kon het letterlijk niet meer bijbenen. En op een mooie ochtend heeft ze het bijltje erbij neer gegooid. Temidden van haar maatjes en uiteraard met mij in haar nabijheid is ze rustig gestorven. Met het afscheid van deze Moeder Overste, en haar even oude maatje Donna een paar maanden geleden, is de laatste kat heen gegaan die er vanaf het begin bij was.

 

Met Cato verdwijnt de link naar ons verleden. Met haar afscheid ook het vaarwel naar de prive gebeurtenissen uit mijn eigen leven, waar Cato 20 jaar bij betrokken was. Op deze leeftijd, en met de wetenschap dat ze hier intens gelukkig was, mag ik zeggen dat het goed is zo. Maar God, wat ga ik deze dondersteen missen!

Twintig jaar geleden, bestond de opvang in Velsen-Noord nog niet. Ikzelf werkte nog als voervrijwilliger in de haven en incidenteel ving ik daar op een flatje, letterlijk 3-hoog achter, zwerfkatten op die in nood verkeerden en medische zorg nodig hadden. In het schuurtje waar Freek een uitbouwtje had gemaakt in het raamkozijn. Een halve vierkante meter waar de katten een frisse neus konden halen.

 

In die periode stopte mijn voorgangster en nam ik de zorg voor de havenkatten over. De stichting ontstond en er bleek ontzettend veel behoefte te zijn aan opvangplekken waar onhandelbare katten langere tijd, of permanent, konden verblijven. Ook tussen onze eigen havenkatten was een flink aantal te lief om buiten te kunnen overleven, maar te getraumatiseerd om als huiskat geplaatst te worden. Maar ook de asiels wisten zich geen raad met dit soort katten en wisten ons al snel te vinden.

Reden waarom we zo snel mogelijk moesten uitbreiden qua opvangmogelijkheden en - meters en uiteindelijk in Velsen-Noord terecht kwamen. 

 

Cato was een van de eerste onplaatsbare katten die we uit het lokale asiel overnamen:

Ze was als verwilderde moederpoes met kittens daar binnengebracht. Inclusief gebroken staart. De kittens waren inmiddels gesocialiseerd en geadopteerd maar met Cato konden ze helemaal niets. Laat staan haar gebroken staart met open wonden behandelen. Ze liet zich niet benaderen, beet en sloeg naar ieder in de buurt. Of zij daarom naar ons toe mocht?

Zij werd mijn eerste casus, want ook ik had toen nog niet zoveel ervaring met het verplegen van verwilderde en agressieve katten. En dat was onze Cato! Drie maanden lang een dagelijkse strijd. Maar wat heeft ze mij veel geleerd! Pas nadat we besloten haar staart te amputeren omdat de wonden niet wilden genezen, kwam de kentering. Stap voor stap leerde Cato mij te vertrouwen, maar kreeg ik ook het vertrouwen in haar en in mezelf! Dat bleek cruciaal want vanaf dat moment ontdooide Cato en kwam er een eigenwijze knuffelpoes te voorschijn. 

 

Ze verhuisde mee naar de huidige opvang in Velsen-Noord en werd daar de leidster in het verblijf van de Wilde Katten. Nieuwkomers kregen direct les van Cato op niet mis verstane wijze. Daar werd wel eens een klap bij uitgedeeld maar dik vijftien jaar lang regeerde Tootje met ijzeren vuist en slechts zelden werd er aan haar wil getoornd. Zo klein als deze zwart / witte poes was, niemand twijfelde aan haar gezag. Wat deed ze het goed; zonder veel moeite hield de kleine poes de rust en orde in stand.

Er kwamen rituelen bij: tijdens het uitdelen van natvoer of snacks was het Cato die als eerste aan de beurt was, en 's nachts, na de laatste ronde, was het onze To die als laatste een knuffel van me kreeg. Dag na dag na dag....jaar in, jaar uit.

Ze heeft vrijwilligers zien komen en gaan, net als de vele katten die hier zijn geweest. Kittens die ze hielp opvoeden maar ook als mijn troostkat op de momenten in mijn leven dat ik het moeilijk had. Cato was altijd aan mijn zij...

Twee jaar geleden, hartje winter, leek haar einde nabij, en heb ik haar gedwongen het woonhuis in gehaald. Eerst onder luid protest, maar al snel wilde ze niet meer het buitenverblijf in. Vond ze de warmte, de zachte banken en de overvloed aan eten in huis toch een stuk comfortabeler. Was ze ook wel klaar met haar leiderschap. Cato vond rust en knapte aanzienlijk op.

 

Tot begin deze zomer haar achterpootjes steeds meer pijn deden, en haar oude lijfje niet meer deed wat zij wilde. Ze kreeg maandelijks pijnstillende injecties zodat we haar nog een mooie laatste zomer konden geven. Waarin ze zich ook af en toe weer buiten liet zien.

Maar de koek was op. Cato was op. Minstens twintig jaar oud, heeft ze haar rust verdiend en een diepe indruk achter gelaten.

Daaag Cato, ToTo of Tootje. Moeder Overste en Ouwe Mopperkont. Al die namen die we je gaven waaruit onze liefde maar ook waardering bleek. Goede reis lieve poes. Rust nu maar uit....

 

Diva

Kennen jullie het verhaal van Diva nog? De 1-jarige poes die al 6 adresjes heeft gehad voor ze bij ons kwam? 

Jullie zijn vast benieuwd hoe het nu gaat, dus tijd voor een update.

We hebben Diva wat langer in de kennel laten zitten dan we gewoon doen. Zo kon ze tot rust komen, konden wij haar observeren en zij wennen aan ons, de geluiden, hoe alles werkt etc.

Ze gaat nu dagelijks uit haar kennel. Ze is nieuwsgierig en wilt alles ontdekken. Als andere katten te dichtbij komen, gromt of blaast ze. Ze komt ook graag een aai halen, maar het kan ook ineens teveel worden. Dan kiest ze er zelf voor om de rust en veiligheid van haar reismand in de kennel op te zoeken.

Dus eigenlijk zijn we heel positief over haar. Vooral omdat ze er zelf voor kiest om weer in haar reismand te gaan liggen, wat ze blijkbaar als een veilige plek ziet. Voorlopig blijven we zo doorgaan, mag ze elke dag los en mag ze ook weer haar kennel in als ze dat wilt.

 

Zomeractie / 50% actie

Het was nog even spannend of we het rond konden krijgen; de 50% actie die we ieder half jaar houden.

De trouwe volgers en donateurs weten het inmiddels wel;

iedere gift die binnenkomt op onze rekening tussen 15 mei en 15 juni, wordt door een groepje sponsors verhoogd met 50%!

 

Dus stort jij een donatie van 50 euro; dan doen zij daar 25 euro bovenop en krijgen wij dus 75 euro!

Enigste voorwaarde is dat er bij de omschrijving staat dat het om de 50% actie gaat (of Zomeractie).

Met deze extra inkomsten kunnen we allerlei broodnodige reparaties uitvoeren. Bijvoorbeeld de schade die we onlangs opliepen aan de ambulance omdat we een paaltje over het hoofd hadden gezien. Maar ook in de opvang zelf is continu onderhoud nodig. Vooral omdat onze katten niet allemaal even zindelijk zijn wordt er veelvuldig schoongemaakt. Iets wat niet ten goede komt aan muren, vloeren en meubilair.

Maar het belangrijkste zijn de 'reparaties' aan de katten zelf: ook dit jaar hebben we ontzettend veel gebitssanaties laten doen, en een paar amputaties. Dit zijn stuk voor stuk operaties die tussen de 500 en 1000 euro per kat kosten! Voor een organisatie als de onze, die geen enkele financiële steun krijgt vanuit de gemeente of overheid, zijn dat grote happen uit het budget. 'Nee' zeggen is echter geen optie omdat deze dieren echt met heel veel verborgen pijn rondliepen. Er staan echter nog een aantal katten op de wachtlijst!

 

Maar ook het 'gewone' werk blijft doorgaan; zo zijn er op de volkstuin weer een paar nieuwe zwervers gesignaleerd die gevangen moeten worden. Waarna een Aidstest volgt, castratie, vaccinatie etc. Veel van deze, meestal gedumpte, katten blijken medische problemen te hebben. Iedere nieuwkomer kost ons minstens 150 euro, maar vaak een meervoud hiervan. Zonder jullie hulp kunnen wij deze beestjes niet de zorg geven die ze nodig hebben.

 

Gelukkig vonden we dus ook weer een paar oude sponsors bereid mee te doen aan de 50% actie, en zijn we dolblij dat we vandaag het startsein hiervan kunnen geven!

Help je een pootje mee? Zodat we goed voorbereid het kittenseizoen in gaan en klaar staan voor al die zwervertjes die anders kansloos zijn? De actie loopt van 15 mei tot en met 15 juni.

Stichting Zwerfkatten IJmuiden, iban NL85INGB0004761772 "Zomeractie of 50% actie"

BEDANKT!

 

Update Garfield

Het gaat goed met Garfield, de kat van wie enkele maanden geleden een poot geamputeerd moest worden. De wond is goed genezen, hij loopt en springt, zijn vacht begint meer te groeien. Allemaal positief dus!