Marya Dekker, coördinator, oprichter en hoofd verzorging van de Stichting Zwerfkatten Havengebied IJmuiden, met één van de ex-zwervertjes die permanent bij haar wonen omdat ze te zwak zijn om buiten te overleven

maandag 28 september 2015

Dierendaginzameling bij Welkoop Santpoort ...



PERSBERICHT       PERSBERICHT       PERSBERICHT       PERSBERICHT

DIERENDAGINZAMELING  VOOR  KANSLOZE  KATTEN  BIJ  WELKOOP

Op Dierendag denken de meeste huisdiereigenaren aan hun lieveling; een klein extraatje, wat lekkers…. Maar er zijn zoveel dieren die nooit een liefdevolle bonus krijgen, zelfs niet eens dagelijks te eten hebben of een veilig onderkomen. Ook in de IJmuidense haven leven tientallen zwerfkatten. De dieren zijn daar geboren of gedumpt, en moeten zelf maar aan hun kostje zien te komen. Dat dit meestal niet lukt blijkt wel uit de stumpers die geregeld worden gevangen door vrijwilligers van Stichting Zwerfkatten havengebied IJmuiden. En juist voor hen staan deze dierenvrienden de dag voor Dierendag, zaterdag 3 oktober, bij tuincentrum Welkoop. Om alle klanten te vragen wat aan te schaffen voor de 150 kansloze katten die de stichting verzorgt.

“We zijn erg blij dat we weer op de medewerking van Welkoop kunnen rekenen.”vertelt vrijwilligster Daniëlle. Het wordt al een beetje traditie want dit is de derde keer dat de stichting bij de deuren van het tuincentrum om de steun van klanten vraagt. “We delen flyers uit met daarop een lijstje van spullen die we hard nodig hebben. Dat zijn vooral de duurdere dieetvoeders en wormenkuurtjes, maar ook met een blikje voer van 60 cent zijn we blij. We hebben er immers dagelijks 30 nodig!”

De IJmuidense stichting zorgt er niet alleen voor dat de verwilderde zwerfkatten in de haven gecastreerd worden en gezond blijven, maar heeft ook een opvang waar heel oude of gewonde zwervertjes, gedumpte zwangere poezen en moederloze kittens een veilig thuis vinden.  Maar ook kansloze katten die bijvoorbeeld onzindelijk zijn of erg schuw kunnen zich hier in eigen tempo ontwikkelen.  De verzorgers zijn gespecialiseerd in kattengedrag en met name in de omgang met agressieve types. “Vaak ontstaat agressie bij katten uit pure angst en blijkt er meestal een heel leuk dier achter alle poeha te schuilen. Wij willen juist die dieren een kans geven.”

De stichting, die geheel afhankelijk is van giften, kan uw hulp daarbij hard gebruiken. “In plaats van geld vragen we zaterdag om spullen als voer en kattenbakkorrels. Er is een grote kattenafdeling bij Welkoop en voor iedere beurs is er wel iets!  Denkt u rond Dierendag ook even aan de kansarme katten in Velsen?  Onze vrijwilligers staan zaterdag tussen 11 en 16 uur bij Tuincentrum Welkoop aan de Hagelingerweg te Santpoort-Noord om de goederen in ontvangst te nemen. “

Ben t u niet in de gelegenheid en wilt u toch een pootje helpen? Uw (belasting aftrekbare)  gift kunt u overmaken naar IBAN: NL85 INGB 000 4761 772 St. Zwerfkatten IJmuiden ovv Dierendag. Bedankt!

EINDE  PERSBERICHT

Leuke samenwerking team Welkoop (in het geel) en vrijwilligers Freek & Daniëlle

donderdag 24 september 2015

Up date kittens Bennebroek ....

24 september 2015:

Het kan raar lopen. Zoals je onder dit bericht kunt lezen loopt het met sommige 'gewone' huiskittens niet goed af en juist het stel kittens van een kansloze zwerfmoederpoes treffen het Walhalla!
Het gaat goed met onze Bennebroekse kittens. Zag ik het een week geleden nog somber in, zo ineens zijn we weer hoopvol! Nadat er Giardia was geconstateerd en de kwetsbare kittens direct zijn behandeld (en alle andere dieren die met hen in contact zijn geweest) zien we iedere dag een beetje vooruitgang. Gister hebben we een controletest afgenomen en die bleek negatief; de Giardia is de kop ingedrukt. Het heeft weliswaar bijna 200 euro gekost, maar alle ellende lijkt voorgoed voorbij....

Het wegen van de ukkies is geen dagelijkse martelgang meer maar een blijde gebeurtenis daar de grammen er werkelijk aan vliegen! En gelukkig worden we sinds gister regelmatig heerlijk irritant voor de voeten gelopen door vier kittens die als gekken rondrennen en eindelijk in de gordijnen klimmen, heerlijk! Vier kittens? Het waren er toch vijf? Het zijn er goddank nog steeds vijf, maar la petite Belle blijft een zorgenkindje. Ze probeert dapper mee te komen met haar broers en zus maar dit onderdeurtje heeft haar achterstand bij lange nog niet ingehaald.
La Belle


Ze eet om de twee uur haar bordje leeg, maar het is een raadsel waar dit blijft. Haar gewicht blijft angstaanjagend laag. Toch is ze vol levenslust en hobbelt ze vrolijk achter de rest aan. Diep in mijn hart weet ik dat de kans klein is dat Belle volwassen zal worden, maar ze krijgt de beste zorg die we haar bieden kunnen. Waarschijnlijk is er 'iets' met haar niertjes. Een diagnose gelijk aan een doodsbericht. Maar we genieten van haar aanwezigheid en koesteren de dagen dat ze bij ons mag zijn!

Haar moeder, zwerfpoes Benita is vandaag onder het mes gegaan, ingeënt en gechipt. Ze zal nimmer meer kindertjes baren. Maar voorlopig is ze nog een super trotse mama en roept ze geregeld haar kroost bijéén voor een knusse familie-aangelegenheid; het 'zogen' van haar vijftal. Er komt geen druppel melk meer uit, maar je moet ze met zijn allen eens horen ronken bij mama aan de borst! Het toppunt van geluk...


Bijna tien weken oud en nog aan de borst...deze kittens doen niets volgens het boekje!

Kitten gedumpt....getuigen gezocht

23 september 2015, donderdag

Gistermiddag werden wij gebeld door een lid van de groep kunstenaars die een atelier hebben, in de oude Da Costaschool. Twee straten vóór onze opvang vandaan in Velsen-Noord. Zij stonden raar te kijken toen ze om 8.00uur 's ochtends niet alleen de krant maar ook een poesje voor hun deur vonden; Op de stoep van het gebouw stond een draagbox met daarin de vondelinge, en twee plastic zakken ernaast. Daarin zaten de persoonlijke eigendommen van het diertje; een mand, krabpaaltje, speeltje en voer. Alles netjes en verzorgd.

Gelukkig ontfermde één van de artistieke bewoners zich meteen over het dier en werd er in de uren daarop aan vrienden en familie gevraagd of iemand nog een jong poesje wilde hebben. Toen bleek dat zij het poesje niet zelf ergens konden onderbrengen hebben ze ons gebeld. Ik kwam net thuis van een bezoek aan de dierenarts en ben met mijn dampende kop koffie in de hand direct naar mijn 'buren' gelopen.
 De Da Costaschool, nu atelier en woning van groep kunstenaars


Zowel hun als mijn verontwaardiging was groot, want wie zet nu zomaar een jong poesje op straat? Aan de spullen te zien moet de eigenaar om het dier hebben gegeven, anderzijds is ze wel veel te mager en had ze een vlooienband om haar nek die overduidelijk voor een hond is bedoeld. Dat kan voor ernstige vergiftigingsverschijnselen zorgen...

We zijn benieuwd naar het verhaal hier achter; waarom zet iemand zijn (waarschijnlijk) geliefde huisdier op straat? We kunnen zoveel redenen bedenken maar eigenlijk is er gewoon geen excuus voor dergelijke beslissingen. Zeker niet als het een jong of ziek dier betreft. En natuurlijk is het niet de eerste keer dat we gedumpte katten vinden. In de haven stuiten we geregeld op huiskatten die zo ver van de bewoonde wereld niets te zoeken hebben en beslist niet op eigen initiatief op deze locatie belanden. Maar ook wij hebben op onze stoep eerder een nest kittens gevonden, en een dik jaar geleden struikelden we nog over een konijn (!) dat bij ons was achtergelaten.

Vermoedelijk wist de eigenaar van dit poesje niet exact waar onze opvang staat, maar wist hij of zij dat het 'ergens in deze buurt'  moet zijn. Nu zou je de oude Da Costaschool inderdaad eerder voor een kattenopvang aan kunnen zien dat het onopvallende hoekhuis waar wij in verblijven.

Uiteraard proberen we de eigenaar te achterhalen, al was het alleen al om die zijn verantwoordelijkheid te laten nemen. We hebben al wat aanwijzingen, daar er een getuige was van het moment dat dit oudere kitten werd gedumpt. Toch is het heel goed mogelijk dat meer mensen iets hebben gezien; krantenjongens, buurtbewoners op weg naar hun werk, mensen die hun hond uitlieten....
Het gaat om deze woensdagochtend tussen 7.30 en 8 uur bij de Da Costaschool op de Hoflandlaan in Velsen-Noord (begin PEN-dorp). Maar misschien heeft de eigenaar ook even daarvoor bij ons voor de deur gestaan en vond dat een te zichtbare plek om een kat ongezien te dumpen. Bovendien maken wij gebruik van camera's na het 'konijnen-voorval' vorig jaar.
 
Misschien herkent iemand deze spullen?



Wie heeft info?

Ook het poesje zelf en de meegegeven spulletjes kunnen herkenbaar zijn voor bekenden. Ze is ongeveer 8 à 9 maanden oud en heeft de toepasselijke naam Costa gekregen. Ze zat in een redelijk nieuwe draagbox maar vooral het groene mandje met de lichtere pootafdruk erin geprint is redelijk opvallend. Costa logeert voorlopig bij ons in de opvang want ze is duidelijk nog erg onder de indruk van de hele gebeurtenis. Hoewel het zeker een gewone huiskat is, haar gedrag wordt momenteel vooral geleid door angst. Rust en liefde zal in dit geval wonderen verrichten. Als ze eenmaal zo ver is, wordt ze 'geholpen' en ingeënt en gaat ze naar een bevriend asiel voor herplaatsing. Nu mét chip zodat niemand haar óóit nog een keer ongestraft kan dumpen! 
Nog geen jaar oud en gedumpt. Poes Costa is er nog ondersteboven van...



vrijdag 18 september 2015

Bijzondere knuffelaar ....

september 2015;

Tegenwoordig komt er een bijzondere man bij ons over de vloer. Een kennis van een kennis...zo gaat dat soms. Deze George had interesse in één van onze oudere kittens van vorig jaar. Hij wilde graag deze Roza adopteren, maar wist dat ze nog wat verlegen was. Op eigen initiatief bood hij daarom aan om eerst eens een paar keer te komen kennismaken met Roza. De lapjespoes is immers erg aanhankelijk mits ze je kent. 


Roza, een ex-zwerfkitten, gaat een mooie toekomst tegemoet


Dus besloot George dat het tijd werd dat Roza hem goed leerde kennen, en in plaats van haar uit haar vertrouwde omgeving weg te halen, komt hij nu eens per week naar haar toe! Dan wordt er voorzichtig contact gezocht, omkoop-pogingen met snoepjes gedaan en vooral veel geduld ten toon gespreid. En soms levert dat gewenst resultaat op en soms ook niet; zo zijn katten hè?!

En terwijl George zijn Roza probeert te behagen, is er gerust nog tijd om ook met de andere katten te knuffelen. En dat levert dan weer leuke plaatjes op. Zoals van onze ADHD-poes Mona die ook nog eens vrijwel blind is en daarom (of om elke andere reden) zomaar boven op je hoofd gaat zitten. George kijkt inmiddels nergens meer van op....
Georges enthousiasme slaat ook op onze kattige bewoners over en al snel wordt het een dolle boel en is iedereen elkaar aan het knuffelen en wassen. Zie Mona boven op Georges hoofd, en de rood / witte Buddy die op de bank de zwarte Bik zijn plotse liefde betuigd onder verbaasd toezicht van naaktkat LouLou...

 

Hoe het gaat met de Bennebroekse kittens ....

19-09-2015

Het is stil geweest op ons blog. De afgelopen twee weken werd mijn aandacht volledig in beslag genomen door de zorg voor ons jonge vijftal kittens. De eerste weken van hun leven gingen voorspoedig voorbij. Mamapoes Benita zorgde uitstekend voor haar kroost en de vijfling deed alles volgens het boekje.

Tot ze zeven weken oud werden. Van de ene op de andere dag wilden ze niet meer eten, hadden ze diarree en vielen ze in hoog tempo af. alle alarmbellen begonnen te rinkelen en zonder aarzelen ben ik met dwangvoeding begonnen. Kleine kittens raken immers snel uitgedroogd en iets simpels als diarree kan een dodelijk gevaar opleveren. Met name mijn lieveling, de kleine Belle, lag binnen twee dagen in kritieke toestand en ik vreesde voor haar leven.
De petite Belle, mijn liefste zorgenkindje van nog geen 450 gram. Zal zij het redden?
Regelmatig werd er contact gezocht met de dierenarts, en uiteindelijk vonden we na een poep-onderzoek de oorzaak van alle ellende; Giardia.
Deze besmettelijke darmparasiet komt geregeld voor bij katten en valt goed te bestrijden met de juiste medicatie. Maar kittens zijn zo veel kwetsbaarder en het heeft veel tijd en moeite gekost om ze bij ons te houden. Vol spanning werden ze dagelijks gewogen en de opluchting was groot toen er eindelijk weer grammetje bij kwamen in plaats van er af...

Ze zijn er nog lang niet, maar de diarree is over en ook staan ze uit zichzelf weer te gillen om eten. Ik ben nog nooit zo blij geweest met een vijftal schreeuwende kittens midden in de nacht; en ik sta dan ook met plezier op om aan hun dwingelandij te voldoen zolang ze maar eten!!!  Inmiddels zijn Belle, Beun, Beebie, Broek en Benno negen weken oud. Normaal gesproken zouden ze rond de 11 weken naar nieuwe baasjes mogen. Dan wegen ze ongeveer een kilo en hebben ze net hun eerste inenting tegen Kattenziekte gekregen.
 
Kitten Broekie, een knuffelkatje van de grootste orde!

Maar zo ver is het bij dit stel nog niet. De zwaarste, Benno, weegt nu pas 750 gram, wat nog veel te licht is voor zijn leeftijd. Belle, zijn zusje, is een vedergewicht. Zij weegt nog niet de helft van wat ze hoort te wegen. De komende weken worden spannend; gaan ze het redden? Blijven ze aankomen? En gaan ze dan spelen zoals kittens dat horen te doen? 

Of is er toch te veel onherstelbare schade en spelen er nog andere dingen op de achtergrond mee? En blijkt straks dat de Giardia is overgeslagen in het Coronavirus en heb ik vijf kittens met dodelijke FIP (buikvliesontsteking)? De tijd zal het leren....helaas bestaat er geen test of medicatie om Fip uit te sluiten, te genezen of te voorkomen. Ondertussen doen we er alles aan om ze een fijn leven te geven en  geniet ik van ieder klein purrrgeluidje, de lieve koppies waarmee ze mij overstelpen en hun gezellige gezelschap op mijn schoot!

Wat een geluk ... (3)

De afgelopen anderhalve maand:

Het is al bijna middernacht als er een sms op mijn telefoon verschijnt. Het is een berichtje van dorpsgenote en vriendin van onze stichting Annet. "Ik heb zojuist een kitten gevonden. Broodmager. Ben je thuis?"
Natuurlijk ben ik thuis voor een noodgeval als dit...

Ze heeft geen woord gelogen; als ze even later aankomt houdt ze een scharminkel van een rood katertje vast. Het beestje zal zo'n tien weken oud zijn maar heeft het postuur van een jonger kitten. Al houdt het zijn koppie fier omhoog en ligt het te knorren van plezier. Annet vertelt haar relaas. Ook zij verzorgt een paar zwerfkatten, op het industriegebied van Velsen-Noord, en nadat ze deze taak had volbracht reed ze terug naar huis. Tot ze plots het rode katje midden op een afgelegen straat zag zitten.

Ze hoefde hem nauwelijks te lokken met wat voer (kattengekken als wij hebben áltijd wel wat in de auto of zelfs in de handtas achter de hand!), het diertje vloog er uitgehongerd op af waarna ze hem zonder problemen mee kon nemen. Ik nam het ventje van haar over, heb hem ontwormd en ontvlooid en daarna kon hij rustig bijkomen in een haastig klaargemaakt kittenverblijf in de opvang. Zo, nu eerst goed slapen!

De volgende ochtend vroeg nam Annet weer contact met me op. Het geval had haar 's avonds nog lang bezig gehouden. Vaag herinnerde ze zich een oproep op Facebook, twee weken daarvoor, over een rood kitten dat werd vermist. Zou het...? Gelukkig kon ze het bericht terugvinden en werd al snel duidelijk dat het inderdaad om hetzelfde katje moest gaan. Kort daarop belde een jong stel aan, met een nog jonger broertje. Het drietal twijfelde geen ogenblik toen ze het kitten zagen.

Ook dit beestje is weer herenigd met zijn baasjes, maar niet voordat ik hen 'streng' heb toegesproken over het gevaar van openstaande ramen en kleine avontuurlijke kittens. Verder wisten ze ook vrijwel niets over de verzorging van een jong katje en heb ik ze dus nog snel de basis uitgelegd over voeding, inentingen en parasieten. Ook mijn advies om het diertje te laten chippen werd direct ter harte genomen en zo is ook deze kleine rode vriend weer veilig thuis. Mét chip en mijn belofte dat ik over een maandje nog eens kom kijken!

Wat een geluk ... (2)

De afgelopen anderhalve maand:

Altijd fijn als je werk goede aflopen kent, al reken je daar niet altijd op!
Toevallig mochten we elkaar op één en dezelfde dag tot twee keer toe even een schouderklopje geven om 'a job well done!', want wat was het geval:

We werden door een kennis te hulp geroepen. Zij was in gesprek geraakt met mensen die al een hele poos voor een witte poes zorgden die een half jaar geleden bij hen in de tuin was beland. Een buurtonderzoekje leverde niets op. De kat was overal onbekend. Wel waren er wat geruchten: "Achtergelaten na verhuizing". Maar niemand wist er het fijne van...

De poes liet zich graag verwennen maar van oppakken was geen sprake, hier was professionele hulp nodig. Laten wij dit soort klusjes buiten ons gebied normaal aan onze collega's van de Dierenambulances over, nu maakten we een uitzondering omdat het om een moeilijkere kat ging én omdat de hulpvraagster een donateur van ons is. Die middag leverden we een vangkooi af die gelijk in de tuin werd gezet. Het wachten was op de verschijning van de witte poes. Ik was echter nog maar nauwelijks thuis toen de telefoon al ging; "Hebbes!"

De witte poes bleek al gauw geen poes maar een gecastreerde kater en o wonder, mét chip! Met kloppend hart heb ik het telefoonnummer gebeld wat bij de registratie vermeld stond. Dat is dan toch een spannend moment. Gelukkig werd er opgenomen maar nadat ik mezelf had voorgesteld werd het stil toen ik vroeg of mevrouw een witte poes mistte...

Mijn vraag kwam duidelijk onverwacht, maar ik schrok van haar antwoord waarschijnlijk net zo veel als zij van mijn vraag; "Ja, al ruim twee jaar!" Al snel werd ik overspoelt met vragen. "Of de kater nog leefde?" "Ja, in goede gezondheid!" "Waar we hem gevonden hadden?" "In het centrum van Beverwijk, kilometers van U vandaan!" En "Of ze hem meteen mocht ophalen?"
Nog geen kwartier later stond ze voor mijn deur, en werd ze herenigd met de kat die twee jaar geleden op een dag was verdwenen...

Ondertussen had ze nooit meer verwacht ooit nog iets te horen van haar Knut, en had ze al een andere kat uit het asiel gehaald. Toch was ook de witte Knut nog meer dan welkom. "Wat zal mijn man raar opkijken als hij straks thuis komt!" Met deze woorden en een dikke glimlach namen we afscheid van elkaar. Wat een geluk!
Knut werd na twee jaar zwerven weer herenigd met zijn dolblije bazinnetje!

Wat een geluk ....(1)

Afgelopen anderhalve maand....

We zijn er niet alleen voor verwilderde en kansloze zwerfkatten; zo nu en dan helpen we ook andere slachtoffers die we op ons pad tegenkomen. De afgelopen anderhalve maand resulteerde dat in een paar prachtige verhalen die we graag met jullie delen:

Het begon op een zeer regenachtige maandagavond. Op weg naar de Volkstuin om de zwervertjes aldaar te verzorgen reden chauffeur Michel en ik door het Beverwijkse industriegebied, terwijl de schemering net inviel. Ineens zagen we beide een klein model hondje midden op de weg zitten. Geen mens in de omgeving te bekennen. We keken elkaar aan; "Vreemd."

Nog vreemder was de manier waarop het hondje liep, half hinkend op één voorpoot. We besloten te stoppen en het geval nader te bekijken. Maar terwijl ik naar het beestje toeliep vloog hij weg, onder een hek door, een braakliggend terrein op waar hij in een hoek wegdook. Ik kon er met geen mogelijkheid meer bij. We besloten verder te gaan, wellicht hoorde het dier daar gewoon, toch? Ik besloot voor de zekerheid toch contact met de Dierenambulance op te nemen om te vragen of er een vermissing was gemeld van een soort Keeshondje.


Een soortgelijk hondje troffen we aan, de ogen rollend van pure angst. We hoefden van hem niet op enige dankbaarheid te rekenen!

De ambulance-post was al gesloten maar ik werd doorverwezen naar het noodnummer. Helaas werd daar opgenomen door een niet zo vriendelijke dame die net de maaltijd aan het bereiden was en haar culinaire bezigheden belangrijker vond dan haar werk als noodgeval-medewerkster bij de dierenambulance. Na enige discussie werd me duidelijk dat ik van dit type verder niets hoefde te verwachten....

Nu kent Michel mij langer dan vandaag en die had de auto allang omgedraaid en zo stonden we weer voor het hek waarachter de hond zich had verschanst. Zuchtend ontdeed ik me, in de regen, van mijn jas. Met enige moeite kon ik nu onder het hek door schuiven en bevond ik mezelf op het braakliggende landje. Het hondje lag nog steeds in een hoekje. Geen hondenhok of voerbak te zien, het beestje hoorde hier dus waarschijnlijk niet thuis. Gelukkig zag ik bij het bedrijf ernaast net een werknemer weggaan en toen ik hem aansprak bevestigde hij dat er hier geen hond aanwezig hoorde te zijn.

Daarop besloot ik het beestje mee te nemen, vooral ook omdat het zichtbaar mank liep. Dat bleek echter een moeilijkere verhaal dan ik had gedacht! Het dier was niet te benaderen en hapte en gromde naar alles wat dichtbij hem kwam. Ondertussen zag ik dat het tuigje dat hij droeg onder een voorpoot verstrikt was geraakt; de reden waarom hij mank liep. Ik kon hem zo niet achterlaten natuurlijk maar hoe kreeg ik de hond in godsnaam mee als ik hem niet eens kon vastpakken?

Op dit soort momenten ben ik zo dankbaar voor onze mini-ambulance! Er liggen vangnetten, muilkorven en halsbanden en een keur aan vangstokken. Welliswaar bedoelt voor wilde katten maar wat goed genoeg was voor hen zou ook werken bij een kleine hond.... Na enige pogingen liep ik tevreden terug, de hond in een vangstok aan mijn zij. 

Tot ik weer bij het hetzelfde obstakel kwam; het hek. Hoe ik mezelf daar wederom heb onder gewurmd, nu mét hond én vangstok, en welk taalgebruik ik daarbij het gebezigd, zal ik niet beschrijven maar het is gelukt. Daarna kon ik de hond in een kattenkooi veiligstellen waarin hij de hele weg argwanend heeft lopen grommen en blaffen. De ogen rollend van pure angst. Geen lief hondje maar ik begreep hem wel en was blij dat het dier van straat was. Ik werd nog blijer toen ik bemerkte dat hij gechipt was, al verdween dat gevoel als sneeuw voor de zon toen bleek dat de bijbehorende registratie niet juist was. Daar hadden we dus niets aan. Helaas is dat nog veel te vaak het geval... (check zelf de chipregistratie eens van je huisdier op www.chipnummer.nl)

Onze opvang is niet ingesteld op het verblijf van een agressieve hond, al is die nog zo klein. Ik had geen andere keuze dan nogmaals te bellen naar het noodnummer van de Dierenambulance en ik bereidde me al voor op een tweede aanvaring met de onwillige medewerkster. Gelukkig kreeg ik nu iemand anders aan de lijn die wél interesse toonde en nog geen tien minuten later met haar collega op mijn stoep stond, volledig bereid de hond over te nemen. Maar hoe kregen we de bijtende hond uit mijn kooi in die van hun? Nu, met hele dikke handschoenen aan en op hoop van zegen! Ik was opgelucht toen ik ze even later zag wegrijden en ik me in wat warms en droogs kon hullen, wetende dat het diertje in goede handen was.

De dag daarop heb ik nog even gebeld naar mijn collega's van de Dierenambulance, om te vragen hoe het verder was verlopen met het Keeshondje. Ik was bang dat hij naar het asiel zou gaan waar hij weinig kans op herplaatsing zou maken vanwege zijn gedrag, dus ik was verheugd te horen dat de eigenaar zich had gemeld! Die was de dag daarvoor, mét hond, naar de Zwarte Markt geweest. En terwijl het baasje aan het shoppen was had de hond zichzelf uit de auto weten te bevrijden waarbij zijn tuig waarschijnlijk verstrikt was geraakt. En zo was hij toch nog een eind uit de buurt geraakt.... 
 
Dagje Zwarte Markt liep uit op mini-drama ...

Het is dat wij hem toevallig net tegen kwamen, want in dat hoekje op het lege bedrijventerrein had niemand hem ooit kunnen zien vanaf de weg, en de hond zelf kon door zijn manke poot niet ver meer lopen... Nadat ik hoorde dat het beestje weer lekker thuis zat heb ik die hele dag nog met een big smile rond gelopen. Wat een geluk...!

woensdag 2 september 2015

Laatste Loodjes 2

Het gaat goed met de nieuwbouw. De oplevering aan Cato, hoofd van de opvang Stichting Zwerfkatten Havengebied IJmuiden, komt met rasse schreden naderbij.

 Cato, onze moeder-overste en onbetwiste opperhoofd van de opvang.



En toen waren er 4. Ja we hebben onze hoeveelheid milieuvriendelijke energie uitgebreid, met dank aan een gulle donateur. 


Rijkswaterstaat heeft net een conglomeraat bedrijven aangewezen voor de bouw van een nieuwe grote sluis bij IJmuiden. De Stichting Zwerfkatten heeft de tweede sluis meteen gebouwd. Deze tussen de oude en nieuwe kattentuin.


De entertainment, we moeten niet alleen Cato tevreden houden, maar ook Marya, daarom een verse radio/cd speler, gevoed met zonne-energie

 De bijbehorende waterdichte speakers


Buitenverlichting. LED dus energie zuinig en ook gevoed door zonnecelinstallatie.

Het gaat dus goed. Morgen hopen we de laatste hand te leggen aan de noodverlichting. We hebben tenslotte met onze zonne-energie een accu en kunnen we dit mooi gebruiken als elektra van de NUON(onze achterbuurman) wegvalt.
Tevens wordt er aan de betonvloer gewerkt en moet er nog worden opgeruimd, gereedschap, bouwafval en verdere rommel. Als ook dat gereed is maken we nog een extra ronde met kwast en rollers door de tent en kunnen we beginnen met inrichten. Cato en Marya zijn hiervoor plannen aan het smeden.