Saar

Geregeld krijgen we foto's en updates van katten die we geplaatst hebben. Sommige zelfs al jaren geleden. Hoe fijn is het voor ons om te zien dat deze dieren zich helemaal hebben aangepast en 1 zijn met hun baasjes en echt thuis zijn. De meeste van deze katten hebben toch een rugzakje, en herplaatsing blijft erg spannend. Voor de poezen, de nieuwe baasjes en voor ons!

Over poes Saar hoeven we ons allang geen zorgen meer te maken. Hier ooit binnengekomen als zwangere zwerfster. Na het opvoeden van haar kittens mocht Saar ook verhuizen. Zij woont inmiddels bij familie van Marya. Ver weg in Amersfoort, maar toch dichtbij!

Boris & Sandrine naar de dierenarts

Gister was het weer Dierenartsdagje. Dit keer mocht de 10 maanden oude Boris mee, voor castratie, chip en vaccinatie. Zodat hij daarna naar nieuwe baasjes zou kunnen. We hadden hier mee gewacht omdat hij behoorlijk verzwakt was door Niesziekte en het behoorlijk wat tijd en moeite heeft gekost om hem weer op de been te krijgen. Ons plan liep natuurlijk weer even anders ... Nadat we hem hadden achtergelaten op de praktijk, belde al vrij snel de dierenarts op. Da's meestal geen goed vooruitzicht. Hij vond het geen goed plan om Boris te castreren, daar hij een forse hartruis heeft. En nog steeds niet in topconditie is door de Nies. Wel heeft hij hem gevaccineerd en gechipt. De castratie komt over een maandje weer ter sprake als Boris 100% de oude is. Ondanks dat een castratie een kleine ingreep is bij een kater, nemen we natuurlijk zo min mogelijk risico. En de narcose is dan net even wat zwaarder voor een kat met een flinke hartruis en sluimerende Nies. Direct hebben we besloten dat we vanwege de hartruis Boris niet gaan herplaatsen. Je weet namelijk nooit hoe een hartruis verder gaat uitpakken. Maar op zo'n jonge leeftijd al een dergelijke kwaal hebben is niet positief. En we willen het eventuele nieuwe baasjes niet aandoen dat Boris na verloop van tijd toch meer problemen gaat krijgen door zijn hartkwaal en misschien zelfs komt te overlijden. Nu vinden wij, en zijn maatje Mendoza, het ook helemaal niet erg dat hij daarom bij ons blijft. Voor zo lang als dat mag zijn....!

Boris blijft!

Ook Sandrine, de zwerfpoes uit Utrecht, ging voor controle, chip en vaccinatie mee naar de dokter. Onder het genot van een licht roesje, voor ieders veiligheid! Sandrine is een maand geleden, samen met zus Sofie bij ons gekomen. Vanuit een asiel, waar ze niets met het verwilderde tweetal aan konden. We wisselen wel vaker katten uit met bevriende organisaties: onze tamme gaan naar hen voor herplaatsing, en wij krijgen de moeilijke gevallen die (nog) niet plaatsbaar zijn. Een goede regeling waar we allemaal blij mee zijn. En uiteraard gaat dit met gesloten beurs! Het langharige zusje Sofie is de meest verwilderde van het stel wat lange tijd samen heeft rondgezworven. Na verloop van tijd kwamen ze in de tuin van de melder terecht die ze besloot bij te voeren. Dankzij de inspanningen en goede zorgen van deze mensen kon Sofie na verloop van tijd gevangen worden. Met een vacht die inmiddels vervilt was. In het asiel is ze van deze pijnlijke haardos ontdaan maar bleek al snel dat ze niet voor socialisatie in aanmerking kwam. Terugzetten bij de melders in de tuin was ook geen optie: wie weet zou ze toch ooit verder zwerven en voor een langharige kat is het dan slechts een kwestie van tijd voor ze wederom in de problemen zal komen. Ze bleef dus in het asiel. Ondertussen probeerden de melder ook het zusje te vangen en met eindeloos geduld is dat dus vorige maand gelukt. In samenspraak met het asiel is toen besloten dat de beide dames hier mogen wonen, waar ze beschermd maar wel in relatieve vrijheid, in de opvang blijven. Nu Bellamy en Amaryllo ook naar hun nieuwe huisje zijn gegaan was er weer ruimte voor de twee nieuwkomers. En we zijn benieuwd hoe het duo zich hier gaat ontwikkelen! Sofie was in het asiel al helemaal nagekeken en gevaccineerd, en nu ook Sandrine haar 'apk' heeft gehad, is het een kwestie van dagen voor de meiden hun kennel uit mogen en rustig aan op ontdekking uit kunnen in de opvang!

Sandrine was not amused en liet de dierenarts assistentes behoorlijk schrikken met luid gesis en geblaas!

Droppie

Afgelopen dagen hebben we de collectebussen afgeleverd bij 19 collectanten (we zoeken met spoed nog mensen die in Velsen-Noord willen lopen!). Heel gezellig want zo kom je oude en nieuwe vrienden tegen. Bij een oude bekende wilden we toch even wat langer stilstaan. 

Kater Droppie (niet dezelfde Droppie als Havenkat Droppie) is als afstandskat hier bijna twee jaar geleden gekomen. Erg angstig, ziek en niet gesteld op zijn soortgenoten in de opvang. Voor zijn eigen bestwil was het beter dat hij snel een nieuw huisje zou krijgen. Maar waar plaats je een schuwe zwarte kater met een plas-verleden? 

De Velserbroekse Helen, die vaker wat klusjes voor ons had gedaan, bood dapper aan om tijdelijk gastgezin te zijn voor Drop. Tot we een betere oplossing vonden. Drop had niet beter terecht kunnen komen maar Helen kreeg er een zware dobber aan. Niet alleen moest de kater gesocialiseerd worden, maar ook op medisch gebied heeft hij voor de nodige hoofdbrekens gezorgd. En het bleek een hele opgaaf om de angstige kat iedere keer in een mandje te krijgen voor dierenartsbezoek. En dat bleek veelvuldig nodig want het beestje leed aan buikpijn en had darmklachten. De oorzaak daarvan is nooit helemaal boven water gekomen. En op een bepaald moment was de pijn en ongemak zo groot dat we aan euthanasie begonnen te denken. 

Maar Helen gaf niet op. En wilde haar Drop ook niet meer kwijt. Met veel toewijding en geduld is Drop inmiddels een lieve huisgenoot geworden, en verkeerd hij in blakende gezondheid. Daarom zijn vandaag de officiële adoptie papieren getekend. Drop is voorgoed thuis bij zijn Helen en gaat een fijne toekomst tegemoet!

Droppie herkende Marya en bleef op veilige afstand (ik wil niet mee!!!), terwijl Helen hem probeert te overtuigen dat alles veilig is...

Reddingsactie

Update: Dierenambulance Velsen meldt op hun pagina dat het baasje gevonden is!

Je bent kattengek of niet. En dan kom je, ook op de vrije dag, toch altijd wel een kat-in-nood tegen. Dat overkwam onze Daantje zojuist. Lopend in het bos in IJmuiden, met hond en vriendin, stuitte ze per toeval op dit zwart/witte katje wat verscholen lag in een uitgeholde boomstam. Met al haar ervaring zag onze Daan direct dat dit niet goed was. Ze kon het katje pakken en veilig in haar jas verstoppen. Ondertussen zag ze dat zijn ademhaling niet goed was en daarbij gilde het beestje het uit van de pijn zodra het ook maar even bewoog. De vriendin had ondertussen de Dierenambulance gebeld die vrijwel direct aan kwamen rijden. Zij hebben zich over het gewonde katje ontfermd en momenteel wordt het bij de dierenarts onderzocht. Inmiddels is duidelijk dat het om een gechipte kat uit Santpoort-Zuid (!) gaat. Helaas klopt het telefoonnummer van de chipregistratie niet. Dierenambulance Velsen is nog op zoek naar het baasje.

Boswandeling mondt uit in reddingsactie

Het schijnt dat een dag of twee geleden bij dit bos in de omgeving een kat is aangereden, waar tevergeefs naar gezocht is. Vermoedelijk betreft dit hetzelfde beestje. We duimen dat hij er weer bovenop komt. En zijn supertrots op onze vrijwilliger die het diertje uit zijn benarde situatie kon redden!

Cleo, zoals de kat heet, is weer thuis bij zijn baasje!

Lieve Koe

Lieve Koe,

we hadden zo gehoopt dat we dit bericht niet hoefden te plaatsen, maar helaas liep het anders. Nadat je vrijdag naar de dierenarts was gebracht en er aan Pancreatitus werd gedacht, waren we hoopvol. Niet elke kat komt daar bovenop, maar wij geloofden dat jij dat wel zou redden. Zaterdag leek het ook wat beter met je te gaan. Helaas ging het zondag toch weer slechter en was er maandag geen andere keus dan je in te laten slapen. Je liet ondertussen je urine en ontlasting lopen, had een ondertemperatuur, je wilde niet meer eten en spuugde zelfs je dwangvoer eruit, had uitval aan je achterpoten en je had het erg benauwd. Dit kon niet alleen Pancreatitus zijn, maar zeer waarschijnlijk een tumor.

Met zijn lieve blik zorgde Koe ervoor dat iedereen naar hem toe kwam om hem te aaien.

We hebben je het laatste jaar steeds meer zien opbloeien. Nu was je altijd al makkelijk te aaien en door je lieve blik en te knijpen met je ogen zorgde je ervoor dat iedereen naar je toe kwam om je te aaien. Je leek daar wel tevreden mee. Maar nu kwam je ons echt begroeten als we binnen kwamen, je vroeg niet of we je wilden aaien, maar je zorgde er gewoon voor dat we dit deden door vlak voor ons te gaan staan. En als je op schoot wilde, ging je alvast op de stoel liggen zodat we dat niet konden vergeten. De laatste maanden wilde je zelfs opgetild worden om geknuffeld te worden. Je ging dan helemaal ontspannen en was helemaal happy. En nadat de pijnstillers goed aansloegen voor je Spondylose leek het er op dat je voorlopig nog wel bij ons zou zijn. Helaas was dat maar enkele weken.

Koe zijn vaste plek: in de zon in de paal. Alleen als het echt te koud werd ging hij naar binnen. Maar bij de eerste lentestralen lag hij er weer. Zo kon hij ook goed in de gaten houden als er iemand kwam.

Je bent bijna 15 jaar geworden en we hadden nog veel langer van je willen genieten en je willen knuffelen. We zullen je altijd onthouden: Koe, de grote vriendelijke reus van de opvang.

Lieve Koe, we zullen je zeker heel erg missen!

Ook ging Koe steeds vaker meedoen met spelen.

Koe vond de catnip altijd heerlijk!

Om te zorgen dat we niet konden vergeten dat je op schoot wilde, ging je zelf al op de stoel liggen.

Koe, zo groot als hij is, zo lief is hij!

Dag Koetje!

Koe

Nadat we vorige maand met Koe bij de dierenarts zijn geweest en we er achter kwamen dat hij Spondylose heeft (verstijving in de ruggengraat), is de behandeling, die vooral uit pijnbestrijding bestaat, ingezet. In eerste instantie leek Koe daar goed op te reageren. Hij werd weer vrolijker en energieker. Tot een paar dagen geleden. Van de ene op de andere dag werd Koe doodziek. Lag alleen maar in een hoekje en had duidelijk pijn, veel pijn. Maar dat leek niet vanuit zijn rug te komen. Direct hebben we hem lekker in het woonhuis gehaald, waar het net wat warmer is en de toezicht groter. Koe leek dat in ieder geval te waarderen maar echt beter ging het niet. Ook wilde hij niet eten en bleek hij in twee weken tijd ruim een kilo te zijn afgevallen. Nu wisten we dat Koe in het verleden eerder last van een alvleesklier ontsteking heeft gehad en dat is een serieuze aandoening die directe medische aandacht vraagt. Alle symptomen wezen wederom in die richting dus hebben we geen seconde meer getwijfeld en direct een nieuwe afspraak bij de dierenarts gemaakt. Gister hebben vrijwilligers Shelly en Lenneke hem meegenomen en op de praktijk aangekomen werd bloed afgenomen en infusen gegeven. Het feit dat Koe dit toeliet, was eigenlijk alarmerend genoeg want normaal is hij niet de meest makkelijke kater als het gaat om dit soort zaken.

Koe zoals we hem allemaal kennen: lekker buiten in de zon!

De uitslag van de bloedwaardes lijkt ons vermoeden te bevestigen maar helemaal duidelijk is het nog niet. Pancreatitus is een lastige diagnose en meer onderzoek is nodig. Daarom is Koe op de praktijk gebleven en moesten de meiden met lege handen naar huis. En dat is toch even slikken. Het blijft lastig om je doodzieke vriendje achter te moeten laten. 

We moesten Koetje achterlaten bij de dierenarts. Hopelijk mag hij vandaag weer mee naar de opvang!Bijschrift toevoegen

We hopen vandaag op meer en beter nieuws en vooral dat Koe weer naar huis kan. We kunnen onze XXL kater nog lang niet missen! Het zal nog een lang traject worden om hem er bovenop te krijgen. Pancreatitus heeft een overlevingskans van 50 % en zal levenslang op de loer blijven liggen. Helaas bestaan er geen echte medicijnen tegen en is het geven van vetvrije voeding de beste remedie. Normale pijnstilling mag je niet geven bij deze ziekte, omdat dat het juist verergert. Daarom leek het eerst zo goed te gaan toen Koe de Onsior pijnstilling kreeg tegen Spondylose, maar helaas heeft dat juist de Alvleesklierontsteking getrikert. Iets wat je helaas niet van te voren kunt weten ...
Shelly gaat zo direct op ziekenbezoek en hopelijk komt zij terug met onze grote vriend! Wordt vervolgd....

In de opvang wilde hij niet meer geaaid worden, op schoot of opgetild omdat dit pijn deed. Bij de dierenarts wilde hij heel graag nog even op een warme bekende schoot liggen.

Update Koe:
Vanmiddag heeft Marya overleg gehad met de behandelende artsen en besloten dat Koe dit weekend nog in opname blijft. Ondanks dat hij iets kwieker is wil hij nog niet zelfstandig eten en wordt hij met een infuuspomp van vocht voorzien. Dit kunnen wij niet in de opvang. Daarnaast gaan ze waarschijnlijk over op sonde-voeding wat voor Koe prettiger is. Het is inmiddels wel duidelijk dat het echt om Pancreatitus gaat. Helemaal zeker weten kun je het niet, het zou ipv een ontsteking ook een tumor op die plek kunnen zijn maar daarvoor moet een echo worden gemaakt. Dat zal door een specialist gedaan moeten worden en zelfs die zal niet altijd kunnen zien of er daadwerkelijk meer speelt.
Besloten is om hem tegen de alvleesklier ontsteking te behandelen. Mocht dat niet aanslaan dan kun je er voorzichtig vanuit gaan dat er meer loos is maar je tegelijkertijd ook afvragen of verder onderzoek en / of behandeling zinvol is. Vooralsnog gaan we uit van de meest positieve optie en dat is de Pancreas ontsteking. En daar wordt nu hard aan gewerkt!

Shelly heeft Koe vandaag een paar keer bezocht en ook een lekker warm mandje voor hem gehaald. Hij zit in de quarantaine-ruimte waar hij alle ruimte heeft, dus niet in een hokje.

Op bezoek bij Sid

Bij sommige katten gaan wij na de plaatsing op huisbezoek om te kijken hoe het gaat. Vooral de katten met een rugzakje willen wij graag nog een tijdje volgen om te kijken of alles goed gaat en tips te kunnen geven.

Ook Sid is een kat met een rugzakje. Hij werd als zwerfkat gevangen en verstopte zich in de opvang. Hij liet niemand in de buurt komen. Na een jaar socialisatie was Sid veranderd in een maatje: wil graag bij je in de buurt zijn, naast je of op schoot, heel veel knuffelen en wilt graag met je spelen of gaat zelf spelen. Een hele verandering!

Afgelopen december is hij geplaatst en dat vonden we allemaal erg spannend. Vooral de eerste week was voor het baasje en ons best wel spannend want Sid bleef onder de bank liggen. Hij vertoonde dus hetzelfde gedrag als toen hij net in de opvang was. Na een week durfde hij het aan om onder de bank vandaan te komen, tot ieders opluchting. Sindsdien gaat het steeds beter en krijgen we regelmatig leuke foto's van hem.

Vandaag was het tijd voor een huisbezoek. Meestal doet Marya dit, maar in het geval van Sid deed Lenneke dit, de vrijwilliger van socialisatie die ruim een jaar met Sid bezig is geweest om hem zo ver te krijgen dat hij geplaats kon worden. Ook heeft zij het meeste contact met het baasje van Sid om haar en Sid te begeleiden.

Nadat Sid al een paar keer vreemd had gekeken toen ze binnenkwam en haar uitgebreid had besnuffeld was daar het bekende piep-miauwtje van Sid, het leek erop dat hij haar herkend had en hij liet zich volop aaien zoals Sid dat kan: helemaal met zijn hoofd naar beneden en vooral zijn oor kriebelen. Ondertussen werden er ervaringen uitgewisseld en tips gegeven. Het blijkt dat Sid een heel gevoelige kat is en snel oppikt als iets anders is en daarvan in de stress schiet, bijvoorbeeld toen zijn baasje ziek was. Als alles weer goed is en Sid zich beter voelt komt de stress eruit in de vorm van plukken haar eruit trekken. Dit zal een aandachtspuntje blijven. Maar het belangrijkste is dat Sid het maatje is geworden die we in de opvang al zagen, hij heel tevreden is en zijn baasje erg blij met hem is.

Sid liet zich door Lenneke ook uitgebreid op zijn buik aaien, iets wat hij in de opvang of bij zijn nieuwe baasje nog niet eerder had gedaan! Hij had dus nog steeds alle vertrouwen in ons. Hij liet ook nog even zien dat hij bij Lenneke niet op schoot springt (wij dachten dat hij dat niet kon tot we hoorden dat hij dat bij een andere vrijwilliger dat wel deed, de boef!) maar opgetild wilt worden. Hij wist dus precies wie er bij hem was.

We zullen Sidje en zijn baasje nog een tijdje volgen en ondersteunen waar dat nodig is, maar hebben er alle vertrouwen in dat het helemaal goed gaat komen!

Sid is helemaal happy in zijn nieuwe huis!

Nog meer afscheid.....

De afgelopen tijd hebben we weer van verschillende geliefde katten afscheid moeten nemen en ook de afgelopen week was er 1 met verdrietige momenten.

We hadden al eerder geschreven over onze Temmy, die al jaren bij ons woont. Nadat we er onlangs achter kwamen dat ze een levertumor had, wilden we nog zo lang mogelijk genieten van haar en het de populaire kleine poes nog zo veel mogelijk naar de zin maken. Het heeft echter maar vijf dagen mogen zijn... Temmy ging hard achteruit en op de dag dat ze voor het eerst niet meer wilde eten, hebben we haar naar de dierenarts gebracht waar ze in mijn armen vredig is ingeslapen. Temmy wordt zoals al onze katten gecremeerd maar haar as komt terug zodat we haar kunnen herenigen met haar grote vriend Pommetje, die een jaar geleden is overleden. Zodat Temmy en haar eenogige vriend voor altijd weer samen zijn...

Temmy en haar maatje Pommetje zijn voorgoed weer samen....

Temmy op weg naar de dierenarts voor haar laatste prikje. Haar weemoedige en melancholieke blik zal ons altijd bijblijven....

De dag voordat Temmy is heengegaan moesten we ook gedag zeggen tegen onze Bik. Deze zwarte poes is 13 jaar geleden als kitten in de haven gevonden. Tezamen met twee zusjes, die toentertijd naar het asiel zijn gegaan voor herplaatsing. Bik hebben we bij ons gehouden omdat er medisch duidelijk iets niet in orde was. Veel tevergeefse onderzoeken en röntgenfoto's later bracht Bik ons zelf de oplossing van haar eeuwige buikpijn en diarree: ze braakte na drie maanden een hele berg houtsnippers op, inmiddels bijna versteend door de maagsappen. Van die houtsnippers die ze buiten gebruiken om een pad te leggen. En inderdaad lag er een dergelijk pad in de omgeving waar ze leefde. Nadat ze deze last kwijt was ging het aanzienlijk beter met haar al heeft ze immer een gevoelig maag/darmstelsel gehad. Bik woonde daarom in het woonhuis en was een gezellige huisgenoot, model theemuts. Na 12 jaar werd de forse dame echter steeds magerder en bleek ze een schildklierprobleem te hebben. Een jaar lang konden we dat onder controle houden met medicatie maar de laatste maand weigerde ze nog langer haar pilletjes in te nemen en werd het dagelijks een gevecht om ze er alsnog bij haar in te krijgen. We hebben al onze trics and trucs toegepast maar ze was ons steeds vaker te slim af. Door het te kort aan medicijnen ging haar lichamelijke toestand steeds verder achteruit en Bik was uiteindelijk nog een schim van zichzelf. Een kat met schildklierprobleem is meestal graatmager, maar zolang ze nog goed eten en vrolijk zijn, kun je dat voor lief nemen. Maar Bik was niet vrolijk meer, en wij wilden niet lijdzaam toekijken hoe ze steeds verder wegkwijnde. De afspraak voor euthanasie werd voor dinsdag gepland maar in de loop van de maandag daarvoor werd duidelijk dat we zo lang niet meer konden wachten. Gelukkig konden we tussendoor bij de dierenarts terecht. Op weg daarheen zat Bik nog bij me op schoot, te genieten van het uitzicht. Hoe moeilijk zijn deze laatste ritjes. Te weten dat dit de laatste keer is dat ze de buitenlucht zien, dat je ze knuffelen kunt, en je gezicht in hun vacht kunt vleien. Hun geurtje ruikt en het vertrouwen in hun ogen ziet. Je hart scheurt uiteen en de brok in je keel doet zeer. O Bik, ik zou er zoveel voor willen geven om de auto om te keren en naar huis te gaan. Ik wil je nog lang niet missen! Maar we doen wat het beste is voor jou en veel te snel zijn we bij de dierenarts. De laatste etappe van jouw avontuur eindigt hier. Dag lieve Bikkebeest....

Bik, van doodziek zwerfkitten naar gezellige huiskat maatje Plus.

Zaaigoed bedankt!

Dankzij een adoptie van één van onze kittens, Medina, zijn we in contact gekomen met Astrid en Kees. Dit heeft gezorgd voor een leuk gevolg: ten eerste konden we hen helpen met de noodzakelijke opvang van hun volkstuinzwerver Moor, en vervolgens hebben zij op hun beurt weer gezorgd voor extra dekjes (soort mini matrasjes voor in de mandjes). Normaal maakt onze Tiny die, maar in de wintermaanden kunnen we er niet genoeg hebben! Kees hoorde dat en dacht meteen aan Stichting ZaaiGoed, een organisatie die (dementerende) ouderen helpt met vrijetijdsbesteding. En laten zij nu toevallig een zintuigen-tuin hebben op hetzelfde volkstuincomplex als waar Kees en Astrid zitten! En zou het niet leuk zijn om die oudjes aan het naaien te zetten voor de katten! Het idee was geweldig, de uitvoering bleek toch tegen te vallen: reumatische handen en slechte ogen gaan niet samen met priegelig naaiwerk. Niettemin is onder de bezielende leiding van zaaigoed-vrijwilligster Liesbeth een hele doos vol dekjes in elkaar gezet. Vandaag zijn ze afgeleverd en konden we direct even kennismaken. Besloten is dat dit project eenmalig was, maar ook dat we ons verder gaan beraden of we toch in de toekomst nog iets voor elkaar kunnen betekenen. Oudjes blij, katjes blij... 😁

 Liesbeth en Kees met de nieuwe dekjes.

Collectanten gezocht!

Voor het derde jaar mogen we weer collecteren binnen de gemeente Velsen. Daarvoor zoeken we nog enthousiaste dierenvrienden die ons willen helpen. De collecte week is van 24 februari t/m 2 maart aanstaande. Heb jij een beetje tijd over in deze periode, en vind je het leuk om op deze manier een steentje bij te dragen, geef je dan meteen even op. Dat kan via een appje of telefoontje (0620504875). Heb je een voorkeur voor wijk of stad? Meld het even en we houden daar rekening mee! We mogen collecteren in geheel Velsen: IJmuiden, Driehuis, Velserbroek, Santpoort Noord en Zuid en Velsen Noord en Zuid. De collectebus wordt bij je gebracht en ook weer opgehaald. Elk uurtje wat extra wordt gelopen is toch net weer wat meer inkomsten voor de havenkatten en onplaatsbare katten in onze opvang. Dus zelfs al heb je maar beperkt tijd: jouw hulp kan net het verschil maken! 😻