Marya Dekker, coördinator, oprichter en hoofd verzorging van de Stichting Zwerfkatten Havengebied IJmuiden, met één van de ex-zwervertjes die permanent bij haar wonen omdat ze te zwak zijn om buiten te overleven

woensdag 7 november 2012

Ranzijnactie Zomerdijkjes en spoedoperatie IJtepoes .... ...

Ranzijnactie, zaterdag eind september 2012:

Deze zaterdag is er één om nooit te vergeten. Reuze hectisch maar ook zo geweldig leuk! Al een week geleden verklapte Christa, die ooit bij ons is begonnen als gastgezin voor de allerkleinste en nu inmiddels een eigen Ragdoll cattery heeft [www.to-ista.nl], dat zij een actie op touw heeft gezet. Geheel spontaan en zelfstandig heeft zij in haar woonplaats tuincentrum Ranzijn benaderd met de vraag of zij op deze zaterdag een inzameling mocht houden. Ranzijn ging akkoord en heeft daar geen spijt van gekregen want zij zagen de dagopbrengst op de dierenafdeling in één dag verdubbeld!
Christa, haar man Rens en dochters Renske en Jessica hebben de hele dag bij de ingang van Ranzijn geflyerd. Iedere bezoeker kreeg een flyer met daarop enige uitleg over ons werk en de vraag iets voor ons aan te schaffen. Dat kon voer zijn, wormenmiddeltjes, grit of om het even wat op kattengebied. Iedere gulle gever kreeg een mooie folder en een welgemeend dank-je-wel uit monden van de hele club.
Christa had het groots aangepakt; lokale media had vooraf over de actie gepubliceerd en het hele gezin had een t’shirt met ons logo aan.

Rens en Christa zetten zich 100% in voor onze zwervers; hulde!
Ondanks deze voorbereidingen was ik wat sceptisch. En wat zat ik ernaast! Nog niet halverwege de ochtend werd ik al gebeld door Christa dat ik toch echt richting Alkmaar moest komen want haar auto zat vol geschonken goederen en er was nog een hele middag te gaan!

Uiteraard waren we zeer aangenaam verrast door dit nieuws maar helaas moest het feestelijke ritje even worden uitgesteld. Freek en ik zaten op dat moment namelijk net met een spoedgeval bij de weekendarts. Poes IJte, die zwanger op straat was gezet, was de dag hiervoor al begonnen met bevallen. Veel te vroeg en de eerste twee kittens waren dan ook dood geboren. En vandaag kwam nummer drie er aan. Maar op het moment dat het lijfje bijna uit mama was, braken de vliezen en floepte het kitten terug de buik in. Mama had totaal geen persweeën en zonder de beschermende moederkoek was ook dit kitten ten dode opgeschreven. Bovendien zat er nóg een baby in de baarmoeder. Enigste optie was een keizersnede. Nu. Meteen!
Bij het Dier Medisch Centrum in Velserbroek konden we gelukkig direct terecht hoewel ook onze eigen Ellie, die ik als eerste had benaderd, op haar vrije dag de keizersnede had willen doen maar zonder narcose-assistente zat. En nu kan ik zelf vrij veel, maar van gasannestatie heb ik geen kaas gegeten…

Bij het Dier Medisch Centrum hebben ze IJte tevergeefs wee-opwekkers gegeven en besloten ze uiteindelijk toch de keizersnede te doen. Ze wisten inmiddels al dat beide overgebleven kittens overleden waren. Na de abortus van de dode ukkies is IJte direct gecastreerd. Moe, heel moe en als een lappenpop zo slap kwam de kleine poes aan het eind van de middag thuis. Het heeft twee weken geduurd voor ze hier weer helemaal bovenop was…
Ondanks de enorme kosten zijn we heel blij dat IJte haar miskraam heeft overleefd. De lieve poes verdient het zo! En ik wil er niet aan denken wat er was gebeurd als wij haar niet van straat hadden gehaald en de dakloze poes deze bevalling buiten, in haar eentje, had moeten doorstaan. Ik hoef niet uit te leggen dat ze dat nooit had gered en waarschijnlijk een pijnlijke en vreselijke dood had gevonden…

Toen IJte eenmaal veilig thuis met kruik aan het bijkomen was konden Freek en ik richting Alkmaar, waar vier trotse gezichten ons opwachtten. Er stond een hele lading voor ons klaar. Het was maar de vraag of het allemaal in de ambu pastte! Met enig gewring konden we alles meekrijgen, mits we heel voorzichtig de bochten in gingen! Mensen, wat een verrassing! Wat een hoop spulletjes; geweldig! Ik had nooit durven dromen dat er zó gul gegeven zou worden.
We hebben een wagen volgeladen ... Eh, we hebben twee wagens ...
En deze lading was nog niet alles; ’s avonds moesten we voor de tweede keer naar Alkmaar om daar de ‘restjes’ op te halen. Deze lading was bijna net zo groot als die daarvoor. Doodmoe maar superblij en dankbaar namen we afscheid van de familie Zomerdijk. Wat hebben zij veel bereikt deze dag! De actie verliep zo goed dat we besloten hebben om ook in IJmuiden op zoek te gaan naar een supermarkt die mee wil werken aan een soortgelijke inzameling. Wordt vervolgt…

Thuis hebben we alles uitgeladen en geïnventariseerd. Blijkt dat de winkelwaarde van deze berg goederen tussen de 1500 en 2000 euro ligt. Daarbij inbegrepen zit ook de donatie van de familie Zomerdijk zelf; voor meer dan 200 euro hadden zij zelf ook nog eens voer gekocht!
Inmiddels zijn we een maand verder, en voeren we nog steeds van deze voorraad brokken. Ook hebben we nog een fijne stapel grit. De broodnodige wormenkuurtjes zijn inmiddels al aan de opvangkatten gegeven, maar helaas is de stapel blikvoer wel op. En staan we wederom te springen om natvoer!

Onze bankrekening is echt leeg na alle dure en onverwachte uitgaven van de afgelopen tijd, en we hebben nauwelijks meer blikvoer over. Pas eind november verwachten we weer inkomsten. Dus heb jij nog blikvoer over; dolgraag! Mocht het echter mogelijk zijn om nog een kleine donatie over te maken: van iedere euro kunnen we drie blikken kopen. (We hebben dagelijks 30 blikken natvoer nodig!)

Uiteraard willen we iedereen bedanken die heeft meegedaan aan de inzamelingactie bij Ranzijn, en met name Christa en haar gezin. Zonder hen, en al die lieve mensen die eerder op onze noodoproepen hebben gereageerd, waren we serieus in de problemen gekomen…
De jonge dochters Renske en Jessica hielpen enthousiast mee met inzamelen. Maar daarbij gaven zij ook nog eens hun maandelijkse portie zakgeld uit aan kattensnoepjes en kittenmelk!

Meer ellende voor IJtepoes ...

4 oktober 2012 donderdag;

De wond van de spoedoperatie / keizersnede bij gedumpte poes IJte is aan het ontsteken. Ik was er al bang voor; een abortus met gelijktijdige castratie is zo’n ‘vieze’ en pittige ingreep dat antibiotica eigenlijk noodzakelijk is. De Clavubactin die ik meekrijg doet zijn werk en de pussige buikwond heelt gelukkig binnen twee dagen…
IJte zelf is duidelijk aan het aansterken en heel voorzichtig gaan we op zoek naar een lief baasje voor deze tengere poes. Ze heeft genoeg ellende doorstaan; het wordt tijd voor happiness en love!

Note:
We kunnen alvast verklappen dat IJte, nadat zij volledig is hersteld, een geweldig nieuw thuis heeft gevonden in Haarlem. Bij een jong maar verantwoordelijk gezin is zij met open armen ontvangen! We blijven haar voorlopig op een afstandje volgen maar hebben er het volste vertrouwen in dat IJte hier helemaal op haar plaats is.
Missie geslaagd ....

Het leven gaat verder ...

3 oktober 2012, woensdag:

Tijdens de voerronde gisteravond kwamen we weer een angstwekkend staaltje tegen van menselijk egoïsme; in het voerhok op de Industriestraat lag een zwarte/witte poes inéén gedoken. Graatmager keek ze me met grote ogen aan. Niet in staat nog op de pootjes te staan smeekte ze me met een geluidloos miauwtje om hulp. Het koste geen enkele moeite haar op te pakken en om eerste hulp te verlenen. De rest van de voerronde zijn we geregeld gestopt om deze poes, die we maar Indura genoemd hebben, vocht, warmte en kleine porties voedsel toe te dienen. De dankbaarheid en het vertrouwen dat je op zo’n moment krijgt van een wildvreemde kat-in-nood is hartverscheurend. De poes is duidelijk aan mensen gewend, uiteraard niet gechipt en navraag bij de Dierenambulance leerde dat zij ook niet geregistreerd staat als vermist. Indura is gewoon als grofvuil aan de kant van de weg gezet. Gezien de staat waarin zij verkeerde is dat waarschijnlijk al een poos geleden gebeurd en heeft zij zich maar ternauwernood in leven kunnen houden.

Op deze woensdagmorgen kijkt poes Indura al wat helderder uit haar ogen en besluiten we haar eerst een weekje te laten aansterken voor we haar laten nakijken door de dierenarts. Dan weten we ook iets meer over haar ontlasting, eetgedrag etc. Aanwijzingen die het ook voor een dierenarts makkelijker maken om een diagnose te stellen. Wie wel naar de dierenarts gaat op onze vaste woensdagochtend, is kitten Aronius [foto]. Het nu zes maanden oude katertje wordt gecastreerd en heeft het in het socialisatietraject bij Natascha zó goed gedaan dat hij binnenkort, samen met zijn zusje Ariël, naar een nieuw baasje gaat! We herplaatsen zelf bijna geen katten meer omdat daar zoveel tijd mee gemoeid gaat, ook met de na-controles en al het papierwerk. Maar soms maken we een uitzondering; dan gaat het om iets moeilijkere katten, of katten met speciale gezondheids- of gedragsproblemen. Die blijven we liever zelf volgen zodat we kunnen bijspringen als dat nodig mocht zijn.

Ook Spinner en Heloïse gingen vandaag mee naar de praktijk van Ellie. Helaas niet om nog verder te zoeken naar een oplossing voor hun gezondheidsprobleem. Beide opvangkatten zijn na een intensief medisch onderzoek opgegeven. Spinner is een afstandskat met urinewegproblemen. Maar er is meer aan de hand, en ondanks meerdere onderzoeken komen we niet achter de oorzaak van de enorme bloedarmoede en vele ontstekingen. Ook vermagert de grote kater in ijlings tempo. Spinner is doodongelukkig en geen enkel medicijn lijkt te helpen. Hij weegt nu nog zo weinig dat het onverantwoord is om hem nog langer te laten leven. Met pijn in het hart en met heel veel spijt neem ik het besluit en sterft hij even later in mijn armen.
Spinner zat graag in de tuin, waar hij zich ontpopte tot een rustige knuffelkater. We hadden hem graag nog wat langer bij ons gehouden ...
Poes Heloïse kan ik dit liefdevolle afscheid helaas niet geven. De poes is één van de wildste katten in de opvang en mede daardoor heeft het langer geduurd voor we er achter kwamen dat er iets aan de hand was. Zoals de meeste van onze opvangkatten loopt ook Heloïse gewoon lekker los en heeft ze haar eigen plek in de groep en in de voorraadschuur die ze tot haar domein heeft verklaard. Ze slaapt daar op de bovenste planken en komt zelden of nooit binnen mijn bereik.
Het buitenverblijf bij onze opvang is het domein van onze bangerikjes. Ook Heloïse liet zich graag in de tuin zien. Zittend op de tafel, genietend van de spaarzame zonnestralen. Zolang zich daar geen mensen bij voegden, was de poes bijzonder happy! Net als de andere angsthaasjes op de foto...
Toch viel het ons al op dat ze veel sliep en steeds minder mee-at. Gealarmeerd door haar houding zijn we haar in de gaten gaan houden en zagen we dat ook zij magerder werd en bovendien een flink abces in haar nek had. Dat was vorige maand en nadat we haar met de nodige moeite hadden gevangen en onder narcose hebben behandeld, bleek dat de wond niet genas. Daar had dierenarts Ellie al voor gewaarschuwd; waarschijnlijk heeft Heloïse een storing in haar afweer en zal ze vaker wondjes en ontstekingen krijgen. De gegeven antibiotica slaat niet aan. Daarnaast is Heloïse nauwelijks te behandelen en is het geen optie om haar keer op keer te moeten vangen voor controle of behandeling onder een roesje. De stress van deze vangacties doen meer kwaad dan goed. En ook nu blijkt dat er zich een nieuw abces aan het vormen is. We hebben de verwilderde poes een kans gegeven, en ze heeft nog een prachtig jaar bij ons gehad maar hier eindigt haar weg. We hebben helaas geen andere keuze en voor Heloïse is het waarschijnlijk het beste. De lapjespoes waar ik zo een respect voor had gaat zoals ze heeft geleefd; liefst zo ver mogelijk bij mensen uit de buurt…

In het verdriet om de twee vaste opvangbewoners vergeet ik bijna om nog de nodige pijnstilling mee te nemen voor kater Siempie en de Ronidazol voor Knorretje. Dit mini-katertje heeft een heel vervelend en vooral hardnekkig darmvirus dat slechts te bestrijden is met dit peperdure middeltje. Hopelijk knapt het éénjarige katertje op en is hij straks eindelijk en voor het eerst in zijn leven diarree-vrij!
Knorretje is als jong kitten bij ons gekomen. Mishandeld door de vijf jonge kinderen van zijn vorige baasjes. We vermoeden dat hij daar zijn kapotte darmpjes aan heeft overgehouden. Het is nog maar zeer de vraag of dit liefste katertje van de wereld het uiteindelijk zal redden.

Donkere dagen….

Het wordt weer echt winter. Het lijkt maar niet op te houden met regenen. Heel vervelend voor de katten die buiten leven, al hebben ze warme schuilhokjes om zich in terug te trekken. Maar ook die moeten met dit natte weer vaker verschoond worden, en ja, dat gebeurt dus ook in…de stromende regen. En natuurlijk waait het lekker hard in de haven dus de voerrondes worden er niet makkelijker op voor onze vrijwilligers. Gelukkig laten de dames zich niet tegenhouden door deze buitjes.

Lenie, de vriendin van vrijwilligster Monique gaat geregeld mee voeren. Hier probeert ze Piepmuis te verleiden.
Ook zij ondervind regelmatig dat dit niet altijd even makkelijk gaat in een industriegebied vol rommel. Als het dan ook nog stormt en regent is het soms een waar huzarenstukje om ongeschonden de route te beëindigen ....
 Maar niet alleen buiten pakken de donkere wolken zich samen. Ook in de opvang krijgen we steeds meer donkere dagen. De maand oktober begon geweldig met de lieve reacties op onze noodoproep en de spontane inzamelactie van de Alkmaarse familie Zomerdijk.
Maar na die eerste week ging het meer en meer bergafwaarts. Een ongelukje komt zelden alleen. En dat blijkt. Het begon met zoiets simpels als het kapot gaan van de wasmachine.
Nu kunnen wij absoluut niet zonder twee huishoudelijke apparaten: een stofzuiger en een wasmachine. Dagelijks wordt er minstens 1,5 uur gezogen en meestal twee wasjes gedraaid. In mijn haast is de machine waarschijnlijk te zwaar beladen. Kaput…
Toen kort daarop ook de televisie waarop ons camera-bewakingssysteem draait, het ook nog begaf (een televisie is NIET bestand tegen kattenkotsjes) was dat slechts een voorbode van wat nog komen ging…

donderdag 1 november 2012

Clementine ex-havenpoes

Hallo mensen

Ik heet Clementine en ik ben een ex-havenpoes.



En dat ex-havenpoes werd tijd zeg. Ik ben intussen volgens jullie jaartelling stokoud en de laatste winter was me er eentje zeg. De zomer ervoor heb ik tijdens een onderzoek over mijn terrein een grasspriet in mijn oog gehad. Auw miauw dat deed me toch even een pijn. Op mijn paar overgebleven tandjes bijten hielp me niet, maar gelukkig hebben die luitjes van de Stichting Zwerfkatten Havengebied IJmuiden me meegenomen naar de dokter. Die schat heeft me van dat probleem afgeholpen, maar helaas ook van mijn linkeroog. Maar de pijn was weg.
Het revalideren in de opvang vond ik wel goed al miste ik mijn broeders en zusters bij de helling. Mijn geboortegrond. Hoe zouden ze het doen zonder mijn leiderschap? Hier in die revalidatie unit lopen nogal wat anderen rond waaronder hoofdzuster Cato, en die is me dr eentje zeg. Pikt niks, altijd verplicht op tijd naar bed enzo.
Was daarom blij dat ik er weer op uit mocht, maar die laatste winter ging me toch niet makkelijk af. Die boeven daar bij de helling wilde niet meer naar me luisteren, had ik me toch op mijn oude dag te maken met een echte muiterij. Donders zeg!
Ik vond het dus helemaal niet erg dat diezelfde landrotten van die stichting me weer meenamen. Maar nu mocht ik met de chauffeur mee. Hier geen zuster Cato maar wel een grote grijs/witte kattige dame. Ziet er groot uit, maar die kan ik hebben, ben ze wel wat maatjes groter gewend.

En lekker joh, een heleboel eigen plekjes met dekentjes, inpandig toilet, elke dag a la carte eten en een kachel. Ik verheug op deze manier gewoon op de winter, liggend voor de kachel naar buiten kijken naar de sneeuw en er niet meer doorheen moeten ploeteren. Ik heb dan ook totaal geen behoefte meer om naar buiten te gaan. Inmiddels zijn die dikke grijs / witte en ik voorzichtig vriendinnen aan het worden. Blijkt dat zij, Noor, ook een ex-zwerfpoes is. Maar dan één uit Haarlem. Tja, er is wat standverschil, maar ik pas me heel makkelijk aan hoor! En die meneer die zich nu mijn baas noemt zorgt goed voor ons. Als hij thuis is klimmen we het liefst bovenop hem en dan is het leven goed! Inmiddels zijn mijn ruwe kantjes én alle viezigheid van me af en ben ik dolblij met mijn nieuwe status als echte huiskat!


Dit binnen leven bevalt mij heel erg goed, lekker puh!


Is getekend: Clementine EX zwerfkat.