Marya Dekker, coördinator, oprichter en hoofd verzorging van de Stichting Zwerfkatten Havengebied IJmuiden, met één van de ex-zwervertjes die permanent bij haar wonen omdat ze te zwak zijn om buiten te overleven

vrijdag 24 februari 2012

Een koude en toch warme maand februari

We weten het en betreuren het dat we het weblog niet erg regelmatig bijhouden. De toch onverwachte koude heeft voor veel extra werk gezorgd. Net als bij mensen hebben onze katten door de koude meer last van allerlei kwaaltjes.
Eerst zijn we druk geweest met het trachten binnen halen van de zwakkere buiten katten. De hele gezonde vinden de kou niet leuk maar redden zich met onze hulp en met extra dekentjes in de hokken wel, maar de zwakkere ouderen hebben het hier veel moeilijker mee. En dan hebben we nog een paar katten met vachtproblemen die we gewoon moesten helpen. Een kat met een vervilte vacht heeft enorm veel pijn en kan zich daardoor steeds slechter bewegen, elke beweging doet dan pijn. De enige oplossing is dan een groot deel van hun vacht weghalen. Je begrijpt die kunnen dan in deze ernstige kou niet meer naar buiten ondanks dat ze dat het liefst willen.
Daarnaast hebben de zieke extra klachten gekregen door de kou. Omdat ze al zwakker zijn is de kans op complicaties veel groter en om dit te voorkomen en te bestrijden zijn we erg druk geweest met mediciaties en verzorging.
Ondanks ons aller inzet hebben niet alle dieren het gered. En dat blijft moeilijk.
Hopelijk blijft het nu wat beter weer en kunnen de dieren allemaal weer opknappen.
Naast deze drukte en trieste zaken toch ook enige hartverwarmende. Mensen die ons in de moeilijke tijden blijven steunen en soms steun uit onverwachte hoek.
Zo'n geval was een telefoontje van de conciërge van de LTS in IJmuiden. Die heeft samen met enige leerlingen een inzameling gehouden voor voer. Wat een geweldige aktie, dank.
Overhandiging voer in de LTS.

donderdag 2 februari 2012

Even tussendoor ivm Kerstactie ...

Begin februari 2012;

We hadden jullie veel eerder de uitkomst van de 50% Kerstactie willen vermelden, maar het wachten was onder andere op alle afschriften. En uiteindelijk bleken dat er heel veel te zijn, doordat we een record bedrag aan donaties hebben gekregen. Heel veel mensen hebben aan de zwervertjes gedacht en steun betuigd, maar dat betekent nu dus ook heel veel rekenwerk. En al deze lieve mensen krijgen een persoonlijk dank-je-wel toegstuurd (mits het adres op het afschrift staat of bij ons bekend is, en dat is helaas niet altijd zo). Tijdens het nakijken van de afschriften werken we meteen onze donateurslijst bij en schrijven we de bedankjes. Dit alles om ons dubbel werk te besparen. Maar ja, je snapt het waarschijnlijk wel; we hebben het, in dit geval gelukkig, wel over een paar uur werk! En, zoals je hieronder kunt lezen, hebben we die paar uur nu simpelweg niet vrij kunnen maken. De werkelijke uitslag houden jullie tegoed en is hopelijk een kwestie van een paar dagen. Voor degene die echt nieuwsgierig zijn; we zitten boven de 3000 euro!!!!

   Aan alle kanten blije en dankbare gezichten bij de uitslag van de Kerstactie!

Klittekop ...

16 - 01 - 2012, maandag;

Tijdens de dagelijkse voerronde in de haven komen we uiteraard ook altijd even aan op één van de meest favoriete plekjes op de R...weg. Daar leeft een groepje zwerfkatten die we al heel lang kennen, en waarvan enkele ook aaibaar zijn. En dat maakt het voor ons ook nét even leuker. Want wat is een grotere beloning als je in de regen een voerbak staat te vullen en je wordt ondertussen overladen met koppies en likjes van zeiknat geregende maar o zo dankbare zwerfkatjes? Zo is daar natuurlijk de inmiddels befaamde éénoog Clementine, maar ook de zwarte Lizzie doet aan vriendelijkheid niet voor haar vriendin onder. Lizzie kun je wel aaien maar ze vind dat reuze eng. Dus doen we dat niet, we laten haar in haar waarde.



Nu weten we al jaren dat Lizzie een rotvacht heeft snel verklit, en eens in de twee jaar heeft ze een scheerbeurt nodig. We houden in de gaten wanneer het weer zo ver is. En helaas leek het erop dat het nu hoognodig tijd werd voor haar trimbeurt, maar ja... midden in de winter laten we liever geen zwerfkat zonder 'jas' lopen. We hoopten er het beste van en probeerden het zo lang mogelijk uit te stellen. Misschien was het haalbaar tot de lente te wachten...

Tot ik vannacht tijdens het voeren per ongeluk tegen Lizzie aankwam. ik schrok me rot. Nu voer ik meestal in het donker en bij de zwarte kat, die eigenlijk altijd als een balletje in haar hok blijft liggen tijdens onze bezoekjes, had ik dan ook niet gezien hoe ernstig de situatie inmiddels was. Haar vacht zat mega in de klit en voelde keihard aan. Dit was onacceptabel en kon geen uitstel meer verdragen. Wat moest de poes hier last van hebben! Het verklaarde ook meteen haar chagrijnige gedrag van de laatste tijd. Een vervilte vacht voelt alsof er continu aan je haar wordt getrokken. Geen pretje dus...



Met Lizz in een kooitje zo snel mogelijk de rest gevoerd en op naar huis. Daar aangekomen ben ik, in etappes, bijna vier uur bezig geweest om haar van centimeters vacht te ontdoen. Nu kun je onder een vervilte vacht niet zo maar een tondeuse zetten, daar is simpelweg geen ruimte voor zonder de huid open te halen. Dus stukje voor beetje knip je eerst milimeters van de bovenkant af, tot je een klein gaatje hebt waarvanaf je wel kunt scheren. Uiteindelijk was het bijna 04.00 uur in de ochtend voor ik met een pijnlijke rug van het gebogen staan, naar bed kon. Dat was dan mijn straf voor mijn onvergeefelijke kortzichtigheid!

Lizzie heeft het gefrutsel rustig toe gelaten en leek te beseffen dat ze zich met elke klit die verdween een stuk beter voelde. Onder al die vervilte stukken bleken ook nog eens grasaren als splinters in haar huid te zitten. Ze heeft er enkele kleine wondjes aan over gehouden. Nadat ik een tas vol vilt heb verwijderd, kon ik haar huid nog even afnemen met een lauw washandje en heb ik haar nog even lekker gemasseerd. Iets wat ze bijzonder op prijs stelde! Ik heb mijn lesje weer geleerd, na mijn welgemeende excuses aan Lizz te hebben overgebracht...

Winterse zwervers ....

11 - 01 - 2012, woensdag;

Het is deze winter drukker dan ooit in de opvang en steeds weer worden we gebeld omdat er zwerfkatten rondlopen in woonwijken. Met name hier in Velsen-Noord. Nu is er een bepaalde buurt waar veel oude woningen zijn gesloopt en waar de eigenaars na verhuizing de katten hebben achtergelaten. Want geen van de door ons opgevangen dieren wordt ooit opgehaald. Kater Woody is daar één van. Eigenlijk zitten we (te) vol, maar toen vandaag het telefoontje kwam over deze bejaarde jongen, konden we niets anders dan hem meenemen. Het dier was overduidelijk aan het eind van zijn Latijn; broodmager en zichtbaar ziek. In deze winterse temperaturen zou hij het niet veel langer redden op straat. In de opvang laat hij zich heerlijk verwennen, ook al moet hij noodgedwongen zijn hok delen met poes Koret, die het gezelschap op prijs stelt. Woody is een lieverd en we gaan ons uiterste best doen om hem op te lappen!

 Woody heeft een lange weg te gaan, voor we op zoek kunnen naar een lief nieuw baasje voor hem...

Maar het kan altijd voller; 's avonds tijdens de voerronde in de haven, zetten we weer de vangkooi in de hoop Blanche en Biker te vangen. Deze twee zwervers willen we dolgraag herenigen met hun zieke maat Siempie, die in de opvang ongeduldig op hun wacht. De drie veteranen moeten van de één op de andere dag van hun vaste stek weg. Een rottige situatie, want de drie verwilderde katten laten zich niet zomaar oppakken. Het verhaal erachter is zo nodig nog rotter en is in een notendop al op dit blog verteld. Ik wil het zelf nog enigszins aanvullen omdat ik echt flink pissig ben:

Al jaren woonden er een groep zwerfkatten naast het OIG / IHD, een kringloopwinkel die de opbrengst schenkt aan hulpbehoevenden in de samenleving. Toen het stuk braakliggend grond waar onze jongens woonden, werd verkocht en bebouwd, mochten de dieren op uitnodiging van de beheerder op het terrein van het OIG komen leven. Er werd een tweede hok door hun bijgezet en de dieren hadden het er goed; ze werden extra bijgevoerd en mochten soms zelfs in de winkel slapen! De klanten en vrijwilligers van het OIG leefden met de katten mee en er werd allerlei lekkers voor ze meegebracht. Na een klein jaar hield de toenmalige beheerder er mee op en kwam er een ander. Klaarblijkelijk geen kattenvriend want in no-time werd de toegang tot de winkel onzegt met een bord 'verboden voor katten' (?). Nu had ik daar op zich geen moeite mee en zelfs nog enige begrip voor. Dat begrip verdween echter toen een maand later werd gesommeerd de hokken te verwijderen. Er zou een carpoort komen en er was geen plek voor de katten meer. Fijne organisatie die voor 'de zwakkeren in de samenleving' opkomt. Horen daar ook deze kansloze katten niet bij dan?

Je begrijpt natuurlijk wel dat die carpoort er nog immer niet is, maar de hokken werden dus buiten het hek gezet. Aan de straatkant, op de openbare weg. Veel keuze hadden we echter niet en toen ook het buurbedrijf van de OIG over deze situatie begon te klagen was de maat voor ons vol. Dit kon zo niet langer. En omdat Siempie toch al medische zorg kreeg en extra controle nodig had, besloten we de drie zwervers terug te vangen en voorlopig in de opvang te laten leven. Tegen alle verwachtingen in hadden we de schuwe Siem al snel kunnen vangen. En vandaag volgde dan zowaar nummer twee; de witte Blanche! We konden hem, net als Siem, in zijn schuilhok opsluiten. Met hok en al in de ambu gezet (wat zijn we toch blij met die auto!) en in de veilige laadruimte de kat overgezet in een kooitje. Hok weer terug en nu is het wachten op Biker. Maar dat is weer een ander verhaal!


Siempie en de witte Blanche begroetten elkaar na ruim een week vol gemauw, gelik en koppies geven! Wat een fijne hereniging!

Te erg voor woorden ...

04 - 01 - 2012, woensdag:

Ik zit niet snel verlegen om woorden, maar soms komen we dingen tegen die zich nauwelijks laten beschrijven. En vandaag deed zich zo'n gelegenheid voor:

Ik zit thuis en sta op het punt om mijn broodnodige middagtukje te doen. De telefoon gaat. In mezelf  mopperend neem ik op. Maar mijn vermoeidheid is als bij toverslag verdwenen. Een kennis van de VolkstuinVereniging hier in Velsen-Noord doet een noodoproep. Er zou een poesje met een gebroken been in de kantine zitten...

Op de VolkstuinVereniging Wijkeroog zit een groep zwerfkatten waar ook wij voor zorgen. Hier zij je zwarte Vickie  en de oude Happie genieten van hun dagelijkse maaltje...

Nu weet ik inmiddels uit ervaring dat veel mensen niet goed inschatten wanneer een pootje gebroken is, dus ook nu hou ik in mijn achterhoofd dat het waarschijnlijk wel om een gekneusd hinkepootje zal gaan. Maar niets is minder waar. Wat ik even later aantref is afschuwelijk. Mijn hart breekt bij de aanblik van een graatmager lapjespoesje dat rillend op schoor wordt gehouden. Een achterpootje bungelt er losjes bij en blijft slechts aan een smal reepje vel hangen. Uit een open breuk steekt een stuk bot. Geen bloed, wel opgedroogd vlees. Dit is een oude wond. Het arme dier is waarschijnlijk aangereden, heeft daarbij een open botbreuk opgelopen en zich daarna verscholen. Niet in staat om te lopen, niet in staat om te rennen en jagen. In deze kou geen eten kunnen vinden, wachtend op een vreselijk lot. Ik vermoed dat ze er zo al een dag of tien bijzit. Inmiddels flink onderkoelt en bijna lethargisch.



Ik kijk op de klok. Het is 16.55, en mijn dierenarts sluit vandaag om 17 uur. God, laat haar nog even open zijn. Of in ieder geval de telefoon opnemen! De Goden zijn me inderdaad gunstig gestemd en Elly neemt op. Na mijn korte uitleg mag ik direct komen. En voor één keer heb ik eens niets tegen. Ik vlieg naar IJmuiden en storm even over vijven de wachtkamer binnen met het hoopje ellende in een deken in mijn armen. Het lieve beestje heeft in de auto zelfs nog een hapje gegeten en de pijnstiller die ik heb gegeven slaat duidelijk aan. Ze is rustig, alert en laat zich makkelijk onderzoeken.

Onze dierenarts is normaal altijd heerlijk nuchter en op een vriendelijke maar professionele manier toch zakelijk. Voor het eerst in al die jaren dat ik haar ken, zie ik emoties. Ik neem het haar verre van kwalijk want de aanblik van dit beestje zal iederéén beroeren. Je hart breekt bij de wetenschap wat dit poesje heeft moeten doorstaan. Werkelijk een ware lijdensweg. Beide willen we daarom het dier redden. Wanhopig zoeken we naar een oplossing; de achterpoot moet geamputeerd worden, maar de poes is in deze conditie veel te zwak om de operatie te overleven. Ze zou eerst minstens een dag of 10 moeten aansterken. Maar we kunnen haar niet nog dagen met een open botbreuk laten liggen. De poot zelf is al afgestorven, maar boven in haar dij zit nog duidelijk een woekerende ontsteking. (Vooral niet te goed naar onderstaande foto kijken als je niet tegen open breuken kunt.)
Tegen beter weten in zoeken we naar andere mogelijkheden. Die zijn er niet. We kijken elkaar aan en nemen in stilte afscheid van dit schatje... Oh, wisten we maar... konden we maar.... We hadden je zó graag willen helpen! Het kost me 's avonds moeite om in slaap te vallen. Het beeld van dit arme poesje staat nog heel lang op mijn netvlies gebrand.

Vieze praatjes ....

03 - 01 - 2012, dinsdag;

Ook ik ontkom er niet aan; vieze praatjes, onderbroekenlol. Nou ja, lol...
Poep. Overal ligt poep. De acht oudere kittens die we nog steeds in huis hebben, lopen leeg. Ze hebben diarree en niet zo'n beetje ook. Het loopt de kontjes uit, en ondanks dat ze allemaal zindelijk zijn, liggen er overal toefjes poep. Ze halen de kattenbakken niet meer. Het is doodzielig. Voor hen, want ik zie ze om de haverklap naar de bak rennen, en ijverige pogingen doen om hun poeperdjes schoon te houden die nu rul en gezwollen zijn van het likken en de derrie. En zielig voor mij. Ik ben continu aan het wassen; de kleden en het zeil, kittenkontjes, kattenbakken... om moedeloos van te worden.

                                 
 Ondanks de diarree zijn de oudere kittens bijzonder vrolijk en levendig ...
De kittens herplaatsen is geen optie. Niet in deze toestand. Ze zijn er allang oud genoeg voor, de meeste zijn al ruim zes maanden oud (!), maar deze eeuwigdurende diarree gooit roet in het eten. We hebben al van alles geprobeerd; nog maar eens ontwormen, antibiotica, diarree-remmers, pro-biotica. En al maanden gaat er heel veel geld op aan extra grit (alle bakken worden nu dagelijks verschoond en ontsmet in plaats van om de dag) en speciaal dieetvoer. Hypo-allergeen, Intestinal, Sensitivity....het lijkt allemaal niets te helpen. Met veel moeite wisten we een verzamelmonster schone ontlasting op te vangen, en na drie keer testen komt er eindelijk iets uit: Giardia.

Even ben ik opgelucht; daar kan ik iets mee! Hier kan ik gericht tegen 'vechten'. De behandeling is relatief simpel maar erg arbeidsintensief. En duur. Heel duur.
Dagen lang moeten we alle katten (in huis én in de opvang) Panacur geven. Dit is oorspronkelijk een ontwormmiddel, maar het werkzame bestanddeel Fenbendazol, is tevens hét middel om de superbesmettelijke darmparasiet Giardia uit te roeien. Mits je het middel zes dagen geeft, en de kuur na twee weken herhaald. Na enige rekensommen blijkt dat we voor bijna 500 euro aan Panacur nodig gaan hebben. Waar halen we dat nu weer vandaan...?

Goddank komt er al wat geld binnen van de 50% Kerstactie en het andere deel wordt vergoed door het Noodfonds van Stichting Dierenlot, waar we ook de auto in bruikleen van hebben. Trouw worden alle katten dagelijks hun medicijn toegediend en wordt ik erg inventief in het bedenken van methoden om ook de wildjes hun pilletje te laten eten. Na bijna een maand komt de uitslag van het controle-onderzoek; Giardia exit! Joepie...
Maar al snel blijkt dat we te vroeg hebben gejuigt. De Giardia is dan wel verdwenen, maar de diarree niet. Er zijn nog maar twee mogelijkheden: de kittens in laten slapen, of wachten tot ze wat ouder zijn, de weerstand wat beter en vaak verdwijnt de diarree dan alsnog. Omdat de eerste keuze geen optie is (de kittens zijn verder gezond en levendig) zit er niets anders op dan het uit te zitten. Nu ja, voor zitten is geen tijd... er moet gewassen worden!

En terwijl ik bezig ben met dit strontvervelende gedoe, wordt ineens onze Robin ziek. Hij vermagert rap en wil nauwelijks meer eten. De 7 jaar oude Robin hebben we als kitten bij de Vuurtoren weggeplukt waar hij de zoveelste nakomeling was van zwerfpoes Koetje. Het heeft overigens jaren geduurd voordat we deze slimme mama konden vangen voor castratie! De zwart / witte Robin was één van de eerste zwervertjes die we permanent in huis namen, en we zijn bijzonder gehecht aan dit ventje die in slimheid niets aan zijn moeder onderdoet. Hij is een levende herinnering aan haar, en mede daarom ons erg dierbaar. Ik aarzel slechts een dag en neem hem mee naar de dierenarts. Ook die staat even voor een raadsel, maar geeft hem uiteindelijk een injectie tegen de torenhoge koorts en een injectie Convenia (antibiotica). Het middel doet zijn werk wonderbaarlijk goed en op de terugweg al begint meneer weer babbels te krijgen!

Toch nog afscheid van mijn dappere meid ...

03 -1 - 2012, dinsdag:

Zomaar een dag. Een dinsdag. Lijkt op alle andere dinsdagen. Ik maak schoon, verzorg de dieren, doe de administratie. Maar ik ben er niet bij. Ik zie de wereld in een waas van tranen. Want deze dinsdag is de dag dat ik mijn Luna heb laten inslapen. Totaal onverwacht kreeg ze een paar dagen geleden een dikke buik. Binnen een week leek het of ze een waterballon had ingeslikt.
FIP, buikvliesontsteking. Een dodelijke ziekte die helaas steeds vaker ogenschijnlijk gezonde katten treft. Het was of de zes maanden oude Luna het nog niet eens besefte. Nog geen pijn had of ergens last van ondervond. Ze waggelde gewoon achter me aan, met die dikke buik zwaaiend van links naar rechts. Moest ik wachten? Tot de FIP haar hersentjes zou bereiken en attaques veroorzaken? Ze is nu eigenlijk nog zo goed. Maar ik weet dat het uitstel van exequtie is en dat de pijn en de narigheid om de hoek liggen te loeren op een kans om toe te slaan. Ik maak het moeilijke besluit: Luna gaat zoals ze heeft geleefd, op het hoogtepunt er uit! God wat was ze bijzonder, dit halflangharige kind ....



Een terugblik, want Luna heeft in korte tijd veel indruk gemaakt en al een heel leven geleefd.
In de afgelopen zomer hebben we haar na een tip bij een alleenstaande moeder weggehaald. Ze kon de katten die ze in huis had niet verzorgen en toen de moederpoes haar kittens begon te verstoten, liet ook zij de kleintjes aan hun lot over. Luna hebben we als eerste weggehaald. Ze lag bijna comateus op de koude vloer. Onderkoeld, uitgedroogd. Zonder dekentje, geen kruik...niets. Maar wel in het gezelschap van vlooien. Véél vlooien. Zoveel dat het vier weken oude kitten nauwelijks meer bloed in het lijfje had. Haar tandvlees en tong waren door de bloedarmoede spierwit. Ze had haar oogjes wijdopen, maar die keken blind de wereld in door het tekort aan voedingsstoffen. Ze had al uren niets gegeten of gedronken, misschien zelfs al in geen dagen. Luna lag daar in haar eentje dood te gaan...

Het is kantje boord geweest, maar dit vechtertje leefde dag na dag op. Ze laafde zich aan de warmte van mijn eigen lijf, en ook haar zicht werd beter. Al liet ze zich niet tegenhouden door haar tijdelijke blindheid. Als je niet beter wist merkte je het niet eens; ze kon net zo rennen en spelen als de anderen. Ach, ze bleef wat achter met groeien, maar ze was groots in haar dankbaarheid. Haar broertjes en zusjes hebben we overigens, met mama-poes een dag later weggehaald. Gelukkig konden ze terecht bij kittenopvang Haarlem, waar Simone dagen met ze bezig is geweest om ze stabiel te krijgen, want ik had mijn handen al vol aan Luna en zes andere doodzieke katten.
Voor één van de geredde kittens kwam onze hulp alsnog te laat en de kleine overleed vijf uur later op Simone's schoot. De andere twee én mama-poes Saar hebben het dankzij haar goede zorgen gered en uiteindelijk goede baasjes gekregen.




Luna vond bij ons aansluiting bij de even oude Knorretje [foto boven], en de twee werden dikke maten. Samen op de bank liggen pret-poten, elkaar wassen, samen eten, samen slapen, de pootjes om elkaar heen. Dit was een setje, dit moest zo blijven. Altijd. Ik zou ze hebben gehouden, alle twee. Voornamelijk omdat ik me zorgen maakte om de gezondheid van Knorretje, die ook al zo veel heeft meegemaakt. En Luna, die brutale kleine donderse meid, die was er helemaal bovenop gekomen door haar vechtlust en vastberadenheid. Daar maakte ik me helemaal geen zorgen meer over. Fout!
De dikke FIP-buik sloeg hard en onverwachts toe. En zo nam ik geheel onverwachts afscheid van mijn dappere meid.
Knorretje ligt nu alleen op de bank, en het heeft dagen geduurd voordat hij weer begon te pret-poten...

Voor Luna

"Mijn tijd is nu gekomen,
ik neem afscheid van mijn vrouwtje, van een te kort leven, van alles wat we delen.
Maar laat me in dit laatste uur niet alleen,
hou me vast
voel mijn hartslag verstillen
en ik ga in rust heen...

Ik lik de tranen van je gezicht
ik voel je verdriet
En als je straks naar huis gaat
vind dan troost in dit gedicht.

Je behoed me voor de aftakeling,
bevrijd me van de pijn,
en zolang je mij niet vergeet, je mijn geur herinnert, en mijn ogen voor je ziet
zal ik immer dicht bij je zijn."

Marya
                                           Luna (Loïs) zoals we haar altijd zullen herinneren ...