Zomaar een dag. Een dinsdag. Lijkt op alle andere dinsdagen. Ik maak schoon, verzorg de dieren, doe de administratie. Maar ik ben er niet bij. Ik zie de wereld in een waas van tranen. Want deze dinsdag is de dag dat ik mijn Luna heb laten inslapen. Totaal onverwacht kreeg ze een paar dagen geleden een dikke buik. Binnen een week leek het of ze een waterballon had ingeslikt.
FIP, buikvliesontsteking. Een dodelijke ziekte die helaas steeds vaker ogenschijnlijk gezonde katten treft. Het was of de zes maanden oude Luna het nog niet eens besefte. Nog geen pijn had of ergens last van ondervond. Ze waggelde gewoon achter me aan, met die dikke buik zwaaiend van links naar rechts. Moest ik wachten? Tot de FIP haar hersentjes zou bereiken en attaques veroorzaken? Ze is nu eigenlijk nog zo goed. Maar ik weet dat het uitstel van exequtie is en dat de pijn en de narigheid om de hoek liggen te loeren op een kans om toe te slaan. Ik maak het moeilijke besluit: Luna gaat zoals ze heeft geleefd, op het hoogtepunt er uit! God wat was ze bijzonder, dit halflangharige kind ....
Een terugblik, want Luna heeft in korte tijd veel indruk gemaakt en al een heel leven geleefd.
In de afgelopen zomer hebben we haar na een tip bij een alleenstaande moeder weggehaald. Ze kon de katten die ze in huis had niet verzorgen en toen de moederpoes haar kittens begon te verstoten, liet ook zij de kleintjes aan hun lot over. Luna hebben we als eerste weggehaald. Ze lag bijna comateus op de koude vloer. Onderkoeld, uitgedroogd. Zonder dekentje, geen kruik...niets. Maar wel in het gezelschap van vlooien. Véél vlooien. Zoveel dat het vier weken oude kitten nauwelijks meer bloed in het lijfje had. Haar tandvlees en tong waren door de bloedarmoede spierwit. Ze had haar oogjes wijdopen, maar die keken blind de wereld in door het tekort aan voedingsstoffen. Ze had al uren niets gegeten of gedronken, misschien zelfs al in geen dagen. Luna lag daar in haar eentje dood te gaan...
Het is kantje boord geweest, maar dit vechtertje leefde dag na dag op. Ze laafde zich aan de warmte van mijn eigen lijf, en ook haar zicht werd beter. Al liet ze zich niet tegenhouden door haar tijdelijke blindheid. Als je niet beter wist merkte je het niet eens; ze kon net zo rennen en spelen als de anderen. Ach, ze bleef wat achter met groeien, maar ze was groots in haar dankbaarheid. Haar broertjes en zusjes hebben we overigens, met mama-poes een dag later weggehaald. Gelukkig konden ze terecht bij kittenopvang Haarlem, waar Simone dagen met ze bezig is geweest om ze stabiel te krijgen, want ik had mijn handen al vol aan Luna en zes andere doodzieke katten.
Voor één van de geredde kittens kwam onze hulp alsnog te laat en de kleine overleed vijf uur later op Simone's schoot. De andere twee én mama-poes Saar hebben het dankzij haar goede zorgen gered en uiteindelijk goede baasjes gekregen.
Luna vond bij ons aansluiting bij de even oude Knorretje [foto boven], en de twee werden dikke maten. Samen op de bank liggen pret-poten, elkaar wassen, samen eten, samen slapen, de pootjes om elkaar heen. Dit was een setje, dit moest zo blijven. Altijd. Ik zou ze hebben gehouden, alle twee. Voornamelijk omdat ik me zorgen maakte om de gezondheid van Knorretje, die ook al zo veel heeft meegemaakt. En Luna, die brutale kleine donderse meid, die was er helemaal bovenop gekomen door haar vechtlust en vastberadenheid. Daar maakte ik me helemaal geen zorgen meer over. Fout!
De dikke FIP-buik sloeg hard en onverwachts toe. En zo nam ik geheel onverwachts afscheid van mijn dappere meid.
Knorretje ligt nu alleen op de bank, en het heeft dagen geduurd voordat hij weer begon te pret-poten...
Voor Luna
"Mijn tijd is nu gekomen,
ik neem afscheid van mijn vrouwtje, van een te kort leven, van alles wat we delen.
Maar laat me in dit laatste uur niet alleen,
hou me vast
voel mijn hartslag verstillen
en ik ga in rust heen...
Ik lik de tranen van je gezicht
ik voel je verdriet
En als je straks naar huis gaat
vind dan troost in dit gedicht.
Je behoed me voor de aftakeling,
bevrijd me van de pijn,
en zolang je mij niet vergeet, je mijn geur herinnert, en mijn ogen voor je ziet
zal ik immer dicht bij je zijn."
Marya
Geen opmerkingen:
Een reactie posten