Tijdens de dagelijkse voerronde in de haven komen we uiteraard ook altijd even aan op één van de meest favoriete plekjes op de R...weg. Daar leeft een groepje zwerfkatten die we al heel lang kennen, en waarvan enkele ook aaibaar zijn. En dat maakt het voor ons ook nét even leuker. Want wat is een grotere beloning als je in de regen een voerbak staat te vullen en je wordt ondertussen overladen met koppies en likjes van zeiknat geregende maar o zo dankbare zwerfkatjes? Zo is daar natuurlijk de inmiddels befaamde éénoog Clementine, maar ook de zwarte Lizzie doet aan vriendelijkheid niet voor haar vriendin onder. Lizzie kun je wel aaien maar ze vind dat reuze eng. Dus doen we dat niet, we laten haar in haar waarde.
Nu weten we al jaren dat Lizzie een rotvacht heeft snel verklit, en eens in de twee jaar heeft ze een scheerbeurt nodig. We houden in de gaten wanneer het weer zo ver is. En helaas leek het erop dat het nu hoognodig tijd werd voor haar trimbeurt, maar ja... midden in de winter laten we liever geen zwerfkat zonder 'jas' lopen. We hoopten er het beste van en probeerden het zo lang mogelijk uit te stellen. Misschien was het haalbaar tot de lente te wachten...
Tot ik vannacht tijdens het voeren per ongeluk tegen Lizzie aankwam. ik schrok me rot. Nu voer ik meestal in het donker en bij de zwarte kat, die eigenlijk altijd als een balletje in haar hok blijft liggen tijdens onze bezoekjes, had ik dan ook niet gezien hoe ernstig de situatie inmiddels was. Haar vacht zat mega in de klit en voelde keihard aan. Dit was onacceptabel en kon geen uitstel meer verdragen. Wat moest de poes hier last van hebben! Het verklaarde ook meteen haar chagrijnige gedrag van de laatste tijd. Een vervilte vacht voelt alsof er continu aan je haar wordt getrokken. Geen pretje dus...
Met Lizz in een kooitje zo snel mogelijk de rest gevoerd en op naar huis. Daar aangekomen ben ik, in etappes, bijna vier uur bezig geweest om haar van centimeters vacht te ontdoen. Nu kun je onder een vervilte vacht niet zo maar een tondeuse zetten, daar is simpelweg geen ruimte voor zonder de huid open te halen. Dus stukje voor beetje knip je eerst milimeters van de bovenkant af, tot je een klein gaatje hebt waarvanaf je wel kunt scheren. Uiteindelijk was het bijna 04.00 uur in de ochtend voor ik met een pijnlijke rug van het gebogen staan, naar bed kon. Dat was dan mijn straf voor mijn onvergeefelijke kortzichtigheid!
Lizzie heeft het gefrutsel rustig toe gelaten en leek te beseffen dat ze zich met elke klit die verdween een stuk beter voelde. Onder al die vervilte stukken bleken ook nog eens grasaren als splinters in haar huid te zitten. Ze heeft er enkele kleine wondjes aan over gehouden. Nadat ik een tas vol vilt heb verwijderd, kon ik haar huid nog even afnemen met een lauw washandje en heb ik haar nog even lekker gemasseerd. Iets wat ze bijzonder op prijs stelde! Ik heb mijn lesje weer geleerd, na mijn welgemeende excuses aan Lizz te hebben overgebracht...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten