Ik zit niet snel verlegen om woorden, maar soms komen we dingen tegen die zich nauwelijks laten beschrijven. En vandaag deed zich zo'n gelegenheid voor:
Ik zit thuis en sta op het punt om mijn broodnodige middagtukje te doen. De telefoon gaat. In mezelf mopperend neem ik op. Maar mijn vermoeidheid is als bij toverslag verdwenen. Een kennis van de VolkstuinVereniging hier in Velsen-Noord doet een noodoproep. Er zou een poesje met een gebroken been in de kantine zitten...
Nu weet ik inmiddels uit ervaring dat veel mensen niet goed inschatten wanneer een pootje gebroken is, dus ook nu hou ik in mijn achterhoofd dat het waarschijnlijk wel om een gekneusd hinkepootje zal gaan. Maar niets is minder waar. Wat ik even later aantref is afschuwelijk. Mijn hart breekt bij de aanblik van een graatmager lapjespoesje dat rillend op schoor wordt gehouden. Een achterpootje bungelt er losjes bij en blijft slechts aan een smal reepje vel hangen. Uit een open breuk steekt een stuk bot. Geen bloed, wel opgedroogd vlees. Dit is een oude wond. Het arme dier is waarschijnlijk aangereden, heeft daarbij een open botbreuk opgelopen en zich daarna verscholen. Niet in staat om te lopen, niet in staat om te rennen en jagen. In deze kou geen eten kunnen vinden, wachtend op een vreselijk lot. Ik vermoed dat ze er zo al een dag of tien bijzit. Inmiddels flink onderkoelt en bijna lethargisch.
Ik kijk op de klok. Het is 16.55, en mijn dierenarts sluit vandaag om 17 uur. God, laat haar nog even open zijn. Of in ieder geval de telefoon opnemen! De Goden zijn me inderdaad gunstig gestemd en Elly neemt op. Na mijn korte uitleg mag ik direct komen. En voor één keer heb ik eens niets tegen. Ik vlieg naar IJmuiden en storm even over vijven de wachtkamer binnen met het hoopje ellende in een deken in mijn armen. Het lieve beestje heeft in de auto zelfs nog een hapje gegeten en de pijnstiller die ik heb gegeven slaat duidelijk aan. Ze is rustig, alert en laat zich makkelijk onderzoeken.
Onze dierenarts is normaal altijd heerlijk nuchter en op een vriendelijke maar professionele manier toch zakelijk. Voor het eerst in al die jaren dat ik haar ken, zie ik emoties. Ik neem het haar verre van kwalijk want de aanblik van dit beestje zal iederéén beroeren. Je hart breekt bij de wetenschap wat dit poesje heeft moeten doorstaan. Werkelijk een ware lijdensweg. Beide willen we daarom het dier redden. Wanhopig zoeken we naar een oplossing; de achterpoot moet geamputeerd worden, maar de poes is in deze conditie veel te zwak om de operatie te overleven. Ze zou eerst minstens een dag of 10 moeten aansterken. Maar we kunnen haar niet nog dagen met een open botbreuk laten liggen. De poot zelf is al afgestorven, maar boven in haar dij zit nog duidelijk een woekerende ontsteking. (Vooral niet te goed naar onderstaande foto kijken als je niet tegen open breuken kunt.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten