Het leven gaat verder ...

3 oktober 2012, woensdag:

Tijdens de voerronde gisteravond kwamen we weer een angstwekkend staaltje tegen van menselijk egoïsme; in het voerhok op de Industriestraat lag een zwarte/witte poes inéén gedoken. Graatmager keek ze me met grote ogen aan. Niet in staat nog op de pootjes te staan smeekte ze me met een geluidloos miauwtje om hulp. Het koste geen enkele moeite haar op te pakken en om eerste hulp te verlenen. De rest van de voerronde zijn we geregeld gestopt om deze poes, die we maar Indura genoemd hebben, vocht, warmte en kleine porties voedsel toe te dienen. De dankbaarheid en het vertrouwen dat je op zo’n moment krijgt van een wildvreemde kat-in-nood is hartverscheurend. De poes is duidelijk aan mensen gewend, uiteraard niet gechipt en navraag bij de Dierenambulance leerde dat zij ook niet geregistreerd staat als vermist. Indura is gewoon als grofvuil aan de kant van de weg gezet. Gezien de staat waarin zij verkeerde is dat waarschijnlijk al een poos geleden gebeurd en heeft zij zich maar ternauwernood in leven kunnen houden.

Op deze woensdagmorgen kijkt poes Indura al wat helderder uit haar ogen en besluiten we haar eerst een weekje te laten aansterken voor we haar laten nakijken door de dierenarts. Dan weten we ook iets meer over haar ontlasting, eetgedrag etc. Aanwijzingen die het ook voor een dierenarts makkelijker maken om een diagnose te stellen. Wie wel naar de dierenarts gaat op onze vaste woensdagochtend, is kitten Aronius [foto]. Het nu zes maanden oude katertje wordt gecastreerd en heeft het in het socialisatietraject bij Natascha zó goed gedaan dat hij binnenkort, samen met zijn zusje Ariël, naar een nieuw baasje gaat! We herplaatsen zelf bijna geen katten meer omdat daar zoveel tijd mee gemoeid gaat, ook met de na-controles en al het papierwerk. Maar soms maken we een uitzondering; dan gaat het om iets moeilijkere katten, of katten met speciale gezondheids- of gedragsproblemen. Die blijven we liever zelf volgen zodat we kunnen bijspringen als dat nodig mocht zijn.

Ook Spinner en Heloïse gingen vandaag mee naar de praktijk van Ellie. Helaas niet om nog verder te zoeken naar een oplossing voor hun gezondheidsprobleem. Beide opvangkatten zijn na een intensief medisch onderzoek opgegeven. Spinner is een afstandskat met urinewegproblemen. Maar er is meer aan de hand, en ondanks meerdere onderzoeken komen we niet achter de oorzaak van de enorme bloedarmoede en vele ontstekingen. Ook vermagert de grote kater in ijlings tempo. Spinner is doodongelukkig en geen enkel medicijn lijkt te helpen. Hij weegt nu nog zo weinig dat het onverantwoord is om hem nog langer te laten leven. Met pijn in het hart en met heel veel spijt neem ik het besluit en sterft hij even later in mijn armen.

Spinner zat graag in de tuin, waar hij zich ontpopte tot een rustige knuffelkater. We hadden hem graag nog wat langer bij ons gehouden ...

Poes Heloïse kan ik dit liefdevolle afscheid helaas niet geven. De poes is één van de wildste katten in de opvang en mede daardoor heeft het langer geduurd voor we er achter kwamen dat er iets aan de hand was. Zoals de meeste van onze opvangkatten loopt ook Heloïse gewoon lekker los en heeft ze haar eigen plek in de groep en in de voorraadschuur die ze tot haar domein heeft verklaard. Ze slaapt daar op de bovenste planken en komt zelden of nooit binnen mijn bereik.

Het buitenverblijf bij onze opvang is het domein van onze bangerikjes. Ook Heloïse liet zich graag in de tuin zien. Zittend op de tafel, genietend van de spaarzame zonnestralen. Zolang zich daar geen mensen bij voegden, was de poes bijzonder happy! Net als de andere angsthaasjes op de foto...

Toch viel het ons al op dat ze veel sliep en steeds minder mee-at. Gealarmeerd door haar houding zijn we haar in de gaten gaan houden en zagen we dat ook zij magerder werd en bovendien een flink abces in haar nek had. Dat was vorige maand en nadat we haar met de nodige moeite hadden gevangen en onder narcose hebben behandeld, bleek dat de wond niet genas. Daar had dierenarts Ellie al voor gewaarschuwd; waarschijnlijk heeft Heloïse een storing in haar afweer en zal ze vaker wondjes en ontstekingen krijgen. De gegeven antibiotica slaat niet aan. Daarnaast is Heloïse nauwelijks te behandelen en is het geen optie om haar keer op keer te moeten vangen voor controle of behandeling onder een roesje. De stress van deze vangacties doen meer kwaad dan goed. En ook nu blijkt dat er zich een nieuw abces aan het vormen is. We hebben de verwilderde poes een kans gegeven, en ze heeft nog een prachtig jaar bij ons gehad maar hier eindigt haar weg. We hebben helaas geen andere keuze en voor Heloïse is het waarschijnlijk het beste. De lapjespoes waar ik zo een respect voor had gaat zoals ze heeft geleefd; liefst zo ver mogelijk bij mensen uit de buurt…

In het verdriet om de twee vaste opvangbewoners vergeet ik bijna om nog de nodige pijnstilling mee te nemen voor kater Siempie en de Ronidazol voor Knorretje. Dit mini-katertje heeft een heel vervelend en vooral hardnekkig darmvirus dat slechts te bestrijden is met dit peperdure middeltje. Hopelijk knapt het éénjarige katertje op en is hij straks eindelijk en voor het eerst in zijn leven diarree-vrij!

Knorretje is als jong kitten bij ons gekomen. Mishandeld door de vijf jonge kinderen van zijn vorige baasjes. We vermoeden dat hij daar zijn kapotte darmpjes aan heeft overgehouden. Het is nog maar zeer de vraag of dit liefste katertje van de wereld het uiteindelijk zal redden.