We zijn er niet alleen voor verwilderde en kansloze zwerfkatten; zo nu en dan helpen we ook andere slachtoffers die we op ons pad tegenkomen. De afgelopen anderhalve maand resulteerde dat in een paar prachtige verhalen die we graag met jullie delen:
Het begon op een zeer regenachtige maandagavond. Op weg naar de Volkstuin om de zwervertjes aldaar te verzorgen reden chauffeur Michel en ik door het Beverwijkse industriegebied, terwijl de schemering net inviel. Ineens zagen we beide een klein model hondje midden op de weg zitten. Geen mens in de omgeving te bekennen. We keken elkaar aan; "Vreemd."
Nog vreemder was de manier waarop het hondje liep, half hinkend op één voorpoot. We besloten te stoppen en het geval nader te bekijken. Maar terwijl ik naar het beestje toeliep vloog hij weg, onder een hek door, een braakliggend terrein op waar hij in een hoek wegdook. Ik kon er met geen mogelijkheid meer bij. We besloten verder te gaan, wellicht hoorde het dier daar gewoon, toch? Ik besloot voor de zekerheid toch contact met de Dierenambulance op te nemen om te vragen of er een vermissing was gemeld van een soort Keeshondje.
 |
| Een soortgelijk hondje troffen we aan, de ogen rollend van pure angst. We hoefden van hem niet op enige dankbaarheid te rekenen! |
De ambulance-post was al gesloten maar ik werd doorverwezen naar het noodnummer. Helaas werd daar opgenomen door een niet zo vriendelijke dame die net de maaltijd aan het bereiden was en haar culinaire bezigheden belangrijker vond dan haar werk als noodgeval-medewerkster bij de dierenambulance. Na enige discussie werd me duidelijk dat ik van dit type verder niets hoefde te verwachten....
Nu kent Michel mij langer dan vandaag en die had de auto allang omgedraaid en zo stonden we weer voor het hek waarachter de hond zich had verschanst. Zuchtend ontdeed ik me, in de regen, van mijn jas. Met enige moeite kon ik nu onder het hek door schuiven en bevond ik mezelf op het braakliggende landje. Het hondje lag nog steeds in een hoekje. Geen hondenhok of voerbak te zien, het beestje hoorde hier dus waarschijnlijk niet thuis. Gelukkig zag ik bij het bedrijf ernaast net een werknemer weggaan en toen ik hem aansprak bevestigde hij dat er hier geen hond aanwezig hoorde te zijn.
Daarop besloot ik het beestje mee te nemen, vooral ook omdat het zichtbaar mank liep. Dat bleek echter een moeilijkere verhaal dan ik had gedacht! Het dier was niet te benaderen en hapte en gromde naar alles wat dichtbij hem kwam. Ondertussen zag ik dat het tuigje dat hij droeg onder een voorpoot verstrikt was geraakt; de reden waarom hij mank liep. Ik kon hem zo niet achterlaten natuurlijk maar hoe kreeg ik de hond in godsnaam mee als ik hem niet eens kon vastpakken?
Op dit soort momenten ben ik zo dankbaar voor onze mini-ambulance! Er liggen vangnetten, muilkorven en halsbanden en een keur aan vangstokken. Welliswaar bedoelt voor wilde katten maar wat goed genoeg was voor hen zou ook werken bij een kleine hond.... Na enige pogingen liep ik tevreden terug, de hond in een vangstok aan mijn zij.
Tot ik weer bij het hetzelfde obstakel kwam; het hek. Hoe ik mezelf daar wederom heb onder gewurmd, nu mét hond én vangstok, en welk taalgebruik ik daarbij het gebezigd, zal ik niet beschrijven maar het is gelukt. Daarna kon ik de hond in een kattenkooi veiligstellen waarin hij de hele weg argwanend heeft lopen grommen en blaffen. De ogen rollend van pure angst. Geen lief hondje maar ik begreep hem wel en was blij dat het dier van straat was. Ik werd nog blijer toen ik bemerkte dat hij gechipt was, al verdween dat gevoel als sneeuw voor de zon toen bleek dat de bijbehorende registratie niet juist was. Daar hadden we dus niets aan. Helaas is dat nog veel te vaak het geval... (check zelf de chipregistratie eens van je huisdier op www.chipnummer.nl)
Onze opvang is niet ingesteld op het verblijf van een agressieve hond, al is die nog zo klein. Ik had geen andere keuze dan nogmaals te bellen naar het noodnummer van de Dierenambulance en ik bereidde me al voor op een tweede aanvaring met de onwillige medewerkster. Gelukkig kreeg ik nu iemand anders aan de lijn die wél interesse toonde en nog geen tien minuten later met haar collega op mijn stoep stond, volledig bereid de hond over te nemen. Maar hoe kregen we de bijtende hond uit mijn kooi in die van hun? Nu, met hele dikke handschoenen aan en op hoop van zegen! Ik was opgelucht toen ik ze even later zag wegrijden en ik me in wat warms en droogs kon hullen, wetende dat het diertje in goede handen was.
De dag daarop heb ik nog even gebeld naar mijn collega's van de Dierenambulance, om te vragen hoe het verder was verlopen met het Keeshondje. Ik was bang dat hij naar het asiel zou gaan waar hij weinig kans op herplaatsing zou maken vanwege zijn gedrag, dus ik was verheugd te horen dat de eigenaar zich had gemeld! Die was de dag daarvoor, mét hond, naar de Zwarte Markt geweest. En terwijl het baasje aan het shoppen was had de hond zichzelf uit de auto weten te bevrijden waarbij zijn tuig waarschijnlijk verstrikt was geraakt. En zo was hij toch nog een eind uit de buurt geraakt....
 |
| Dagje Zwarte Markt liep uit op mini-drama ... |
Het is dat wij hem toevallig net tegen kwamen, want in dat hoekje op het lege bedrijventerrein had niemand hem ooit kunnen zien vanaf de weg, en de hond zelf kon door zijn manke poot niet ver meer lopen... Nadat ik hoorde dat het beestje weer lekker thuis zat heb ik die hele dag nog met een big smile rond gelopen. Wat een geluk...!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten