Nestje kittens .....

09-06-2013

Eind mei kwamen de eerste twee hoogzwangere poezen onze opvang binnen. Beiden dakloos met dikke buiken. Uiteraad konden ze bij ons terecht; van een bevalling op straat kan nooit sprake zijn. Echter, twee zwangere poezen tegelijkertijd is voor ons ook te veel, naast de andere opvangkatten en werkzaamheden. Niet zo lang de bevalling en zoogperiode goed gaan, maar uit ervaring weten we dat het bij zwerfpoezen zelden goed gaat, en dan heb je je handen vol. Besloten werd dan ook dat de tweede zwangere poes naar een andere opvang zou gaan. Gelukkig kon zij in het IJmuidense Kerbert Dierentehuis terecht. Een verstandig besluit zo bleek als snel...

Deze zwarte zwerfpoes beviel vijf jaar geleden in de haven en wist daar drie cypers gestreepte kittens in leven te houden. Dit kleine gezin behoort ook nu nog tot de groep zwervers die we dagelijks voeren.
Inmiddels wel allemaal gecastreerd!

De bevalling begon op 20 mei en moeder Lila leek in eerste instantie opgewassen tegen haar zware taak. Maar tijdens de geboorte van het derde kitten begon ze 'foutjes' te maken; ze vergat een navelstreng door te bijten, liet een ander kitten in het geboortevlies zitten en was zo moe dat ze eigenlijk geen puf meer had om het vijfde kitten sowieso een blik waardig te gunnen, laat staan dat ze het neusje slijmvrij maakte. Dus al tijdens de bevalling moesten we ingrijpen om te zorgen dat de kleintjes levend op de wereld kwamen. Omdat we er boven op zaten zagen we direct dat één van de ukkies niet levensvatbaar was. Er zat een gat onder de navelstreng, in de buik, waar een stuk darm uitpuilde. Je hart breekt bij het zien van zo'n klein onschuldig beestje waarvan je weet dat het geen kans heeft. Goddank stierf het ventje snel en pijnloos.

(Kijk voor meerdere filmpjes van de bevalling op You-Tube onder Stichting Zwerfkatten Havengebied IJmuiden of:
https://www.youtube.com/results?search_query=Stichting+Zwerfkatten+Havengebied+IJmuiden&oq=Stichting+Zwerfkatten+Havengebied+IJmuiden&gs_l=youtube.12...3078.16625.0.19984.53.49.0.2.2.3.250.3422.34j8j1.43.0...0.0...1ac.1.11.youtube.SJdIpqA9nT8)

De dagen die volgen zijn altijd spannend. De jonge kittens zijn nog zo kwetsbaar en zeker als de moeder een zwerversbestaan heeft geleid weet je nooit of zij genoeg anti-stoffen heeft aangemaakt en sterk genoeg is. Dus weeg je de kleintjes geregeld en hou je het gedrag van mamapoes scherp in de gaten. Op het eerste gezicht leek er niets aan de hand. Mama Lila liet de kleintjes drinken en waste hen uitvoerig. Dit wassen is zo belangrijk omdat ze daarmee ook de darmpjes stimuleert en de urine van de kittens opvangt. Toch sloeg na een paar dagen de twijfel bij ons toe; de kittens waren wel erg pieperig en onrustig. En ondanks dat ze dagelijks in gewicht bijkwamen kregen we al snel het idee dat Lila te weinig melk had om haar viertal voldoende te kunnen voeden.

Zo zien we het natuurlijk graag; een groep kittens die we drie jaar geleden konden redden en die voorspoedig opgroeiden. Hier zijn ze een week of zes oud en gelukkig al in staat om zelfstandig te eten...

Ons vermoeden bleek juist; we zagen de babies vechten om die ene tepel waar schijnbaar nog wel iets uit kwam en dus werd er direct begonnen met extra flessenvoeding. Geen sinucure bij kittens van slechts een paar dagen oud. De speen voelt zo anders dan mama's tepel dat het enige moeite en ervaring kost om de kittens over te halen om de flessenvoeding te accepteren. Dat levert soms zo veel tegenwerking op dat je blij bent dat er uberhaupt wat melk in het kitten terecht komt, in plaats van ernaast. En als je nagaat dat deze voedingen volgens het boekje om de twee uur moeten, maar in de werkelijkheid vaak zelfs om het half uur (!) begrijp je wel dat het een dagtaak is om vier kittens op te voeden. En tussen al die flessenvoedingen door hoop je op een vrij uurtje waarin je even zelf een oogje kunt toedoen of waarin je als een idioot door het huis rent met dweil en stofzuiger om de boel toch nog wat op orde te houden.

Het flessen van een kitten vergt per keer ongeveer 15 minuten. Waarna je na meestal binnen een half uur weer opnieuw kunt beginen. Reken maar uit hoeveel tijd dat kost als je zes kittens hebt ...!

Al deze inspanningen zijn de moeite dubbel en dwars waard als je de ukkies voorspoedig ziet opgroeien, maar voelen heel zuur aan als het desondanks nog fout gaat. En die kans is bij zulke jonge dieren aanzienlijk. De weerstand is bij zo'n kleintje nog zo laag dat een onschuldige infectie al heel snel dodelijk wordt. En ondanks dat we extra geiten-colostrum gaven (dat is die eerste moedermelk waar belangrijke antistoffen in zitten) ontviel ook ons de éne na de andere kitten. s'Ochtends leek er bij de eerste voeding nog niets aan de hand, en slechts een paar uur later was de helft van het gewicht verdwenen en lag het rode katertje slap naast zijn moeder. Kort daarop volgde het enigste lapjespoesje, een dag later weer een katertje. In de tien jaar dat we dit werk doen, en zo veel kittens met de fles hebben grootgebracht, is ons dit nog nooit zó overkomen. We snappen er niets van omdat er ogenschijnlijk verder niets aan de hand leek met de kittens.

Het is emotioneel erg zwaar; de vele uren dat je, ook midden in de stille nacht, met een kleintje op schoot zit, flesje in de hand, uk tegen je borst zodat ze je hartslag voelt.... Dat schept een onvermijdelijke band. En dan moet je nu al afscheid nemen. Het doet verdriet en het maakt je boos. Het is zo oneerlijk. De kleintjes hadden net hun oogjes open en keken voor het eerst de wereld in. Een wereld die ze verder nooit zullen leren kennen en waar ze niet in zullen spelen. Waarom? En waarom gaat het sterven dan niet zachtjes en rustig maar zie je de pijn op hun toetjes en snijd hun zachte gekerm als een mes door je hart.

Machteloos kun je alleen maar hopen
dat hun strijd zo snel mogelijk voorbij is....

 We hebben inmiddels vier van de vijf kittens begraven. De laatste, een rood meisje, is nog in leven. Dit is echt een vechtertje. Wat een type! Madammekke wenst alleen verse melk, want anders gaan de tandeloze kaakjes stijf op elkaar en slaat ze met haar kleine voorpootjes het melkflesje weg. En dat alles onder luid protest en een hoop gegil. En mocht je toevallig niet snel genoeg reageren op haar eisen, dan waggelt ze je tegemoet; slechts 18 dagen oud... Met Mama Lila hebben we nu een co-ouderschap en ze waakt over haar enigste kindje. Gelukkig kan zij niet tellen en lijkt ze niet te beseffen dat het aantal kindertjes drastisch gedaalt is. Ondertussen zijn wij dankbaar voor iedere dag, want kleine Lucille wordt sterker met het uur. We hopen dat ze volhoudt, deze rode dondersteen. Maar elk piepje en ieder zuchtje doet ons schrikken want de angst om ook haar te verliezen zit er diep in!

De kleine Lucille, een dapper eigenwijs typje!
Ze heeft nu al ons hart gestolen...