Lucille, Vadertje, Suus en meer ....



Molly is het lapjespoesje rechts op de tafel. Genietend van een zomers avondzonnetje. Wie had ooit verwacht dat zij op avontuur zou gaan en ons in grote angst achter zou laten?

15 september 1013

molly

Wat is het lang geleden dat ik zelf weer heb geschreven over alles wat ons bezighoud in de opvang en in de haven. En wat vind ik dat jammer, want er valt zo vreselijk veel te vertellen! Maar ja, met 150 katten te verzorgen blijft er zo weinig tijd over voor dit soort leuke dingen. Ik hoop het nu weer enigszins goed te maken.

De afgelopen weken zijn er een paar dingen gebeurd die zo opmerkelijk en bijzonder zijn dat ik ze toch kort wil vertellen.
Zo is het lapjespoes Molly gelukt om uit onze ontsnappings-proof buitenverblijf te ontsnappen. Daar zijn geen onverklaarbare krachten aan te pas gekomen, maar waarschijnlijk alleen stommigheid van mijn kant! In onze opvang maken we gebruik van sluizen, om te voorkomen dat katten kunnen ontsnappen. Want geloof me, een verwilderde kat heeft slechts een piepklein gaatje nodig, en wonderlijk genoeg weten ze dat ene gaatje ook altijd direct te vinden... Afin, Molly was hier net twee maanden. Zij kwam uit een asiel waar ze als onplaatsbaar was bestempeld omdat zij incontinent en dus onzindelijk is. En inderdaad, ze heeft wat vervelende toiletgewoontes maar wij zijn daar geheel op ingericht. Ze was hier dus van harte welkom en pastte zich verder prima aan.
En ineens, geheel onverwacht, was Molly verdwenen. Waarschijnlijk is zij tussen mijn benen doorgeglipt toen ik van de ene sluisdeur naar de andere ben gegaan. Tussen deze twee deuren zit een opslagruimte die vrij vol staat; een oase van verstopplekjes. Ik vermoed dat ze zich daar heeft schuilgehouden tot ik de buitendeur heb geopend en zij uit pure nieuwsgierigheid de vrijheid is tegemoet gerend. Maar waar ga je zoeken naar een lieve poes die wel wat schuw is, vooral in het 'grote onbekende'?

Uiteraard bij allerlei instanties melding gemaakt van haar vermissing en overal in de buurt postertjes opgehangen met haar foto en beschrijving. En daarna was het afwachten. Gelukkig is Moly gechipt, en kon ik alleen hopen dat ze uiteindelijk gevonden zou worden. Maar de dagen werden weken en geen enkele keer werd ik gebeld door een bezorgde buurtgenoot die een lapjespoes had gezien. En ondertussen werd ook het weer steeds slechter en kreeg ik vooral 's avonds de gruwelijkste visioenen van een doodsbange en doornatte Molly die doelloos en eenzaam ronddwaalt. Ik heb mezelf duizenden verwijten gemaakt en me afgevraagd hoe ik toch zo stom kon zijn?

Ik kan niet beschrijven hoe groot de opluchting was toen ik uiteindelijk vorige week werd gebeld door mijn collega's bij de Dierenambulance Velsen. Na een melding van een snackbarhouder op de pontweg, hadden zij een magere maar verder gezonde Molly kunnen vangen, notabene met behulp van een omstander. Zij zwierf daar al enige dagen rond, luid mauwend en roepend. De weg naar de pont is nog geen kilometer bij onze opvang vandaan...

Molly is weer 'thuis' en ook zij lijkt daar erg blij om te zijn. Het is één van de ergste dingen die je als eigenaar of verzorger kan overkomen. Een vermissing is werkelijk zenuwslopend. De onzekerheid, de machteloosheid en het zelfverwijt.... Maar ook nu blijkt dat de meeste weglopers in de buurt blijven van hun huis.

Wat te doen bij een vermissing?

1) Aanmelden bij lokale dierenambulances, asiels en Amivedi
2) Postertjes maken en ophangen in supermarkt en op lantaarnpalen of bomen in de directe omgeving. Liefst met foto en korte maar duidelijke beschrijving van de kat en je telefoonnummer.
3) Blijf op rustige momenten een rondje lopen en de naam van je dier roepen.
4) Zet op rustige momenten dagelijks wat voer neer bij je huis; mocht je kat in de buurt zijn, dan blijft hij terugkomen voor het eten!
5) Zorg dat je kat gechipt is (juist als hij nooit buiten komt!) of doe een safety-halsbandje met adreskoker om. Deze safety-bandjes kunnen nergens aan blijven haken en zo je dier verwonden.
6) Vraag aan buren of ze in hun schuur willen kijken. Katten zijn erg nieuwsgierig en kruipen graag in kleine ruimtes waar ze onbedoeld in opgesloten kunnen raken
7) Zet een advertentie in de lokale kranten
8) Geef de moed niet op; we kennen verhalen van katten die zelfs na een jaar nog thuiskwamen!

suus

Op een rustige zondagmiddag staat er ineens een bloedmooie dame voor mijn deur; mysterieus geloken diepblauwe ogen, lange blonde lokken, een slank postuur....
Pas als ik beter kijk zie ik dat de ogen uitgeblust zijn, de blonde haren verklit en in de war en dat haar botten duidelijk zichtbaar zijn. Op het moment dat ze haar mond opendoet blijkt ook nog eens dat ze geheel tandenloos is. Ze moet ooit prachtig zijn geweest, maar van die schoonheid is slechts nog een glimp over...

Ik weet niet wie ze is, maar laat haar binnen en biedt haar eten en drinken aan waar ze letterlijk op aanvalt. Als ze kort daarna tevreden bij me komt zitten kan ik een beter beeld krijgen van deze vreemdelinge. Haar verschijning vertelt me het verhaal. Vermoedelijk heeft ze een fijn leven gehad, in een liefdevolle omgeving. Ik vermoed dat daar een eind aangekomen is, toen haar verzorger, ik denk aan een ouder iemand, is overleden. Misschien wilde de familie toen niet langer voor haar zorgen en is ze op straat gezet. Dat is immers goedkoper en makkelijker dan vervangende woonruimte zoeken. Waarschijnlijk is dit al een poos geleden gebeurd en heeft het harde straatleven haar tol geëist. Hoe had ze het ook kunnen redden? Niet gewend voor zichzelf te moeten zorgen, eenzaam, ongewenst en dat op deze leeftijd? Ze is zeker 17 jaar.

Ik noem haar Suus en meld haar aan bij alle instanties in de vege hoop dat er toch iemand op zoek naar haar is. Tevergeefs... Nu ze weer de juiste verzorging krijgt, komt er weer vlees op haar botten en leven in haar ogen. Suus blijkt een dankbare en makkelijke huisgenote. Ze mag de laatste paar jaar van haar leven bij ons slijten. In alle veiligheid. Ze is het zo waard!!



Suus is duidelijk een raspoesje en waarschijnlijk van Oosterse komaf....

vadertje

Vadertje hebben we als vondeling aangetroffen op de Volkstuinverenging in onze woonplaats Velsen-Noord. Ook daar verzorgen we een kleiner groep zwerfkatten en zorgen we er voor dat deze groep zich niet verder uitbreid. Helaas worden er toch nog regelmatig katten tussen gedumpt. Meestal ziek, gewond of ernstig verwaarloosd.
Ook deze rode kater had direct medische hulp nodig. Buiten het feit dat hij al op leeftijd was en niet buiten hoort rond te zwerven, was hij graatmager. Na diverse tests bleek dat hij het niet alleen aan zijn schildklieren had maar dat er ook meerdere infecties zijn lijfje aanvielen. We hebben zo ons best gedaan. En ook Vadertje heeft geknokt voor wat hij waard was. Iedere behandeling, elk pilletje en ieder onderzoek liet hij zich welgevallen. Het heeft niet mogen baten. Afgelopen vrijdag de 13de, hebben we afscheid genomen van Vadertje. Met een traan van verdriet en met een glimlach om zijn malle streken. Dankbaar dat hij in ieder geval nog een paar mooie en liefdevolle maanden heeft gehad en dat hij wist dat hij welkom en geliefd was. Gelukkig heeft hij niet in eenzaamheid ergens hoeven weg te teren. Deze rode knaap was immers het liefst onder de mensen! We zullen hem vreselijk missen. Dag mooie rooie...

lucille
Sommigen van jullie hebben de fimpjes vast gezien van de bevalling en de eerste dagen van de kleine Lucille. Ze is als enigste overgebleven uit een nestje van vijf kittens. Moederpoes Lila had geen melk en de kleine Lucy werd mijn flessenkitten. Dat hield in dat ze continu bij me was, en om het uur gevoed moest worden. Samen met mama Lila hebben we de taak volbracht en groeide de kleine Lucy voorbeeldig op.
Echter, ze werd maar niet groter en zelfs nu ze bijna vier maanden oud is, ziet ze er nog immer uit als een kitten van zeven weken. Ze weegt nog geen kilo....

De kleine Lucy verdomd het om een grote Lucy te worden. Is het omdat ze het geweldig vind om nog steeds iedere avond haar flesje melk te krijgen en op mamaMarya's schoot in slaap te vallen? Of omdat het fantastisch is om op haar schouders op veilige hoogte te kijken naar die andere grote katten? Of is het het toppunt om nog steeds rond gereden te worden in de speciale 'kinderwagen' die Mamarya heeft aangeschaft om zo toch nog eens een dagje weg te kunnen ondanks dat er een baby mee moet?

Helaas niet. Kleine Lucy heeft een ernstige groeistoornis omdat haar niertjes niet goed werken. Waarschijnlijk is dit een aangeboren euvel waaraan ook haar broertjes en zusje zo onverwacht zijn overleden. Uit ervaring weten we de uitkomst; die is niet goed. Kleine Lucy zal nooit een grote Lucille worden. Het is slechts een kwestie van tijd voor haar nieren het niet meer aan kunnen en haar lichaam vergiftigd wordt. Zo ver laten we het niet komen, en we houden haar angstvallig in de gaten. Maar voorlopig gaat het nog goed, en genieten we van ieder kostbare dag die we met haar mogen doorbrengen!