Illucy ...



Onze twee nierpatiëntjes, de oude Bertje en de kleine Lucy, op hun favorietye laafplaats: de waterkraan!

28 - 10 - 2013 maandag

Het leven zit vol verrassingen, en helaas niet altijd even leuke. En altijd op de momenten dat je het eigenlijk niet (meer) verwacht....

Het leek zo goed te gaan met onze kleine Lucy. Het rode kitten was de enigste overlevende uit een nestje van vijf, en is door mij met de hand grootgebracht. Hoeveel avonden heb ik met het ukkie op schoot de nacht doorgebracht en het ochtend zien worden? Haar de fles gegeven, het eerste tandje zien doorbreken en haar het eerste vaste maaltijdje zien eten? Waarbij ze prompt met haar koppie in het voerbakje in slaap viel. Het schept een onvermijdelijke band.

Ik was dan ook als een ware moeder bezorgd toen na vier maanden bleek dat de kleine Lucy nauwelijks groeide en ze er nog immer uitzag als een kitten van slechts een paar weken oud. Daarbij dronk ze erg veel en leek het raadzaam haar urine te controleren. Al snel bleek dat Lucy een nierafwijking had, die haar waarschijnlijk op kort termijn fataal zou worden. Reden voor mij om nóg meer van mijn rode meisje te houden; ze was zo dapper en zo pittig! Mijn liefde werd dubbel en dwars beantwoord. Lucy liep me als een puppie achterna, en kroop boven op mijn schouder zodra ze daar ook maar even kans toe zag. En zo stond ik regelmatig af te wassen of te stofzuigen met een zielsgelukkig en dieptevreden kitten op mijn schouder vastgenageld.

Lucy, genoemd naar de roodharige commediènne Lucille Ball, deed haar pittige naamgenote eer aan! Ondanks al haar kwaaltjes behield ze haar lieve karaktertje maar o wee als je iets deed wat mevrouwtje niet zinde... Op de foto zie je nog de restanten van twee abcessen op haar koppie en wang. Het werd een hele toer om die dagelijks uit te spoelen. Lucy wurmde zich in alle bochten, maar heeft me ondanks de piijnlijke behandelingen nooit gebeten of gekrabd!

Er volgden vaste rituelen; 's ochtends een rondje lopen, buiten op de oprit. Gewoon los, Lucy week immers niet van mijn zijde. En 's avonds een flesje melk voor het slapen gaan, waarbij ze steevast indommelde met het speentje in haar bekkie geklemd. Het zijn zulke dierbare en kostbare herinneringen geworden...

Tegen alle verwachtingen in begon Lucy zelfs te groeien, en kwam ze vorige week op het hoogtepunt; ze woog eindelijk iets boven de kilo en kon eindelijk haar eerste kittenenting krijgen. Normaal gesproken gebeurt dat al bij kittens van negen weken oud! Voor ons was het reden voor een klein feestje en zeker reden voor hoop. Zou onze Luus het dan toch gaan redden? Binnen een paar dagen werd deze hoop vermorzeld en bleek het een illucie ...

Zondagochtend in alle vroegte werd ik wakker met een onbestemd gevoel. Automatisch reikte mijn hand naar het voeteind waar mijn zorgenkindje altijd slaapte. Niets... maar in een flits werd ik klaarwakker en stond ik in de kamer waar de klein Luus als een bezetene aan het rondjes rennen was, onderwijl urine verliezend. Schuim op het bekkie, buiten adem maar schijnbaar niet in staat te stoppen. Met de nodige moeite kreeg ik haar te pakken en kwam ze gelukkig snel tot zichzelf. Nog geen minuut later lag ze weer te spinnen op mijn schoot alsof er niets aan de hand was. Alleen haar razende hartslag herinnerde nog aan het voorval van zojuist. Niet wetende wat te denken zijn we de dag begonnen, met één oog nauwlettend mijn meissie in de gaten houdend.

Niet ten onrechte, want net op het moment dat ik 's middags dacht dat het incident waarschijnlijk niets betekende, stuitert Lucy die net nog lekker lag te slapen, als een veer haar mandje uit. Een herhaling van vanochtend volgt. Nu ik voorbereid ben zie ik ook andere dingen, waaronder haar ogen die diep in de kassen vallen en alle kanten op lijken te zwemmen. Lucy heeft een epileptische aanval. Ik kan niets anders doen dan zorgen dat ze zich niet bezeerd, en haar geruststellen zodra ze weer bijkomt. Ik doe het met een kalmte die ik niet zo voel, want de tranen staan in mijnogen en het lijkt of een mes zich door mijn hart snijdt. Ik weet namelijk de uitkomst; jonge katjes ontwikkelen soms epilepsie als ze tussen de 4 en 8 maanden oud zijn. De aanvallen volgen elkaar steeds vaker op en zullen steeds langer duren en heviger zijn. Er is geen medicijn voor kittens (wel voor volwassen katten bij wie dit minder vaak voorkomt) en euthanasie is de enigste dierwaardige oplossing. Want hoewel Lucy zelf weinig van de aanvallen merkt, haar lichaam krijgt grote en pijnlijke klappen te verwerken door de hevige spiersamentrekkingen. Ik kan en wil mijn kleine meisje niet verder pijn aan doen.

Die nacht slaap ik niet en hou Lucy dicht bij me. Het wordt onze laatste nacht samen. Ik kan dan ook niets anders dan de ogen uit mijn hoofd huilen terwijl ik naar kijk en haar mooie rode haartjes streel. Lucy slaapt en wordt alleen nog een paar keer wakker om een nieuwe aanval te krijgen. Als het maandagochtend wordt rijd ik met lood in mijn schoenen naar de dierenarts die al op de hoogte is. Met dikke betraande ogen neem ik afscheid van mijn Luus. Het heeft niet zo mogen zijn. Lucy is net vijf maanden oud geworden ....

Lucy is gestorven op exact dezelfde dag als mijn even speciale kattenmongooltje Romy, precies een jaar geleden. Beide poezen betekende zoveel voor mij, dat ik ze heb laten cremeren en een deel van hun as in een hanger om mijn nek draag.
Voor altijd dicht bij me!

Voor Lucy

Heel even

lijkt het

of de wereld niet meer draait

Dat enkel donkere wolken

zich samenpakken

en een ijzeren hand

mijn hart

aan stukken graait

Heel even

lig je nog in mijn armen

en kijkt me

vol vertrouwen aan

Voel je adem stokken

pijn is nu weldra gedaan

en laat ik je

voor altijd slapen gaan...

                       anoniem

Mijn God, wat mis ik je Lucy, en wat doet jouw sterven pijn! Maar ik dank je voor de mooie tijd samen, al was die veel te kort. Ik was met liefde en vol trots jouw MaMarya! XXX