Ze heeft het niet gered; de lieve Soraya. De Britse korthaar die maanden in een kast opgesloten heeft gezeten, express. Ondanks onze inzet en intensieve zorg is ze gister overleden. Veilig thuis, op mijn schoot. Omringd door liefde en warmte. Toch kan ik hier geen vrede mee hebben, al was de poes al op flinke leeftijd. Het was gewoon niet nodig. Ze had nog jaren kunnen leven als die idioot haar normaal had verzorgd! Mijn woede is groot, mijn verontwaardiging nog groter. Hoe is het mogelijk dat dit soort dingen gebeuren?
 |
| Soraya, onvergetelijk. Onvergefelijk ... |
Als ik haar broodmagere lijfje bedek kan ik mijn tranen niet bedwingen. Ach meisje, ik had je nog zo veel willen geven...
Lieve Soraya
Het is moeilijk te hopen voor een zieke
van wie je weet, ze red het niet.
Je streelt haar wangen, ziet haar ogen
je bent bevangen door verdriet.
Toch ben je dankbaar voor het einde
dat toch nog plotsklaps kwam
Omdat het niet alleen haar leven, maar ook haar lijden overnam...
Onbekend
Ik kan niet te lang treuren. Het is immers woensdagochtend en de dierenarts wacht om de volgende groep opvangkatten in te enten tegen de dodelijke Kattenziekte. Deze keer is het gelukt om een aantal wilde opvangbewoners te vangen. Timber, zijn broer Toet, de mooie Ari en de rode Rosco zijn aan de beurt. Ook Buuv, onze voortuin-zwerver, mag mee om te worden beschermd tegen het gevreesde virus.
 | ||||
| Toet en Timber toen ze net binnenkwamen. Twee verwilderde vondelingetjes van een maand of acht oud. Vermoedelijk als kitten gedumpt want ze zaten op een voerplek in de haven waar alleen onze bekende zwerfkatten leven... |
 |
| Timber nu, in de tuin bij de opvang. Nog steeds onbenaderbaar maar o zo happy ... |
 |
| Mausser, het toonbeeld van goed gedrag ... |
Bij de dierenarts blijf ik bij Mausser tot hij zijn laatste adem heeft uitgeblazen. Verdomme, dit is de vijfde kat in drie weken tijd. En juist onze Mausserwausser.... Ik ben gek op de grote kater die hier zo vreselijk zijn best heeft gedaan. Ooit als afstandskat bij ons gekomen; zijn vorige baasjes vonden hem onvoorspelbaar en hij kon ineens bijten. Gedrag wat hij bij ons nog nooit heeft vertoont. Daarom durfden we het twee jaar geleden aan om hem opnieuw te herplaatsen. Binnen een week was hij terug; hij was onvoorspelbaar en kon ineens bijten. Huh?
Mausser hoorde hier, en hij had het vreselijk naar zijn zin. Hij had zijn eigen plekje en zijn eigen ritueeltjes. Wat zullen we deze kanjer missen.... Dag MaussieWaussie, love you!
 |
| Nog geen maand geleden genoot Mausser nog volop van de eerste zonnestraaltjes ... |
Voor Mausser
Ik moet hem gaan begraven
mijn tranen druppelen op zijn vacht
Hij is nog warm, de ogen gesloten
zijn pels glanzend en heel zacht
Nog eenmaal streelt mijn hand zijn lijfje
zoals ik al zo vaak heb gedaan
En ik zie van alles uit zijn leven
in flitsen langs mijn ogen gaan
Zijn lichaam ligt slap in mijn handen
en overtuigd me van zijn dood
Vaarwel lief beest,
je was mijn vriendje
En ik huil
want mijn verdriet is groot
Toon Hermans
Geen opmerkingen:
Een reactie posten