Dus hierbij het onderstaande verhaal door hun geschreven:
SAMMIE WAS ZOEK
Sammie was zoek. En dat terwijl Sammie altijd zo netjes weer thuiskwam na zijn wandelingetjes. Hij is een echte binnen én buiten kat. Kan intens genieten van boven op ons, op de bank zitten, maar speelt even zo goed het stoere katertje buiten. Maar nooit te lang.
Tot maandagavond 22 augustus. Toen was Sam in geen velden of wegen te bekennen toen we hem binnenriepen voor de nacht. We probeerden ons nog geen grote zorgen te maken, wellicht was dit zijn eerste ‘nachtje uit’. ‘s Ochtends zou Sam vast al met zijn pootjes tegen het raam staan te kloppen. Maar dat deed hij niet. En ’s middags ook niet.
Sammie was zoek.
We belden aan bij buren en zochten het nummer van de dierenambulance. Maakten en verspreidden briefjes met Sam’s beste foto’s (elk kenmerk moest tenslotte zichtbaar zijn en het is een Cyper-achtige en daar lopen er alleen al in IJmuiden vast honderden van rond). We posten op Facebook en bij Amivedi. Al snel kwam ik ook in contact met Stichting Zwerfkatten Havengebied IJmuiden, die - zo leerden Marya en Freek mij – zo’n 150 katten van eten en een veilige plek voorzien. Mocht Sam verder van huis zijn dan een paar honderd meter, en de havenlucht ruiken, dan zouden zij hem zeker tegenkomen. Wat een geruststelling, er keken mensen mee! Zo fijn.
En niet alleen zij, maar ook lieve buren (die ik eerder eigenlijk nooit echt had ontmoet ) mensen van het café op de hoek en van de sportschool, kordate vrouwen op Sluiseiland, bikkels op de heftruck in de haven, de mannen van de bouwplaatsen en vele dierenvrienden die al eerder een kat waren kwijtgeraakt, keken naar hem uit.
Met de vermissing van Sam opende IJmuiden zich voor mij. Als import IJmuidenaar, die hier slechts een paar jaar ‘op bezoek’ is vanuit Amsterdam, voelde dat als een warme deken. Een troost, en zeker niet schraal.
Er volgden diverse meldingen. We reden van het Kennemerstrand naar de Kotterkade tot de Kop van de Haven. We namen bijna een buurkat mee, omdat hij wel heel erg op Sam leek, en maakten nog net niet de zusjes uit de Zeewijk hun nieuwe poes afhandig, nadat er een tip binnenkwam dat die ‘op Sam lijkende kat niet van hen kon zijn’
Maar Sam kwam niet terug. Hij was al 2 weken weg. Af en toe stuurde ik een berichtje naar Marya, met een nieuw idee waar Sam kon zitten of gewoon om even mijn zorg te delen.
Nogmaals zwengelde ik de printer aan, nóg een wijk bombardeerde ik met briefjes, en nog tientallen prullenbakken beplakte ik. Vond grote steun bij kat-vermist.nl (we mailden dagelijks!), flirtte met hoogbegaafden en las me suf aan tips hoe ik het beste kon zoeken (had inmiddels al een professionele zaklampenset gekocht, en de beste rammelbrokjes). Niks. Nada. Niks.
We zaten met de handen in het haar… Een avond, nacht of ochtend niet zoeken was geen optie. Toch begon de moed ons langzaam in de schoenen te zakken. Maar toch wist ik 1 ding zeker: we zouden Sam vinden. Punt. Uit.
Op dag 18 van vermissing zat ik voor een vergadering in Amsterdam. Het was donderdag en de Jutter met een flinke Sam advertentie was die dag verschenen. De stortvloed aan tips en telefoontjes was nog niet geweest, maar ik hoopte er stiekem natuurlijk wel op.
Om 20.30 werd ik gebeld. Een onbekend nummer. ‘Dag met Tim, de Timmerman’ – geen grapje – ‘van de bouwplaats bij de Breesaapstraat. We hebben uw kat gevonden in een van de nieuwe kruipruimtes’ ‘Ehm, echt?’ stamelde ik, bang dat het weer een andere kat betrof. ‘Heeft hij wel een witte vlek op zijn neus?’ ‘Ja hoor ‘ verzekerde Tim me. De buurvrouw aan het Thalia-pad had hem horen mauwen en direct het bouwbedrijf gebeld. Geweldig dat er iemand ’s avonds nog terug naar werk wilde rijden, om ons Sammie te bevrijden. Want het was hem wel degelijk (kreeg al voor thuiskomst een foto van ons geweldige buurmeisje als bewijs)
Hij was flink wat lichter maar levend! Wat een geluk!
Schor mauwend sloot ik hem weer in mijn armen, voordat hij weg zou waaien.
Nu een week later loop ik nog steeds met mijn kop in de wolken en ben zo blij dat we Sam weer bij ons hebben. Hij maakt het goed en komt zienderogen aan.
Wie had kunnen denken dat ik door mijn verdriet en wanhoop heen, ook een mooie tijd heb gehad, waarin ik zoveel positieve energie heb ervaren van mensen die echt wilden helpen. En van de Stichting Zwerfkatten Havengebied IJmuiden die ook katten echt willen helpen!
Keep up the good work!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten