Het vangen van een woeste zwerver ....

Visjes, een kater met 'een kop erop' !!

Na enige klachten over een allesoverheersende kattenpieslucht op de Volkstuinvereniging in Velsen-Noord zijn we afgelopen tijd bezig geweest met het vangen van de veroorzaker van de lucht. Dat dit niet de makkelijkste vangactie zou worden, wisten we al, want de schuwe kater is ons al een half jaar te slim af. Maar ook wij hebben onze trucjes, dus hebben we hem 'geleerd' om in een vangkooi te eten die niet op scherp staat. Tot gisteravond dus....na de zoveelste nacht (alleen dan kwam deze kater te voorschijn) vruchteloos op wacht te hebben gestaan was het dan toch ineens raak. De kater kwam aan, de kooi werd snel op scherp gezet en toen was het een kwestie van afwachten. Bijna op het punt van opgeven liep hij er dan toch in. Met de adrenaline door het lijf dachten we dat de zaak nu afgedaan was. Niets was minder waar....
 

Bij één van de tuinhuisjes worden de overgebleven zwerfkatten gevoerd en kunnen zij schuilen bij slecht weer ...

 Maar eerst een klein stukje voorgeschiedenis; sinds enige jaren zorgen wij dat ook op dit terrein de populatie zwerfkatten niet uit de hand loopt. Dat dreigde wel het geval te zijn toen Ome Jan, een verstokte tuinder met een warm hart voor zwerfkatten, zijn tuinhuis openzette voor de dakloze katten. Op deze ontmoetingsplaats werden veel vrijgezelle katten tijdelijk of soms voor altijd aan elkaar verbonden. Het resultaat kon niet uitblijven en binnen een mum van tijd liep er een flinke schare kittens rond die ook voortijdig zwanger raakten. 

Onze hulp werd ingeroepen. In één zomer hebben we toen 20 kittens gevangen, opgevoed en herplaatst. De tamme volwassen katten gingen richting het asiel en de verwilderde exemplaren werden gecastreerd teruggezet. Op voorwaarde dat wij ze mochten blijven verzorgen, ook na Ome Jan zijn dood een jaar later, om zodoende ook ongecastreerde nieuwkomers tijdig te kunnen vangen voordat het hele circus opnieuw zou beginnen. En zo komt het dat we nog ieder jaar zo'n drie nieuwe zwerfkatten moeten vangen. Soms aanlopers vanuit het naburige dorpscentrum, maar meestal katten die zijn achtergelaten door (ex) tuinhuurders. Gelukkig is ook hier de kleine groep stabiel en doen we er alles aan om dat zo te houden....

Eén van de nestjes die we op de Volkstuin hebben gevangen ...

Vandaar onze vreugde toen we dan eindelijk onze piesende vriend te pakken hadden; we hadden ons werk weer gedaan! Eenmaal in de opvang aangekomen werd de nieuwkomer ontwormd en ontvlooid, zijn kenmerken en gegevens werden op schrift gezet en onze cypers met witte vriend kreeg een naam. Dat blijft járen en honderden katten verder een creatief proces, en om het makkelijker te maken geven we meestal een naam met een letter die begint of associeert met de plaats waar de kat gevonden is. Door deze truc weet ik vaak jaren later nog waar welke kat vandaan komt! In dit geval moesten we dus iets bedenken wat begon met de letter 'V'. We bedachten dat Visjes wel grappig was, vooral ook omdat we hem hadden gevangen met vis, waar hij schijnbaar dol op is. Maar niet wetende dat deze naam wel heel erg toepasselijk zou blijken te zijn. Visjes spreek je namelijk hetzelfde uit als het Engelse woord Viscious, wat vals en gemeen betekent!

Iedere nieuwe kat gaat bij ons twee weken in quarantaine. Dat is de wettelijke 'bewaartijd'. In deze periode melden we de nieuwe kat aan bij de Dierenambulances, hangen we postertjes op en doen we er alles aan om een eventuele eigenaar te achterhalen. Als het lukt wordt er uiteraard gekeken naar een mogelijk aanwezige chip. Zolang er geen dringende medische redenen zijn worden de katten pas na deze veertien dagen gecastreerd, gechipt en ingeënt. In de tussentijd hebben wij gelegenheid gehad om te bepalen of het dier in aanmerking komt voor adoptie, dat hij blijft voor verdere socialisatie of dat hij wordt uitgezet op de plek waar hij vandaan komt. Dit laatste doen we alleen als het gaat om verwilderde katten die blijvend verzorgd kunnen worden op die locatie en waarvan we zeker weten dat zij daar een veilige schuilplaats hebben. Ongecastreerde katers zoals Visjes worden echter ook gecontroleerd op ziektes als Kattenaids, omdat zij daarop het meeste risico lopen.

Nu weten we door jarenlange ervaring wel zo'n beetje hoe verwilderde katten zich gedragen, dus toen ik gisteravond de boze Visjes vanuit de draagmand wilde overzetten in de ruime kennel waar hij de komende tijd zal verblijven, verwachtte ik dat hij direct het binnenhok in zou rennen. Dat doen ze immers altijd. Ik zag het dus ook niet aankomen dat hij zich net op het laatste moment bedacht en zich razendsnel omdraaide. Nog voor ik de kenneldeur kon sluiten was meneer er al uit gesprongen. Verbouwereerd keek ik toe hoe hij de tuin in rende en als een bezetene tegen de hekken en netten aan sprong.

Was hij rustig rond gaan lopen dan had ik het voor nu zo gelaten en in de ochtend met frisse moed wat aan het 'probleem' gedaan. Maar het was duidelijk dat Visjes vastbesloten was te ontsnappen uit de afgesloten buitenruimte. Ik kon het risico niet nemen omdat er immers nog meer opvangbewoners leven. Die vol aandacht Visjes vorderingen gadesloegen. En zo kon ik om één uur 's nachts mijn vangnet te voorschijn halen. Inmiddels ben ik gespecialiseerd in het vangen van verwilderde katten met het net, maar sta daar niet om te juichen in een pikdonkere tuin. Na wat halfslachtige pogingen van mijn kant, waarbij de kater alle kanten op sprong, begon hij eindelijk moeier te worden dan ik. En dat is het moment waarop ik toesla. Het is dus de kunst om de kat te laten rennen en zelf zo rustig mogelijk te blijven.

Dat dit slechts uiterlijke schijn is laat zich raden want mijn hart klopte als een bezetene, zeker toen hij uiteindelijk in mijn net zat. Want dan komt het moeilijkste: het overzetten van een woedende kat met tig scherpe nagels en tanden die overal in het net verstrikt zitten. Ik moet de kat, met net, met één hand zien vast te pakken, en met mijn vrije hand zijn poten zien te ontwarren. Alleen dan pas kan ik hem weer in een kooi stoppen en het deksel dichtslaan. Meestal met mijn hand of vingers er nog tussen... Maar ook nu werkte Visjes niet volgens het boekje mee. Ettelijke malen sprong hij, met net en al, richting mijn hoofd. Eén blik op de kater vertelde me genoeg; hij zou me zonder pardon grijpen als hij ook maar even de kans kreeg. Deze jongen viel in de categorie staatsgevaarlijk en zo maken we ze (gelukkig) niet vaak mee!

 

We hebben vangkooien in 8 verschillende soorten en maten. Hier zet Marya de oudste kooi op scherp. Met deze kooi zijn al tientallen zwervers gevangen ...

Om mezelf te beschermen moest ik ter plekke een andere strategie bedenken. De ongecastreerde kater had een echte 'katerkop' met nekspieren zo stevig als kabels. Daar kon ik hem niet vasthouden. Nog steeds in het donker en inmiddels een half uur later bedacht ik een lumineuze oplossing. Ik zette de kooi met de ingang in een hoek, schoof het net met tegenstribbelende kat ervoor en er vanuit gaande dat de kwade kater geen oog zou hebben voor de kieren aan de zijkanten heb ik hem een tik tegen zijn kont gegeven waarna hij de kooi in schoot. Van mijn eerdere fout lerende heb ik hem vervolgens in het achterste verblijf in een supergrote kennel gezet, met extra schuilhuis en tussenwand die dicht geschoven kan worden. Zodat ook de andere verzorgers niet worden aangevallen bij het verschonen van zijn hok of het vullen van zijn voerbak.

Het duurde lang voordat ik in slaap viel na deze actie. En het moge duidelijk zijn dat ook ik nog verrast kan worden na ruim 15 jaar werken met verwilderde katten, en nog diep onder de indruk kan raken van zo'n dier. Wordt vervolgt....

Mocht iemand zijn kat herkennen....?