Zara, lieve Zara ...

Een paar jaar geleden kwamen ze binnen: Lou-Lou en Zara. Twee naaktkatten. Zo lelijk had ik een kat nog nooit gezien. Maar al gauw werd ik verliefd op ze. Wat een bijzondere schepseltjes! De voormalige eigenaresse had afstand gedaan van de toen 9-jarige zusjes om onbegrijpelijke redenen: 

Spynxen (naaktkatten) hebben meer verzorging nodig dan een doorsnee huiskat. Door het gemis aan vacht hebben deze dieren veel meer zweet dat als een bruinige laag op je kleding of de slaapplaatsjes kan blijven liggen. Naaktkatten moeten dus geregeld gewassen worden, en daarna met olie ingesmeerd om te voorkomen dat de kwetsbare huid geïrriteerd raakt.

Zara & Lou-Lou, altijd koud, altijd samen onder de dekens ...

Tevens hebben ze rare 'klauwtjes' die snel ontsteken en ook overal in blijven haken, hebben ze meer last van oorsmeer en vraagt ook dit om de nodige extra zorg. Maar naaktkatten hebben vooral vaak last van gevoelige darmen. Wat kan resulteren in 'poep-ongelukjes' of overmatig braken. Niet heel handig om dan te bedenken dat je het huis geheel wit wil richten. Iets wat de vorige eigenaresse in al haar wijsheid besloot. Haar huisdieren moesten maar verkassen...

Ze waren hier welkom, zeker toen ik ze voor het eerst zag; een boze blik in hun ogen deed me vermoeden dat ze niet zo'n heel leuk leven hadden gehad. In de jaren daarop bloeiden de zusjes op. Hun blik werd open en helder en de twee waren onafscheidelijk. Gelukkig was het Lou-Lou die als eerste bezweek aan haar darmklachten. Zij hing erg aan Zara en had het zonder haar roze zus niet lang gered. Zara vond na Lou-Lou's dood troost bij mij en was nooit ver bij me vandaan. Het was voor mij dan ook niet te missen dat ik haar oog groter en dikker zag worden. 

Toen na twee dagen ook bij haar bekkie een bult begon te vormen werd het tijd om de dierenarts een bezoekje te brengen. Doodsbang was ik, maar had nog een sprankje hoop. Was dit een tumor of gewoon toch een simpele ontsteking? Nu moet je weten dat naaktkatten een soort rubberachtige lippen hebben. En dat je die niet open krijgt als de kat in kwestie niet meewerkt. Ook bij de dierenarts gaf Zara niet prijs wat zich in haar bek afspeelde. We besloten haar op antibiotica te zetten. Mocht de zwelling slechts een ontsteking of abces zijn, dan zou die met de medicatie vanzelf snel slinken.

Het gebeurde niet. Daarmee werd alles duidelijk en mijn hoop teniet gedaan. Dit kon niets anders zijn dan een tumor. Die heel snel groeide. Ik heb nog twee dagen van Zara mogen genieten. Haar 's nachts toegestaan om stiekum bij mij onder de dekens te kruipen. Haar warme lijfje dicht tegen mij aan. Haar klauwtjes pijnlijk om mijn been geslagen. Tot op de ochtend van dag drie ik met Daniëlle bespreek wanneer hét moment voor Zara daar is. Zullen we morgenochtend de afspraak maar maken? Zodat ik haar nog één laatste avond bij me heb?

Zara zelf geeft op dat moment het antwoord. Ze begint te spugen en bloed komt uit haar bekkie. Ze heeft daarna moeite met ademhalen en duidelijk pijn. Er is geen vanavond meer. We moeten nú beslissen. Een uurtje later is de praktijk open en rijden Daan en ik, met Zara op mijn schoot naar de dierenarts. Zara is rustig en knort zachtjes onder mijn streling. De weg heen duurt veel te kort en met lood in mijn schoenen stap ik naar binnen. Ook Daan heeft het moeilijk maar maakt nog snel een paar fotoos.

Laatste foto van Zara op de behandeltafel, met daarop zichtbaar het dikkere oog (op de foto rechts). Nog een paar minuutjes...

Zara's  laatste reis is begonnen. Ik probeer die zo stressloos mogelijk te laten zijn, dus slik mijn tranen weg. Mijn keel doet zeer en mijn ogen branden. Daag lieve lieve Zaar... jij gekke oude Sphynx. Je bent 12 jaar geworden wat voor een naaktkat bejaard is. Ik ben blij dat we die laatste jaren voor jou zo mooi konden maken. Dat jij er toe hebt gedaan. Dat jouw leven zinvol was... maar mijn hart doet pijn en het gemis is enorm.

Pas na haar dood kregen we goed zicht op de tumor in haar kaak, die zo snel groeide en zoveel ruimte innam dat ook het oog begon uit te puilen. Helaas zijn dergelijke tumoren zeer moeilijk te zien door hun plaats helemaal achter in de bek. Reden te meer om je kat te laten wennen aan geregelde bek- inspecties. Ernstige gebitsproblemen en dit soort agressieve tumoren komen we helaas vaker tegen ...

Al zo vaak afscheid genomen van innig geliefde kattenmaatjes. Het verdriet blijft, de pijn went nooit. Je leert het alleen sneller een plekje te geven .... Voor altijd in ons hart 'Zara Hopefull van Coconika'