Marya Dekker, coördinator, oprichter en hoofd verzorging van de Stichting Zwerfkatten Havengebied IJmuiden, met één van de ex-zwervertjes die permanent bij haar wonen omdat ze te zwak zijn om buiten te overleven

zaterdag 19 januari 2019

Moortje

Als we een nieuwe kat binnen krijgen gaan we er van uit dat ze meestal wel een flinke poos bij ons blijven, vaak zelfs permanent. De nieuwkomer hoort dan ook al snel tot de familie en ongemerkt ontstaat er al snel een band. 
Dit gebeurde ook met zwarte Moor, die van een volkstuin uit Haarlem af kwam. Daar werd hij al vijftien jaar goed verzorgd door verschillende tuinders tot hij een oog-aandoening kreeg en intensieve zorg nodig had. Het bleek niet mogelijk om die zorg op de tuin te geven dus met pijn in het hart brachten zijn 'pleegouders' Kees en Astrid hem hier. Het duurde even maar met de hulp van Kees, die alles met de zwarte kater kon doen, had Moor hier al gauw zijn draai gevonden. Het oog heelde voorspoedig en in overleg besloten we dat de seniorkat hier zou blijven die laatste jaartjes van zijn leven.
Het heeft niet zo mogen zijn en veel te snel hebben we afscheid van Moor moeten nemen. Slechts 3,5 maand heeft hij mogen genieten van zijn pensioen... Zondagavond kwam Moor niet zoals de weken daarvoor, op zijn bakje natvoer af. Stond hij niet op zijn vaste plekje te wachten op een knuffel en vond vrijwilligster Bianca hem maandagochtend stilletjes in een hoekje liggen. Gealarmeerd door deze situatie hebben we hem direct het woonhuis in gehaald en zijn we gestart met infusen. Al vrij snel ontstond het vermoeden dat het om lever- of nierfalen ging. We hebben geprobeerd hem weer stabiel te krijgen maar moesten alle hoop in de dagen daarop laten varen. Uiteraard hielden we ondertussen zijn 'pleegouders' op de hoogte en toen het donderdag echt niet meer ging, was Kees er bij om Moor bij zijn laatste reis te begeleiden. Bij de dierenarts hebben Kees en Marya nog verteld hoeveel ze van Moor hielden voor hij voorgoed zijn ogen sloot. Maar niet zonder nog eenmaal zijn koppie tegen Kees aan te vleien. Het afscheid doet pijn en kwam veel te snel. Maar het is goed zo. Dag lieve dappere Moor....

Zowel Kees als Marya moesten andere afspraken afzeggen om toch bij Moor te kunnen zijn in die laatste waardevolle momenten.

Moor was verrassend snel gewend aan de andere opvangbewoners en na wat aarzeling in het begin, ook erg sociaal naar de vrijwilligers...

De dierenarts bevestigde ons vermoeden. Niet alleen was zijn lever duidelijk vergroot maar inmiddels was het oogwit ook al vergeeld. Een betere indicatie voor leverproblemen is er niet. Hoop op genezing helaas ook niet....


Geen opmerkingen:

Een reactie posten