Nadat we gister aanwezig waren op de waardige en mooie uitvaart van de moeder van één van onze vrijwilligers (in een klein team als het onze gaan de banden al gauw verder dan het zorgen voor de katten: we zorgen ook voor elkaar 😃) zijn we direct doorgereden naar de dierenarts met logee Mau. Na het vorige bezoek afgelopen zaterdag, ging het niet beter met de 14-jarige cyper. Ze kreeg het steeds benauwder, en omdat ze uit zichzelf niet at, moest ze dwangvoeding krijgen. Nu is dat nooit prettig om bij een kat te doen, maar in dit geval werd het een marteling. Zowel voor Mau als voor de verzorgers. Mau kreeg het tijdens het dwangvoeren nog benauwder en dan voel je je als verzorger machteloos. Je wilt helpen maar ziet een dier daardoor meer lijden. Dit kon niet langer zo. Maar omdat het niet onze kat is mogen wij, en de dierenarts, niet zomaar voor euthanasie kiezen. Daarvoor moet toestemming van de eigenaar zijn en die is lastig bereikbaar door zijn eigen ziekzijn. Dus halen we alles uit de kast om te achterhalen wat er loos is met Mau. En gaan we verder dan we met onze eigen katten zouden gaan. Eigenlijk tegen beter weten in, want dat dit niet alleen om Niesziekte gaat, is voor ons nu wel duidelijk.
Gister zijn er röntgenfoto's gemaakt en daarin zijn afwijkingen aan hart / longen te zien. Om uitzaaiing uit te sluiten is bloed afgenomen voor speciaal onderzoek. De uitslag volgt vanochtend, maar de prognose is sowieso slecht. Mau had het zo benauwd dat het noodzakelijk was om op de praktijk te overnachten in een zuurstoftent. En wat is het dubbel om haar daar alleen achter te laten! Je wilt haar koesteren en verzorgen maar weet dat je dat niet voldoende thuis kunt. Dat dit noodzakelijk is wil ze nog een kans maken. Maar het doet pijn haar achter te laten met het risico dat je haar niet levend terug ziet. Aan de andere kant is het ook wel even prettig om een nacht een beetje te kunnen ontspannen, misschien zelfs slapen (zou het?). Er niet om de haverklap uit te hoeven voor infusen, medicatie of voeding. Want na een kleine week breekt dat toch ook een beetje op. En het geeft ons nog even de tijd om te overleggen met de eigenaar, en ook deze voor te bereiden op alles wat morgen kan gebeuren.... Wordt vervolgd
 |
| Vrijwilliger Shelly had maandag nog een heerlijk knuffel momentje toen Mau uit zichzelf bij haar op schoot kroop. |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten