Redders in nood (3)

13 - 06 - 2012, woensdag

Het is 21 uur 's avonds als we tijdens onze dagelijkse voerronde bij de groep zwerfkatten op de R......weg in IJmuiden aankomen. Ook deze havenkatten staan te wachten en worden van hun natje en droogje voorzien. Na de nodige bedank-kopjes togen we richting auto om snel naar huis te kunnen. Ook al houden we niet van voetbal, ook wij willen de wedstrijd Nederland - Duitsland niet missen, al ligt volgens ons de uitslag al vast. Maar toch ...

De haven van IJmuiden, industriegebied vol gevaren voor dieren ...

Terwijl ik naar onze ambulance loop, roept chauffeur Michél me terug. Hij staat aan de kant van de kade en wijst de diepte in. "Kijk, een kraai die vast zit in een vissersnet." Ik moet goed de afgrond in kijken om meters beneden me, op een drijvend werkdok, wat gefladder waar te kunnen nemen. Verrek, inderdaad. Er zit een kauw wanhopig te trekken aan een net, waar hij met 1 poot en 1 vleugel in verstrikt is geraakt. Ik kijk Michél aan en het voordeel van onze jarenlange samenwerking blijkt uit het feit dat we beiden, zonder dit uit te spreken, een plan van aanpak bedenken. Hoe gaan we dit doen?

Om op het werkponton te komen moet er iemand naar beneden, ruim vier meter langs een steile wand. We hebben geen ladder, en springen is geen optie. Het dok ligt op het deinende water en is nu eens 2 meter van de kant verwijderd, en dan ineens 50 centimeter. Bovendien staan er meerdere machines met gevaarlijk oogende uitsteeksels op het schip. Ik overweeg óm te lopen en via de oever het water in te gaan om dan zwemmend het dok te bereiken. Het is geen serieuze overweging. Het zeewater is ijskoud. Verder is er geen mens te zien en de zaak lijkt bij voorbaat hopeloos.

We besluiten de professionals te bellen. Dierenambulance Velsen zal vaker met dergelijke situaties te maken hebben gehad. Het duurt tergend lang voor we iemand te pakken krijgen, maar gelukkig is deze medewerker wel snel ter plaatse. Hij bekijkt hoofdschuddend het geheel. "Hier kan ik niets mee." De man blijkt medische beperkingen te hebben waardoor hij niet goed mobiel is, laat staan dat hij dit huzarenstukje kan uitvoeren. Ook hij ziet geen oplossing. Maar we weigeren weg te gaan en het dier aan zijn lot over te laten. Ik heb iets dergelijks eerder meegemaakt; een kauw die met zijn poot in een strop hing, ondersteboven, aan de dakrand van een 10 meter hoog gebouw. Ook toen was er niemand in de buurt en was er geen enkele mogelijkheid om het vermoeide beestje te bevrijden uit zijn benarde positie. Met pijn in mijn hart ben ik weggegaan om de volgende dag met afschuw te moeten constateren dat het dier inmiddels was doodgepikt door andere vogels.

Meestal zijn kauwen zeer schrander ...

Maar in nood komen soms onbevroede kwaliteiten in de mens naar boven, en ineens zie ik onze Michèl het slappe touw pakken waarmee het ponton is vastgebonden. Met grote ogen kijk ik toe hoe hij met gevaar voor eigen leven zijn benen over de kantwal slingert en aan de afdaling begint. Bedachtzaam en bijna geroutineerd (alsof hij dit dagelijks doet!) zet hij vastberaden zijn voeten neer op minuscule stukjes ijzer en steen die uit de kantwal steken. Ik durf nauwelijks te kijken en ben blij dat de medewerker van de dierenambulance nog in de buurt is. Stel dat Michèl wel uitglijd, dan krijg ik de 100 kilo zware man nooit uit het water in mijn eentje... Maar zover komt het gelukkig niet want binnen no-time staat Mies breed lachend op het dok. "Hé daar, heb je een schaar voor me?"

Het losknippen van de verwarde netten lijkt moeizaam te gaan. Deels komt dat doordat onze chauffeur niet gewend is om met vogels te werken en hij durft het angstige dier nauwelijks vast te pakken; bang als hij is om hem verder te beschadigen. Na enige tijd en een hoop gepik in zijn handen is de vogel bevrijd, maar het stuk net dat om zijn ene vleugel zit, laat zich zo niet verwijderen. Toch weet de vogel zich los te wrikken op het moment dat Michèl hem in een vuilniszak wil doen zodat we hem omhoog kunnen takelen. De wanhopige vogel maakt een noodsprong en beland met een plons in het water, nog steeds deels vleugellam. Met afgrijzen zien we hem kopje onder gaan. Hij kan zich niet drijvend houden en wordt met de stroom mee getrokken naar de boot ernaast. Nee hè?!

Ook nu toont Michèl zich onverschrokken en springt hij over de reling op het andere schip. Ondertussen ben ik op een holletje naar onze ambulance gerent om daar een lang schepnet te halen. Die gooi ik naar beneden waarmee Michèl nog net op tijd de drijfnatte kauw van de verdrinkingsdood kan redden. Hij reikt ons het net aan en dan zit de kauw eindelijk veilig in de Dierenambulance. De medewerker gaat hem naar de opvangpost brengen waar de vogel kan opdrogen en tot rust zal komen. Als ik de volgende ochtend opbel om te vragen of hij zijn avontuur heeft overleefd  krijg ik te horen dat ze hem inmiddels weer hebben vrijgelaten, nadat ze eerst alle net-resten hadden verwijderd. Wat een opluchting!


En ook onze Michèl heeft moe maar veilig de wal bereikt, waar hij een welverdiende knuffel van me kreeg. Wat een actie van een 52-jarige met ernstige hart- en longklachten.

Wat een held!