In memoriam... Noortje

Het is een gewone zaterdag. Zoals zo vaak ben ik in gedachten druk bezig met de dingen die gepland staan en nog gebeuren moeten. Het is een rommelige dag en ik ben er met mijn hoofd niet bij als ik geklop op mijn deur hoor. Als ik open doe zie ik vriend Freek staan met een kat in zijn armen. “Hij heeft een aangereden kat gevonden.” is mijn eerste reactie. Dan pas zie ik dat het zijn eigen poes Noor is. “Ik denk dat ze een poot gebroken heeft.” verklaart hij. We gaan snel naar onze ziekenboeg achter het huis, waar ik Noortje beter kan onderzoeken.

Ik heb niet lang nodig om te constateren dat inderdaad haar linker-achterpoot gebroken is. Een hoge breuk, bij het heupgewricht. Lastiger kan eigenlijk niet. Ondertussen vertelt Freek het verhaal. Hij was net thuis gekomen en had de tuindeur opengezet zodat Noortje even lekker in de zon kon zitten. Maar nog geen half uur later ziet Freek vanuit de slaapkamer zijn poes het huis in rennen, hoort van alles vallen en Noor slaakt een kreet die hij nooit zal vergeten. Als hij de keuken in loopt is het één ravage en zijn poes schiet in doodsangst over de bank heen, waarbij Freek gelukkig nog net ziet dat het ene pootje er raar bij bungelt.

We denken beiden hetzelfde; Noor is buiten verrast door een hond of andere kat, is het huis in gerent en heeft geprobeerd om een hoge veilige plek te vinden op het aanrecht. Daarbij is ze verkeerd gesprongen of uitgegeleden, en vooral verkeerd terecht gekomen. Goddank kon Freek zijn schuwe poes direct oppakken en is hij met de kat in zijn armen naar mij gekomen. Ik bel in allerijl de dierenarts waar we direct heen kunnen. Onderweg bereid ik Freek alvast voor; het ziet er slecht voor Nora uit…

De poes is jaren geleden als zwerfster in Haarlem aangetroffen. Na een oproep in lokale krantjes werden we een jaar (!) later door de zus van de eigenaresse gebeld. Haar zuster had psychische problemen, was in een inrichting opgenomen en zou voorlopig niet terug komen. Haar ene poes is opgehaald en naar het asiel gebracht, maar haar andere poes, Noortje, liep op dat moment buiten. Niemand heeft de moeite genomen het diertje later op te halen en zodoende is zij op straat beland. 

Nora heeft duidelijk een trauma aan haar oude leven over gehouden. Niet alleen was ze erg angstig, maar ze was ook bijzonder gevoelig voor je stemming. Bij binnenkomst bekeek ze altijd goed hoe je bui was, waarschijnlijk door de nare ervaringen met de stemmingswisselingen van haar oude bazinnetje. Ze vertrouwde geen mens. Bij ons in de opvang deed ze het ook niet goed, en Freek bood haar een liefdevol thuis aan. Als enigste kat in een rustig huishouden. Perfect!

De nog jonge en gezonde Noortje, vlak na aankomst in onze opvang, toen nog in IJmuiden

Ze heeft de eerste maanden onder zijn bed gebivakeerd en het heeft Freek engelengeduld gekost om haar vertrouwen te winnen. Ze werd zijn maatje. Zo éénkennig als ze was, zolang Freek in haar buurt zat, was het allemaal goed. Zes handen op één buik. Geregeld kreeg ik telefoontjes met anekdotes over die malle Norewitsch, en hoorde ik hoe ze samen t.v. zaten te kijken. Freek op de bank, Noortje boven op hem. De liefde was sterk, en inmiddels ruim 14 jaar wederzijds…

Hoe moest ik Freek dan nu gaan zeggen dat de kans klein was dat zijn geliefde Nora dit avontuur zou overleven? De poes was minstens 15 jaar oud, en bovendien in slechte conditie. Ze had slechte niertjes, stond op speciaal dieetvoer in verband met een levensbedreigende alvleesklierontsteking en ze gebruikte medicatie tegen een te snel werkende schildklier. Door al deze kwalen was ze al erg mager en iets uitgedroogd. En zeker niet in staat een zware operatie en waarschijnlijke poot-amputatie te overleven.

De dierenarts heeft Noortje gelijk onderzocht en kwam tot dezelfde conclusie als ik. Moesten we deze oude poes het weekend met pijn door laten gaan, om maandag naar een specialist te kunnen die de zware operatie zou uitvoeren. Nora, die al zo verschrikkelijk angstig was buiten haar eigen vertrouwde wereldje? Die alleen maar door Freek verzorgd wilde worden? Die nog maar een fractie woog van de stevige poes die ze ooit was? Had ze maar jonger geweest, had ze maar geen nierprobleem gehad, had ze maar… had ze….

Het was geen geldkwestie. Freek had zijn laatste euro aan zijn Noor uit willen gegeven. Als hij haar daar mee had kunnen redden op een dierwaardige manier. En hoe realistisch was die kans? Maar hij moest de keus maken… 
Met tranen in onze ogen hebben we op dat moment afscheid genomen van de poes met de zeegroene ogen en een velletje zo zacht. Veilig in Freek zijn armen kreeg Nora haar één na laatste injectie. Dat bleek al genoeg. Nora is niet meer…

Zo begint je dag als elke andere, in het gezelschap van een geliefd huisdier. En dan zomaar ineens eindigt je dag plots met een vreselijk gemis ...

Voor Nora

Four Feet in Heaven

Your favorite chair is vacant now...

no eager purrs to greet me.

No softly padded paws to run

ecstatically to meet me.

No coaxing rubs, no plaintive cry

will say it's time for feeding.

I've put away your bowl, and all

the things you no longer will be needing;

But I will miss you little friend,

for I could never measure

the happiness you brought me,

the comfort and the pleasure.

And since God put you here to share

in earthly joy and sorrow;

I'm sure there'll be a place for you

In Heaven's bright tomorrow...