Ik kijk naar de tijd; heb nog een hele to-do-lijst af te werken, ben als gewoonlijk al weer aan de late kant, en nee, dit akkefietje komt helemaal niet uit op dit moment. Maar als ik weer naar Duif kijk en hem zie rond strompelen weet ik dat er maar één ding op zit: ik zet de achtervolging in, maar Duif maakt het me niet makkelijk. Nog net voor hij onder een hek uit mijn bereik kan verdwijnen, loopt hij zichzelf dood in een struik. Kip, ik heb je... Het beestje is erg mager, hoe lang heeft hij het al zonder voedsel moeten doen?
Met excuses naar zijn maatje toe (het blijft lullig om twee dieren te moeten scheiden, maar ik heb geen keuze. Anders is deze duif sowieso kansloos), stop ik Duif in een mand. Wat ben ik toch blij met de ambulance waar werkelijk alles in klaar ligt! Terwijl we ons haasten naar de volgende afspraak bel ik mijn collega's van de Dierenambulance Beverwijk. We spreken af op het volgende adres waar op me gewacht wordt. Goddank is de chauffeur van het DAK daar prachtig op tijd en geef ik Duif over aan zijn bekwame handen. Missie volbracht....
 |
| Beetje vage foto met mobiel genomen, maar Duif is nu in goede handen! |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten