Saar is gevangen!!!

Afgelopen week heeft onze 'vanggroep' meer dan intensief gezocht naar poes Saar, die na haar sterilisatie voor de deur bij de dierenarts was ontsnapt. Met de verse wond is ze nog door een prutsloot gezwommen en dat was het laatste wat de Haarlemse Nel van haar geliefde poes zag.... Gelukkig is ze direct gaan flyeren, en heeft ze via Facebook hulp ingeroepen. Of iedereen wilde uitkijken naar de witte poes met de zwarte vlek. Al snel druppelden er meldingen binnen en aan de hand daarvan konden wij op strategische plekken vangkooien plaatsen. Die moeten echter wel geregeld gecontroleerd worden. Een klus die je niet alleen kunt doen, zeker als deze kooien kilometers buiten je woonplaats staan. Tijd om meer hulp in te schakelen dus!

Een speciale vanggroep werd samengesteld. Onze vrijwilligers Irma en Manon en hun dorpsgenote Bianca waren van de partij. Maar ook Heidi bood spontaan haar hulp aan. Wij hadden de Santpoortse deze zomer geholpen toen háár kat was ontsnapt. Ook dit liep goed af en Heidi was blij op deze manier iets terug te kunnen doen. En ik ben zo trots op deze groep mensen, die elkaar niet of nauwelijks kenden, en toch de handen ineen hebben geslagen. Om een kat te vangen die niet van hen is en waarvan ze het baasje ook niet kenden. Maar gewoon omdat ze zich zorgen maakten om de net geopereerde poes en zich zo goed konden voorstellen hoe de eigenaresse zich moest voelen!

Ruim een week heeft deze groep op de meest onmogelijke tijden de vangkooien gecheckt die uiteindelijk op de meest onmogelijke plekken stonden en half Velserbroek zijn doorkruist. Dit vangwerk lijkt zo simpel maar het vergt nogal wat van de vangers én van hun thuisfront! Want dit zijn gewone mensen met een baan, en met (klein) kinderen thuis. Ook het thuisfront werkt mee en fungeert als oppas en ging zelfs mee zoeken, maar paste zich ook direct aan als de vanger plots weg moest om na een melding de buurt af te zoeken. Dat kon vroeg in de ochtend zijn (5.30) maar ook 's avonds laat.... Zoveel impact heeft een dergelijke zoek / vangactie dus op al deze gezinnen!

Op het moment dat wij het eigenlijk somber in begonnen te zien kregen we zaterdagavond via onze Facebook een melding. Goddank heeft onze Lenneke deze melding direct aan me doorgegeven: Rinus, een echte Velserbroeker, was er zeker van dat hij Saar had gezien, lopend richting het dorpscentrum. Kilometers van de plekken waar de vangkooien al dagen onaangeroerd stonden. Daarop heb ik de vanggroep ingeseind en zijn Manon en haar moeder Irma direct in de omgeving van het Zonbastion gaan zoeken. De rest wachtte gespannen op verdere info. Die kwam snel. "We zijn er vrijwel zeker van dat het echt Saar is maar ze laat zich niet pakken en glipt continu weg". Meer mensen moesten direct die kant op. Rustig weliswaar om de poes niet op te jagen. We moesten haar nu in beeld houden!

De zoektocht op deze zaterdag avond leidden ons dwars door Velserbroek en eindigde op het Maanbastion.

Ook Bianca is daarop met een kooi en voer richting centrum gegaan en zelfs baasje Nel, die op dat moment uit eten was, heeft haar gezelschap achtergelaten. Want wellicht lukte het haar wel om Saar te pakken! Ondertussen zat ik thuis zonder vervoer. Op mijn nagels te bijten! Zou het 'mijn' meiden lukken? Al gauw werd duidelijk dat de poes zich zonder speciale hulpmiddelen niet zou laten pakken. En die hulpmiddelen, die stonden bij mij... Gelukkig begreep Heidi mijn frustratie en heeft ze me opgehaald. Om 21.30 kwamen we aan op de plek waar de rest zich al verzameld had.

Poes Saar had zich na een flinke wandeltocht verstopt in de struiken. De meiden hadden haar rustig gevolgd en het bazinnetje was er inmiddels ook. Zij had de poes zo kalm kunnen krijgen dat ze in ieder geval bleef zitten maar niemand kon echt dichtbij genoeg komen om haar uit de struiken te halen. Ook met een net zou het niet lukken. Daarop is wederom een vangkooi geplaatst. De uitgehongerde poes liep echter niet ver genoeg de kooi in om hem dicht te laten slaan. En zodra wij bewogen stond Saar op het punt weg te vluchten. Geduld was nu onze grootste vriend maar zo dicht bij het einde en met alle adrenaline in je lijf is het nog knap lastig om rustig en kalm te blijven!

Pas op het moment dat baasje Nel wat minder emotioneel was, zag je de poes ontspannen en rustig halverwege in de kooi eten. Op dat moment grepen we onze kans en konden we de ingang van de kooi met het net blokkeren. Pats, snel klep dicht meppen en klaar! Aan deze zoektocht kwam met een dikke zucht uit 6 monden een eind....

Na een zenuwslopend uur: We hebben haar! Alle vangers: vooraan Irma, middelste rij: baasje Nel, poes Saar, Bianca en Heidi (vlnr), achterin Manon

In de auto is Saar nog snel gecontroleerd. De operatiewond zag er wonderbaarlijk goed uit. Ook hebben we direct de hechtingen verwijderd die er eigenlijk eerder deze week al uit hadden gemoeten. Pas na de belofte dat Nel haar Saar nooit meer in een bench zou vervoeren, en haar voorlopig binnen zou houden, kon een dolgelukkige bazin met haar uitgeputte poes veilig naar huis... Om alle adrenaline uit ons lijf te krijgen (het werd ineens ijskoud) hebben de vangers nog even nagepraat. Daar kwam ook Rinus, degene met de Gouden Tip, nog even bij. Om 22 uur konden we, opgelucht en tevreden, inpakken. Een prachtig verhaal, een mooie herinnering én een paar vrienden rijker!!!

Inmiddels ijskoud overhandigt Marya poes Saar aan de dolgelukkige eigenaresse. En nu naar huis!