Het afgelopen weekend hebben we nog van alles geprobeerd om het leven van onze Tijgetje Teun te redden. Heel even leek het er op dat ze opknapte: ze begon weer te eten en toonde interesse in haar omgeving. Alle extra aandacht en lekkernijen liet ze zich ook heerlijk welgevallen. Toch ging ze in de loop van zondagnacht weer zo hard achteruit dat we niet langer konden uitstellen wat er zo onvermijdelijk zat aan te komen: vanochtend vroeg moesten we met onze twee gevaarlijkste opvangkatten, de wilde Nola en Kiekeboe, voor her-vaccinatie naar de dierenarts. Gelukkig lieten zij zich makkelijker vangen dan verwacht en konden we zodoende nog ruimschoots afscheid nemen van Teuntje, die uiteindelijk dus toch bij de dierenarts is ingeslapen. We zullen dit bescheiden zwerfstertje missen.
Al ruim 10 jaar geleden is ze bij ons gekomen en hebben we haar jarenlang in de haven verzorgd. Op haar vaste plekje heette ze ons iedere dag luid mauwend van harte welkom. Aaien mocht je haar niet maar ze was duidelijk altijd weer blij om ons te zien. En dat was wederzijds. Groot was dan ook de schrik toen ze ineens verdwenen was. Kort daarop werd ook het braakliggende terrein waar ze 'woonde' bebouwd en wisten we dat we haar voorgoed kwijt waren.
Ruim 3 jaar later kregen we geregeld een melding over een zwerfpoes die in weer en wind op de Kennemerlaan in een tuin zat. Ze werd daar gevoerd door bewoners maar omstanders zagen haar ook in de kou en sneeuw en kregen medelijden met de zichtbare oudere poes. Wij konden op dat moment echter niet zo veel doen, ze zat immers niet in 'ons' gebied en ze was niet gewond. Wel hebben we een gesprek gehad met degenen die haar eten gaf, maar op dat moment was poes zelf nergens te bekennen. De verzorger liet weten onze bemoeienis niet op prijs te stellen dus zolang ze in zijn tuin zat konden we weinig doen. Niet wetende dat het onze eigen Tijgetje Teun was!
Daar kwamen we een half jaar later achter toen de poes gewond raakte en door de Dierenambulance Velsen naar een dierenarts werd gebracht. Die controleerde de chip en belde ons terstond op. Wetende dat ze niet de jongste meer was, en ook haar woonplek verre van ideaal, besloten we dat ze permanent in de opvang mocht blijven. Daar heeft ze nog bijna twee jaar een rustig leventje geleid. Tevreden, veilig en geliefd.
Daar kwamen we een half jaar later achter toen de poes gewond raakte en door de Dierenambulance Velsen naar een dierenarts werd gebracht. Die controleerde de chip en belde ons terstond op. Wetende dat ze niet de jongste meer was, en ook haar woonplek verre van ideaal, besloten we dat ze permanent in de opvang mocht blijven. Daar heeft ze nog bijna twee jaar een rustig leventje geleid. Tevreden, veilig en geliefd.
Het is goed zo, Tijgetje Teun, goede reis en tot in andere tijden lieverd!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten