Dixie

Ach, wat hadden we weer een verdrietig weekend.. geheel onverwachts hebben we afscheid moeten nemen van onze oude opvangbewoonster Dixie.
Zij kwam een jaar of 8 geleden binnen, samen met een paar familieleden. Het groepje was inbeslaggenomen bij een dierenverzamelaar vandaan en kwam in behoorlijk verwaarloosde toestand aan. Alle 6 de zwarte katten mankeerden van alles en waren zwaar getraumatiseerd. Het heeft even geduurd maar uiteindelijk zijn ze alle zes geheel sociaal geworden en Dolores en Domino zijn momenteel de grootste knuffels in het Oude Verblijf waar de wildjes wonen.

Dixie was de meest schuchtere, maar wel altijd in de buurt te vinden. Immer met haar koppie scheef, was ze vol interesse voor onze bezigheden. Wel op armafstand en op haar hoede.

Tot de vorige zomer. Op een goede dag besloot ze het woonhuis in te lopen en ze is er nooit meer weggegaan. En vanaf dat moment werd ze langzaamaan ook aaibaar. Ze genoot volop en zette geen stap meer buitenshuis!

Gelukkig maar, want daardoor viel het ons vorige week heel snel op dat ze moeite kreeg met plassen. Bak in, bak uit, maar niets achterlatend. Dit wees op een blaasontsteking dus medicatie volgde. Afgelopen weekend was er nog geen verbetering en tijdens een kort onderzoek voelde Marya duidelijk een bult onder haar buik hangen. De seniorpoes leek daar geen pijn aan te hebben, maar mede gezien alle klachten was dit enigszins zorgwekkend. Was dit haar blaas die zo vol zat dat hij uitstulpte? Een tumor?

Dit laatste zou ook verklaren waarom de zwarte poes in korte tijd ook enorm was afgevallen, ondanks dat ze goed at.
Zondag besloot Marya dat dit niet langer verantwoord was en kon Dixie terecht bij de weekenarts. Die stond versteld van wat ze vond:

In de buikwand van Dixie zat een enorm gat, onderhuids. Duidelijk oud letsel, waarschijnlijk zelfs aangeboren. Mogelijk ooit ontstaan door een navelbreuk maar omdat de poes nooit aaibaar was, is dit niet eerder opgemerkt.

Maar de dierenarts trof meer aan en de prognose was slecht; geen overvolle blaas maar wel een tumor.
Alles bij elkaar te veel om de oudere poes (we weten alleen dat ze minstens 12 jaar was) , in deze conditie, te opereren. De buikwand sluiten, de blaasontsteking behandelen en het verwijderen van een tumor of zelfs meerdere....

Op dat moment moest er een beslissing genomen worden...en het blijft zo lastig om te weten wat het meest wijs is. Maar een blik in Dixies ogen was voldoende. Ze was moe. Ze heeft 8 geweldige jaren gehad. En nu een vredig einde. Daag lieve Dixie....

 Dixie vorig jaar zomer