Update kittens Vilou (2)

Na een zeer vermoeiende week waarin we zeer intensief bezig zijn geweest met het flessen van de vier kittens van poes Vilou, hebben we helaas toch van 3 kittens afscheid moeten nemen.

Het blijft zo verdrietig om de kleintjes te zien vechten en te weten dat de kans klein is dat je ze ooit ziet rennen en spelen. Het heeft dus niet zo mogen zijn. Gister is ook Vishnoe gestorven, zelfs ondanks de sondevoeding die we uiteindelijk genoodzaakt waren om te geven. Heel even leek het beter te gaan maar uiteindelijk bleek ook hij te zwak.

De enigste die het tot nu toe red is de kleine Vikas. Hij is nu dan ook onafscheidelijk bij me. Maar wat is het een kostbaar en griezelig bolletje wat je in je handen houdt! Wetende dat elk virusje of iedere bacterie ineens fataal kan zijn...

Dit nestje heeft nooit mogen bestaan door een combi van waarschijnlijk een veel te jonge mama, het gemis aan genoeg moedermelk met anti-stoffen, mogelijke inteelt en ook een moederpoes die waarschijnlijk als zwerver ook niet een geweldig gezond en veelzijdig voedingspatroon heeft gehad.

Maar het maakt het allemaal niet minder triest en persoonlijk word ik dan ook wel eens boos als ik mensen hoor die zo graag "een keer zo'n schattig nestje willen". Ik snap het hoor, want het kan zo vreselijk vertederend zijn....als alles goed gaat.
Maar vaak gaat het niet goed en zit je met een doodzieke moederpoes die vecht voor haar leven, hoge dierenartskosten en slapeloze nachten door het flessen van kittens die meestal uiteindelijk sterven. En daar is echt niets schattigs aan!

En natuurlijk denkt iedereen "dat overkomt een ander maar niet mij". Ik kan het alleen maar hopen maar weet inmiddels dat het iedere poes en in iedere situatie kan gebeuren.

En ook het flessen van de ukkies is niet iets wat je er even bij doet. Want geen enkel kitten volgt de regels uit het boekje en komt braaf om de 2 uur zijn flesje opeisen. Soms ben je ieder uur aan het flessen, en heb je mazzel als ze even drie uur door slapen. Maar meestal ben je gewoon met iedere voeding ruim een half uur bezig. Dus reken maar uit hoeveel vrije tijd je overhoudt als als je vier kittens hebt. Precies....geen!

Ik raad het dan ook iedereen af, zo'n schattig nestje. Tenzij je weet wat je doet, genoeg geld, genoeg tijd maar vooral genoeg reserves hebt om het emotioneel ook aan te kunnen!

En zelfs ik, word iedere keer tot diep in mijn ziel geraakt door het sterven van onschuldige kittens die met nog gesloten oogjes naar adem happend vechten voor hun leven. Tegen beter weten in probeer je nog van alles om hen het leven te redden maar meestal kun je niet meer doen dan het sterven zo vredig mogelijk te laten verlopen....

Ik wil over een kleine tien jaar met pensioen gaan. Maar als ik ooit voortijdig met dit werk zal stoppen, komt dat hoogstwaarschijnlijk door het rauwe verdriet om stervende kittens. Die kleine toetjes, die perfect uitziende lijfjes, en de oneerlijkheid van het leven....

Nestjes? Gewoon niet doen!

In loving memory Vishnoe, Vink en Vinn.
Liefs Marya

Update kittens Vilou

Nu het duidelijk is dat mama Vilou haar 3 overgebleven kittens van amper 2 dagen oud, niet zelf kan voeden, ligt die schone taak bij Marya. Met 20 jaar ervaring draait die haar hand er niet voor om maar het is toch fijn dat we een heuse couveuse tot onze beschikking hebben. Vooral nu is een constante temperatuur en luchtvochtigheid van levensbelang en sinds de ukkies hierin liggen, zijn ze ook een stuk rustiger....

Vandaag kon mama Vilou met spoed bij onze eigen dierenarts terecht voor een complete verwijdering van de gehele baarmoeder. Een zware operatie, vooral omdat Vilou erg verzwakt was door het enorme bloedverlies.

Ze is er goed door heen gekomen en mag tijdelijk in het woonhuis herstellen. Daar is ze in gezelschap van haar kittens. Misschien dat hun geur en geluidjes toch nog iets aan moederlijk instinct oproept. Want de kwetsbare ukkies maken de beste kans bij hun eigen moeder natuurlijk.....

 Foto: Blij met de couveuse. Gelukkig hebben we hem niet vaak nodig maar wat istie handig bij nood!!

 

Update Vilou en haar kittens

Gisteravond kwam Vilou weer thuis maar mochten we haar kittens nog niet bij haar leggen vanwege de medicatie die ze nog krijgt. Met name de antibiotica, die er voor moet zorgen dat de terug geplaatste prolaps geen buikontsteking veroorzaakt, is erg slecht voor de 1,5 dag oude kittens.

Dus blijven we de ukkies flessen maar zulke jonge kittens op laten groeien met de fles is geen sinecure en meestal overleven ze het dan ook niet allemaal.

Dat was nu ook het geval met het laatst geboren kitten, nr 4. Deze had als enigste geen kans gehad om moedermelk met de noodzakelijke antistoffen (Colostrum) te drinken dus kleine Vinkje had direct al een achterstand.

En ondanks een nauwgezet voedingschema en alle genomen maatregelen ging het snel bergafwaarts met de kleine. Hij wilde niet drinken, op wat suikerwater na. Maar das niet genoeg om de kracht te geven die pasgeboren kittens nodig hebben voor de groeispurt die ze de eerste dagen moeten maken.

Het werd een lange nacht waarin Vinkje piepend en kreunend bij zijn broertjes en zusjes lag zodat hij toch wat vertrouwde geurtjes en warmte om zich heen had. We hebben hem zelfs nog even bij mama Vilou gelegd maar die toonde geen enkele interesse....

Je hart breekt als je zo een klein beestje ziet vechten voor zijn leven. Blind, zonder mama, zachtjes jammerend. Dan huil je onhoorbaar mee. Uit machteloosheid, uit boosheid omdat het zo oneerlijk voelt. Kleine Vinkje heeft de ochtend niet meer gehaald. Hij mocht maar 1,5 dag oud worden....

Tijd om lang te rouwen hebben we echter niet met de resterende 3 moederloze kittens, die nonstop om melk  en aandacht vragen....

 Foto: Marya moet de kittens om de 2 uur de fles geven

Vilou

De 1e 3 pikzwarte kittens zijn vanmiddag geboren. Ze doen het goed en hebben al bij moeder gedronken.
We moeten nog even afwachten of er nog meer kittens bij komen.

In totaal hebben we 3 zwangere poezen die op een vuilverwerkingsbedrijf rond liepen opgevangen en eentje waarbij we nu nog twijfelen of ze zwanger is. Er komen dus nog meer (zeer waarschijnlijk 

pikzwarte) kittens bij.

 

Update later die dag:

Wat begon met een leuk berichtje over de eerste kittens, is geëindigd in een bezoek aan de spoedkliniek.

Na de geboorte van de vierde kitten zag Marya al iets aan de achterkant, maar ze wist niet of het om een prolaps (de baarmoeder die ze eruit heeft geperst) of een kitten ging. Moeder Vilou is een verwilderde poes, dus goed kijken en helpen liet ze niet toe. Wel was ook duidelijk dat ze aardig wat bloed had verloren. Nadat Marya haar even met rust had gelaten en weer kwam kijken, bleek het duidelijk om een prolaps te gaan, dus dat betekent een bezoek aan de dierenarts, natuurlijk in het weekend....

Vilou moest bij de dierenarts blijven. Onder een roesje zullen ze proberen de baarmoeder terug te duwen, maar het is ook nog heel goed mogelijk dat er nog een 5e kitten in zit. Dat wordt dan een keizersnede.

De kittens konden niet bij Vilou blijven en zijn weer mee terug met Marya. Gelukkig hebben ze allen al bij moeder gedronken, wat belangrijk is voor de anti-stoffen. Marya zal ze nu verder moeten flessen, in elk geval tot Vilou terug is. En dan is het nog maar afwachten of ze haar kittens weer accepteerd..... Tot die tijd moet Marya elke 2 uur 4 kittens een fles geven en laten plassen en poepen, de taak die normaal Vilou gedaan zou hebben en zorgen voor de andere katten.....

Zo zie je maar hoe een bevalling ook minder goed kan gaan met het nodige ongemak voor de poes en natuurlijk de extra kosten. Denk daar alstjeblieft ook aan als je besluit dat een nestje zo leuk is. Ook dit kan dus gebeuren en kittens flessen is echt iets wat je niet zomaar kan maar echt moet leren, zeker als ze nog zo klein en vatbaar zijn. We zijn wel enorm dankbaar dat dit bij Marya is gebeurd en niet bij het vuilverwerkingsbedrijf waar ze gevangen is. Dan had het heel anders kunnen aflopen.
Voor nu blijven de komende 24 nog even spannend: gaat met Vilou alles goed en blijven de kittens goed drinken en natuurlijk de grote vraag: gaat Vilou haar kittens weer accepteren???

 

UPDATE VILOU

Vilou is de nacht goed doorgekomen. Er bleek nog 1 overleden kitten in haar te zitten, mogelijk heeft dat de prolaps veroorzaakt omdat de kitten niet meewerkte. Ze is nu aan het bijkomen en mag vanmiddag weer terug naar Marya. Marya hoort vanmiddag of Vilou binnen enkele dagen geopereerd moet worden (bij onze eigen dierenarts) of dat dat nog even kan wachten. Dit kon niet meteen omdat Vilou door het bloedverlies verzwakt was.

Ook de kittens zijn de nacht goed doorgekomen. Ze hebben allemaal van de fles gedronken, al ging dat bij de één wat makkelijker dan bij de ander. Elke 2 uur hebben ze een flesje gehad en gepoept en geplast.

Vanmiddag wordt het dus even spannend of Vilou de zorg voor haar kittens weer op zich neemt of dat Marya dat de komende weken mag doen. Alhoewel Marya dat prima kan, is er toch geen betere moeder dan Vilou.

Foto: De kittens hebben een knuffel met een warmtebron erin en een hartslag

Foto: Terwijl Marya buiten schoon maakt (dat gaat ook allemaal door, alleen elke 2 uur flessen), zijn de kittens ook buiten in de zon. Onder wakend oog van Poko.

Foto: Poko maakt kennis met één van de kittens

 

Hascha

Hascha is een waar fotomodel. We hebben zoveel prachtige plaatjes van deze stoere kater.

Maar ook is hij een rolmodel voor de andere katten. Hascha was een zwerver en sinds hij bij ons woont, heeft hij zich steeds meer ontpopt als rustige en stabiele leider. Ook naar ons blijft hij zijn kalme zelf.

Ondanks dat hij het contact met mensen nog steeds spannend vindt, gaat hij wel steeds een stapje verder en geniet hij daar ook echt van. Kammen, aaien, spelen: hij ontdekt het allemaal en lijkt niet te kunnen wachten op wat er nog meer gaat komen.

Niet zo vreemd dus dat alle vrijwilligers dol zijn op deze kater met maat XL!

Foto: Goed te zien hoe groot Hascha is!

Foto: Lekker slapen!

 

Foto: én heerlijk relaxen!
 

Rico en Rinus

Nu Alesi voorzichtige stappen maakt in zijn socialisatie geeft dat ons ook een beetje hoop voor twee andere nieuwkomers, die minstens net zo schuw en verwilderd zijn. Ook deze twee heren komen bij een bevriende organisatie vandaan, namelijk asiel Rijpickerwaard.

Daar waren Rinus en Rico niet zo happy en in overleg besloten we te kijken of ze hier beter op hun plek zijn. Andersom komt het natuurlijk ook wel eens voor dat het voor een probleemkat hier te groot of te druk is, of dat een dier juist meer contact nodig heeft met mensen terwijl wij dat hier juist zo minimaal mogelijk proberen te houden. Dergelijke uitwisselingen komen dus vaker voor en bijna altijd lijkt dat succesvol.

Rinus en Rico lijken geen uitzondering op deze regel:
Rico is een jonge kater, op straat geboren en geen mensen gewend. Hij is dan ook onbenaderbaar maar wel vreselijk nieuwsgierig! Dat biedt ons de gelegenheid om hem overal bij te betrekken en de verwachting is dat we Rico nog wel zo ver krijgen dat hij ons net zo leuk gaat vinden als wij hem!

Foto: Rico een echte ondeugende knaap nog!
 

Rinus is een ander geval. Hij heeft een eigenaar gehad waarbij hij in huis woonde. Maar daar is waarschijnlijk ook alles mee gezegd want gesocialiseerd is hij niet. Maar Rinus heeft een klik met onze Marya en met geduld en liefde denken we ook hem te kunnen overtuigen dat het leven tussen mensen best gezellig kan zijn.

We gaan vast vaker van het duo horen, want ondanks onze hoopvolle verwachtingen, weten we ook dat dit traject nog een heleboel tijd gaat kosten...

Foto: Rinus heeft wat meer tijd nodig.
 

 

Alesi

Soms komen er katten binnen waarvan we niet te veel verwachten. Deze verwilderde of extreem schuwe dieren komen vaak vanuit andere organisaties of asiels. Zoals Alonso en Alesi die als vondelingetjes bij onze Alkmaarse collega's van Stichting Zwerfdier terecht kwamen. Omdat ze erg angstig waren en onzindelijk werd gevraagd of wij de 1 jarige katertjes konden overnemen.

En ondanks dat het snel duidelijk werd dat ze echt niets van mensen wilden weten, lukte het ons toch om ze vrij snel zindelijk te krijgen. En verder lieten we hen gewoon lekker met rust. Ze konden vrij rond lopen en vermaakten zich uitstekend met de andere jonge wildjes.

Tot Alonso ziek werd en nog niet zo lang geleden stierf aan nierfalen. En tot onze verbazing begon Alesi ineens bij te trekken. Liet zich voorzichtig kammen, begon te spelen met de knuffelvrijwilligers en vandaag liet hij zich voor de tweede keer zomaar aaien!

In het zonnetje, zachtjes en voorzichtig, maar wat een grote stap voor deze verwilderde kater! Hij hoeft niet, hij moet niet, hij koos er zelf voor.....wat een mooi moment!

Foto: Alesi heerlijk genietend!!

Pluis

Ondanks de laatste mooie berichten was de afgelopen week toch ook weer een verdrietige. Waarin we, toch nog redelijk onverwacht, afscheid moesten nemen van een zeer markante bewoner, onze Pluis.

Het komt een paar keer per jaar voor dat er een kat bij ons binnenkomt, die 'net even anders is dan de rest'.
Die zo bijzonder is, dat hij direct indruk maakt. Dat hoeft niet perse altijd leuk te zijn, maar maakt wel dat je nooit meer om dit soort beestjes heen kunt en dat ze, lang na hun vertrek, nog in onze harten gesloten zijn. We hebben voorbeelden te over: Keizer, Snuit, Romy en Mona. Het zijn er slechts enkele uit een lange rij van 20 jaar zwerfkattenopvang.

De dove witte Pluis is ook zo'n kat. Niet vanwege zijn doofheid maar vanwege zijn gedrag: een relschopper, een lastpak, onzindelijk maar toch met een ongelofelijke charme. Een blik in zijn helblauwe ogen en je smelt weg. Alle pies, halen en krabben vergetend...

En wie beter dan Pluis zelf kan zijn verhaal doen? We geven hem, uiteraard, het laatste woord;

Hi mensigen, ik ben Pluis. Een volkomen belachelijke naam voor de flinke kater die ik ben geworden. Maar dat kon mijn toenmalige baasje (ik erken geen baas maar weet geen andere betiteling) niet weten. Als kitten was ik natuurlijk vreselijk schattig. Een witte pluizenbol inderdaad. Maar ook een ongeleid projectiel en mede door mijn handicap had ik behoorlijk wat begeleiding nodig.
Dat werd niet goed begrepen en uit schrik, angst en verveling ging ik steeds meer van me afbijten. Ook de andere katten in het huishouden begrepen mij niet. Mijn lichaamstaal was anders dan de hunne, en alle waarschuwingen en hun gegrom hoorde ik niet. Dus ik begon als eerste te slaan. De beste verdediging is immers de aanval....

Ik was jong en onzeker en wilde toch laten weten dat ik ook mee telde, dus ik ging in huis plassen. Dat was duidelijke taal! Maar zelfs dit werd niet begrepen en ondertussen was er geen land meer met mij te bezeilen. En na tweeënhalf jaar aanmodderen brachten ze mij naar een asiel.

De mensigen daar hebben het geprobeerd hoor maar ik kreeg het etiket onplaatsbaar. Zij wisten eigenlijk net zo min wat te doen als ik. Dus ik bleef maar in een hoekje wachten op wat komen ging en omdat ik alles bleef onderplassen en mijn soortgenootjes bleef slaan, mocht ik ook niet vrij rond lopen.

Wat ik niet wist, is dat mijn oude baasjes ondertussen contact hadden gekregen met Stichting Zwerfkatten IJmuiden. Want mijn baasjes hadden gehoord dat mijn toekomst in het asiel zeer onzeker was en zij gunden mij toch wat anders. Twee weken later kochten zij mij terug en brachten ze mij naar de opvang in Velsen-Noord.

Zo, dat was even andere koek! Ik mocht loslopen. En al mijn goedbedoelde maar slecht uitgevoerde signalen werden eindelijk begrepen! Ik werd niet gestraft als ik weer eens in een mandje had geplast. En deze mensigen lieten me met rust als ze zagen dat ik geen behoefte had aan contact.
Het was evengoed hard werken voor me hoor! Maar nu wilde ook ik mijn best doen. Alle andere katten hier hadden ook hun rugzakje en eigen problemen, en na verloop van tijd had ik door hoe ik me het best kon gedragen. Dat ik geen vriendjes met iedereen hoefde te zijn zolang we elkaar respecteerden. 

 

Het heeft een poos geduurd, maar ik kreeg alle tijd en nooit gaven de verzorgers mij op. Terwijl ze daar eerlijk gezegd soms wel alle redenen voor hadden. Achteraf snap ik best dat ze soms hornendol werden van mijn geplas, de ruzies die ik in het begin zocht met andere katers, mijn onvoorspelbare gedrag naar de liefhebbende vrijwilligers. Sommige waren doodsbang voor me, en ik heb inmiddels in alle verblijven gewoond.

Tot ik bij de verwilderde katten in hun verblijf terecht kwam. Zij leerden mij om mijn woede te beteugelen. Zij corrigeerden mij.

En toen durfde ik langzaam weer mijzelf te zijn. Mijn zachte kant te laten zien...
En wat werd ik daar voor beloond! Ik mocht regelmatig het woonhuis in, ondanks het risico dat ik ging plassen (ik kan het soms gewoon niet laten!). Daar mocht ik eindeloos knuffelen met Mamarya.
Ik kreeg zelfs een pleegmama, vrijwilligster Bianca. Zij gaf mij extra liefde en aandacht. Wat een feest als zij kwam schoonmaken en ik op de stofzuiger mocht meerijden!

 

Het afgelopen jaar begreep ik steeds beter dat iedereen het hier goed bedoelde. Dat ik mocht zijn wie ik was. Dat er onvoorwaardelijk van me gehouden werd...

Maar ik werd ziek. Kreeg steeds vaker last van mijn gebit, waardoor ik mezelf niet goed meer kon schoonhouden. Ik ben twee keer geopereerd maar zelfs zonder tanden hield ik pijn.
Zo erg dat ik het niet meer verdragen kon als iemand me aanraakte. Ik kon alleen nog maar van me afslaan, wist niet hoe ik vertellen moest dat ik me rot voelde.

Omdat ik ook niemand in mijn bekkie liet kijken heeft Mamarya me naar de dokter gebracht. Die moest me maar een slaapprikje geven zodat ze me beter konden onderzoeken.

Ik begreep niet waarom ze zo verdrietig keek toen ze me bij de dokter achterliet. Ik zag de tranen blinken in haar ogen. Maar ze had toch beloofd me weer op te halen? Wat wist zij wat ik niet wist?

Terwijl ik langzaam in een roes wegzak hoor ik de dokter praten. Ze heeft het over tumoren onder mijn tong. "Geen operatie mogelijk"... "Lijdensweg"... Ik weet dat ze met Mamarya praat over de telefoon. Ik vertrouw op mijn lieve verzorgster die alleen dat zal doen wat voor mij het beste is. Maar ik voel dat mijn einde nadert.

Ik had alleen nog zo graag Dankjewel willen zeggen. Voor 4 prachtige jaren. Voor het geduld. De toegewijde verzorging, zelfs toen ik vies was van mijn eigen kwijl en urine wat ik niet meer weg kon wassen.

Dank voor de pijnstilling waardoor mijn laatste twee weken dragelijk waren. Waarin ik weer op de stofzuiger rondjes meelifte. Nog goed en lekker heb kunnen eten.

Ik was Pluis, ik deed er toe! Ik was hier thuis en laat een diepe indruk achter. Geliefd, gemist en soms ook irritant. Maar ik was wie ik ben en dat was voor jullie goed genoeg.

Ik voel in die laatste momenten, in mijn diepste slaap, armen die me vasthouden, handen die me strelen. Een laatste groet van de mensigen die zo van me hielden. Veilig en geborgen. Ik had zo veel langer nog willen leven en genieten. Maar ben dankbaar voor de mooie tijd die ik heb mogen meemaken. Op mijn eigen wijze... net even anders dan de rest.

 

Drietje

Dit is havenpoes Drietje. Als kitten van paar maanden oud is ze samen met haar moeder en zus Zusje gevangen bij de Vuurtoren. Na castratie zijn ze weer terug geplaatst. Dat is allemaal zo'n 11 jaar geleden gebeurd.

Afgelopen zomer viel het op dat Drietje steeds magerder werd, maar ze at goed en was er altijd. Ook werd ze opeens heel aaibaar, dat zijn signalen die niet altijd goed zijn. Genoeg redenen dus op Drietje op te pakken (zelfs dat liet ze redelijk makkelijk toe) en mee te nemen naar de opvang. Ze moest op een antibiotica-kuur, maar de kennel in de opvang vond ze vreselijk en dat liet ze goed merken. Er is toen besloten om haar terug te brengen naar de haven en haar daar antibiotica met een injectie toe te dienen. Dit liet ze goed toe.

Toch is ze enkele weken later weer meegenomen omdat ze bleef kwakkelen en met de winter die in zicht kwam wilden we haar niet in de haven hebben. Ze is bij Marya in huis gekomen en de wilde havenkat werd een tamme huiskat die ervan geniet lekker op de bank te kunnen liggen of boven de warme verwarming naar buiten te kijken. Ze lijkt helemaal happy zo!

Tot gister is ze helemaal niet buiten geweest, ze vond het wel prima. Maar toch kon ze de verleiding niet weerstaan om gister even heerlijk in het zonnetje te liggen.

 

Alonso

Afgelopen weekend stond in het teken van afscheid nemen. De onvermijdelijke en pijnlijke stappen nemen die bij ons werk horen. En soms zijn die verdrietig maar acceptabel. Zoals de dood van Dixie. De poes was al ouder en heeft een heerlijk leven gehad waar ze met volle teugen van genoot...

Het sterven van een 1 jarig katertje is heel wat anders. Het beestje, eigenlijk een kitten nog, stond nog volop in het leven en zijn dood maakt naast tranen ook boosheid los. Het voelt zo oneerlijk immers!

Alonso en Alesi zijn twee broertjes die als verwilderde kittens zijn gevangen. De organisatie waar ze terecht kwamen vroeg of wij ze nog konden socialiseren. Een twijfelachtige opdracht, daar de jongens al enkele maanden oud waren, onzindelijk en nooit eerder met mensen in contact waren geweest.

Hier zijn de knuffelvrijwilligers met het angstige duo aan de slag gegaan en binnen een week zaten ze keurig op de kattenbak. Niet veel later mochten ze hun kennel uit en het buitenverblijf ontdekken waar ook een paar andere, even oude soortgenootjes de boel onveilig maakten.
Het was geweldig om te zien hoeveel pret ze hadden. Hoe ze langzaamaan vertrouwen in ons kregen. Bijna wekelijks werd er een nieuw stapje gezet in hun socialisatie en zag hun traject er hoopvol uit.

Heerlijk ook om te zien dat de band tussen de twee broertjes bleef bestaan. Ze zochten elkaar steeds weer op en ook toen Alonso steeds zieker werd, bleef Alesi in zijn buurt.

 In loving memory, Alonso

Het was zeker dat Alonso last van zijn lever had, niet alleen werd hij steeds geler, ook andere symptomen wezen duidelijk in die richting. In overleg met de dierenarts kreeg hij ondersteunende medicatie en gister stond een afspraak voor bloedonderzoek gepland.

Zover mocht het niet komen. Dit weekend ging Alonso zo hard achteruit dat we zijn afscheid met rasse schreden en veel te snel zagen naderen. Hopelijk gewoon hier, in het vertrouwde bijzijn van zijn broer die hem liefdevol warm hield en nauwlettend toekeek. Alonso zakte steeds verder weg, ogenschijnlijk vredig en pijnloos.

In zijn laatste uurtjes gaven zijn organen het echter op en dat leek met meer ongemak gepaard te gaan dan de kleine man aan kon.

We besloten hem uit zijn lijden te verlossen. Samen met Dixie is ook Alonso deze zondag aan zijn laatste reis begonnen. Onze warme tranen op hun vacht. De boosheid tegenhoudend om zoveel oneerlijkheid. Omdat een jong onschuldig dier niet zo ziek zou mogen zijn, en gewoon hoort rond te springen. Om de jonge Alonso die nog zo graag wilde en nog zo'n mooie toekomst had. Om Alesi die nu zonder zijn broertje verder moet...
Maar ook wij moeten door, voor al die katten die er nog zijn en gaan komen! Dus huilt ons hart en slikken we de woede weg. Laten we de herinnering aan deze lieverds levendig en puur.

Dag lieve Lonz, we gaan je missen jongen!

Alonso (rechts) en Alesi heerlijk samen op onderzoek uit. Bij Alesi hebben we direct bloedonderzoek gedaan om te kijken of de lever / nierproblemen niet genetisch zijn. Ook bij hem lijken de nierwaarde te rommelen, dus dit gaat verder bekeken worden!

 

Dixie

Ach, wat hadden we weer een verdrietig weekend.. geheel onverwachts hebben we afscheid moeten nemen van onze oude opvangbewoonster Dixie.
Zij kwam een jaar of 8 geleden binnen, samen met een paar familieleden. Het groepje was inbeslaggenomen bij een dierenverzamelaar vandaan en kwam in behoorlijk verwaarloosde toestand aan. Alle 6 de zwarte katten mankeerden van alles en waren zwaar getraumatiseerd. Het heeft even geduurd maar uiteindelijk zijn ze alle zes geheel sociaal geworden en Dolores en Domino zijn momenteel de grootste knuffels in het Oude Verblijf waar de wildjes wonen.

Dixie was de meest schuchtere, maar wel altijd in de buurt te vinden. Immer met haar koppie scheef, was ze vol interesse voor onze bezigheden. Wel op armafstand en op haar hoede.

Tot de vorige zomer. Op een goede dag besloot ze het woonhuis in te lopen en ze is er nooit meer weggegaan. En vanaf dat moment werd ze langzaamaan ook aaibaar. Ze genoot volop en zette geen stap meer buitenshuis!

Gelukkig maar, want daardoor viel het ons vorige week heel snel op dat ze moeite kreeg met plassen. Bak in, bak uit, maar niets achterlatend. Dit wees op een blaasontsteking dus medicatie volgde. Afgelopen weekend was er nog geen verbetering en tijdens een kort onderzoek voelde Marya duidelijk een bult onder haar buik hangen. De seniorpoes leek daar geen pijn aan te hebben, maar mede gezien alle klachten was dit enigszins zorgwekkend. Was dit haar blaas die zo vol zat dat hij uitstulpte? Een tumor?

Dit laatste zou ook verklaren waarom de zwarte poes in korte tijd ook enorm was afgevallen, ondanks dat ze goed at.
Zondag besloot Marya dat dit niet langer verantwoord was en kon Dixie terecht bij de weekenarts. Die stond versteld van wat ze vond:

In de buikwand van Dixie zat een enorm gat, onderhuids. Duidelijk oud letsel, waarschijnlijk zelfs aangeboren. Mogelijk ooit ontstaan door een navelbreuk maar omdat de poes nooit aaibaar was, is dit niet eerder opgemerkt.

Maar de dierenarts trof meer aan en de prognose was slecht; geen overvolle blaas maar wel een tumor.
Alles bij elkaar te veel om de oudere poes (we weten alleen dat ze minstens 12 jaar was) , in deze conditie, te opereren. De buikwand sluiten, de blaasontsteking behandelen en het verwijderen van een tumor of zelfs meerdere....

Op dat moment moest er een beslissing genomen worden...en het blijft zo lastig om te weten wat het meest wijs is. Maar een blik in Dixies ogen was voldoende. Ze was moe. Ze heeft 8 geweldige jaren gehad. En nu een vredig einde. Daag lieve Dixie....

 Dixie vorig jaar zomer