Marya Dekker, coördinator, oprichter en hoofd verzorging van de Stichting Zwerfkatten Havengebied IJmuiden, met één van de ex-zwervertjes die permanent bij haar wonen omdat ze te zwak zijn om buiten te overleven

zondag 15 juli 2018

Lieve Mona ....

Tussen alle mooie berichten en fijne momenten komt er onverbiddelijk weer een punt dat mijn wereld in elkaar stort. Afgelopen week heb ik afscheid moeten nemen van mijn zo geliefde Mona. Nu zijn al onze katten mij lief, maar natuurlijk zitten er katten tussen die me nét nog even liever zijn. En heel soms zelfs komt er een poes op mijn pad die meer betekent dan een doorsnee huisdier. De eerste was Romy, het kattenmongooltje dat ik bijna mijn kind zou willen noemen. Mona werd na Romy's dood een goede vervanging. Maar net als bij Romy wist ik van te voren dat dit slechts voor korte tijd zou zijn....

Baby Mona krijgt om de twee uur de fles van 'MaMa-rya'

Het is begin 2013 als zwarte Puma, vlak voor haar geplande sterilisatie, ontsnapt en zwanger terugkomt bij haar nieuwe baasje. De ex-zwerfster is door ons geplaatst en gezien haar schuwe karakter staan we nog steeds in contact met de nieuwe eigenaresse. Deze belt ons in mei dan ook direct op als de poes is bevallen van drie kittens die meteen gezondheidsproblemen lijken te hebben. Vooral het enigste poesje uit het nest, een klein lapje, heeft het zwaar. Ze komt nauwelijks aan in gewicht en haar nog gesloten oogjes zijn opgezwollen. We nemen geen risico met de kwetsbare kittens en gaan langs. Dan blijkt dat er inderdaad veel meer zorg nodig is dan de onervaren eigenaresse kan geven. De twee katertjes doen het redelijk en blijven bij de moederpoes, maar het lapje gaat het zonder speciale flessenvoeding, en de nodige medicatie niet redden. We nemen haar mee naar huis. Daar krijg jij de naam Mona.

Op de foto zie je al de zwarte lijntjes boven haar ogen, die als een soort wenkbrauwtjes haar aparte ogen nog sprekender maakten....


Je oogjes, die pas over een week open zullen gaan, zijn gevuld met pus. Het gevolg van het Niesziektevirus. De pus kan geen kant op en tast het netvlies aan. De antibiotica komt te laat en jij, kleine Mona zal gehandicapt door het leven gaan. Reden waarom we je nooit zullen herplaatsen. Maar eerst moeten we zorgen dat je hier doorheen komt. De weken daarop zijn spannend. De Niesziekte is hardnekkig en daardoor wil je niet drinken, heb je diarree en het vreselijk benauwd. We moeten diverse medicijnen geven, misschien de reden waardoor dit op latere leeftijd eigenlijk niet meer mogelijk is. Maar op dit moment leven we bij de dag. Ga je het redden? Ik heb nachten op mijn zij geslapen, met jou naast me, zodat ik direct kon reageren op elk zuchtje en kreuntje. Beiden vechtend voor je leven. Het bleek een terugkerend thema, want gezond werd je nooit....

Duidelijk is op deze foto te zien dat er een soort waas over Mona's oogjes ligt, die haar zicht troebel maakt.


We wisten dat de tijd met jou kort zou zijn. Het werden toch nog ruim 6 mooie jaren. Ik probeer daarvoor dankbaar te zijn, maar diep in mijn hart ben ik boos; het hadden er gewoon 16 moeten zijn! Waarom jij? Zo vrolijk, zo sociaal, zo een allemansvriendje, zo lekker eigenwijs. Zo oneerlijk!!!


Lopend met je lievelingsspeeltje, een pluchen hondje die je uit een tas hebt gepikt....

Kleine lieve dappere Mona, met je bijna blinde ogen stapte je vol bravoure door het leven. Je was voor niemand bang. Je ging in een tuigje met ons mee naar de Geitenboerderij, op visite bij vrienden, en thuis werd je Moontje Cycloontje genoemd omdat je vol energie rond raasde. Je vond het geweldig om balletjes te apporteren die je netjes voor mijn voeten terug legde, klaar voor nog een spelletje. Doordat je slecht zag was je gek op alles wat glinsterde en heb je menig bezoek verrast door ineens in hun nek te springen, om glinsterende oorbellen en haarspelden nader te onderzoeken... 
 
Mona op het hoofd van een vrijwilliger, een plek waar we haar vaker konden vinden ....


Zo lief ook voor de andere katten die het soms moeilijk hadden. Vooral de nieuwe katten, die werden door jou altijd als eerste begroet. Je ging bij ze zitten, neusje neusje, zachtjes kirrend. Het was alsof je hen dan probeerde gerust te stellen: "Het is hier goed, wees niet bang."


Samen met je 'partner in crime'  Mini-Me kattenkwaad uithalen

Je werd mijn maatje, mijn surrogaatdochter. Altijd aan mijn zij... Onze band was sterk, door de vele moeilijke momenten die altijd weer kwamen. Periodes van ziek-zijn, afvallen en diarree volgden elkaar steeds vaker op. Medicatie mocht ik je niet meer geven. Je vocht dan als een tijger. De enige momenten waarop je woest en onhandelbaar werd. Dat maakte het moeilijk om je te helpen, en vaak kon ik niets meer doen dan machteloos toekijken hoe je magerder werd en steeds stiller. 

Ik heb meerdere keren op het punt gestaan om het op te geven, maar altijd op die momenten knapte je weer op. De kip die ik speciaal voor jou had gekocht, als lichtverteerbare voeding in een ziekte-periode, leverde een averechts resultaat en werd bijna je dood. En zo kwamen we er bij toeval achter dat je een ernstige kip-allergie had. Uren heb ik gezocht in winkels en op internet naar hoogwaardig kip-vrij kattenvoer. De dure voeding was me alles waard; deze winter werd je bijna een kilo zwaarder en wat was ik trots toen je ineens weer een soort van drolletje legde!


Een paar fantastische maanden volgden; je kwam lekker buiten bij de opvangkatten in de tuin en volgde me van het ene naar het andere verblijf. Overal werd je enthousiast begroet door de vrijwilligers die graag met je speelde. Het leven was mooi zo, samen in de zon! Het heeft helaas maar drie maanden mogen duren. Ineens gaven je niertjes het op en leek je iedere dag minder op de Mona die je was. Je werd een schaduw van jezelf, tot je de kracht niet meer had om naar buiten te gaan en zelfs niets meer eten wilde. Het was voorbij... jouw tijd was gekomen.
 
De laatste foto van mijn prinses, een dag voor haar dood. De saus van haar laatste maaltijd nog op haar neus....

Je hebt zelf het plekje uitgekozen waar je wilde sterven. Daar lig je rustig, vredig, maar het sterven duurt lang. De twijfel bekruipt me af en toe. Moet ik je toch meenemen naar de dierenarts? Maar je lijkt niet te lijden en je bent thuis, bij al je vriendjes. En nu probeer ík je gerust te stellen, nu je ademhaling steeds oppervlakkig wordt en het leven langzaam uit je vloeit. "Je bent thuis lieverd, je bent veilig. Ga maar, ik blijf bij je. Wees maar niet bang...."

Begrijp je me nog? Hoor je me? Af en toe gaat je koppie omhoog en kijk je me aan, met ogen die niets meer lijken te zien. Ik probeer normaal tegen je te praten,om jou niet van streek te maken, maar de emoties knijpen mijn keel dicht. Dit doet zo'n pijn! Kleine prinses, wat moet ik zonder jou....

Ik kan 1000den woorden over je schrijven, maar er is er niet één die beschrijven kan hoeveel ik je ga missen. Na bijna 24 uur is het dan definitief. Mijn prinses is niet meer. Je zachte vacht is nat van mijn tranen en ik zit gebroken naast je. Mona, lieve Mona, met jou sterft ook een stukje van mij...



In loving memorie .... Mona 2013-2018

maandag 2 juli 2018

Vervolg "Noezel"


Op meerder verzoek en ook eerder beloofd, het vervolg op belevenissen met een Noezel.
We hebben deze kat-achtige nu enige maanden gevolgd, ik in samenwerking met hoofd verzorging Marya. en dit zijn zaken die on opvielen;




1, Sociaal voor zowel mensen als dieren, met als uitzondering voor gevogelte. Vooral voor degene die zich in "haar" tuin begeven. Eerst gaat ze een vorm van gesprek met ze aan in een wat mekkerende stijl. De indruk is dat ze de vogels uitnodigt naderbij te komen. Als dit niet gebeurd wordt een sluip actie voorbereid en uitgevoerd. Succes is tot nu toe verhinderd door wegvliegen object of interventie onderzoeks-team. Toch zijn de sluip acties niet erg professioneel uitgevoerd het lijkt meer aangeboren/gewoonte te zijn. Het wordt van me verwacht dus doe ik het maar.
Verder zijn collega katachtigen die zich in "haar" tuin begeven niet welkom, vooral met de deur gesloten is er een hoop misbaar en geren voor ramen. Bij geopende deur is dit een stuk minder en kan de "indringer"op meer sympathie rekenen.

2. Behoorlijk onhandig. Meerdere planten en andere huisraad heeft het verzet moeten staken. Spullen vallen zomaar om nadat die in de route van een Noezel stonden. De route die ze volgt is verder volledig onlogisch. Nooit is het de makkelijkste. Er moet altijd ergens overheen of op gesprongen worden.

3, Het slaapgedrag heeft iets van een menselijke vrouw. Ze is kleiner maar neemt het grootste deel van het bed in, echter zonder het stelen van je dekbed, voordeel
 Verder dient er altijd op de linkerschouder gelegen te moeten worden, nooit de rechter, zowel in bed als op de bank, stoel. Het is een linkse Noezel, wat weer uitstekend past bij haar zeer sociale karakter

5, Probleemgebieden zijn er wel. Hoe komen we aan Noezelvoer? We hebben contact gezocht met een veelvoud aan specialisten, maar tot nu toe konden we niemand vinden die een oplossing had.
Tot nu toe lossen we het op met Lilly's Kitchen brokken, bij voorkeur de zeevruchten uitvoering, en blikjes kip van de AH. Vooral op die blikjes is ze erg kritisch, niks anders als kip.

Het onderzoek gaat voortvarend en we zullen op een later tijdstip weer verslag doen.





Namens het onderzoeks-team
Freek