In de maand augustus staat onze Cato op de kalender. We hadden dit bericht nog niet in het begin van de maand geplaatst, omdat Cato toen net overleden was.
Cato
Bijna 20 jaar was ze bij ons. Catootje. En helaas is vorige week het moment gekomen waar we al een poos zo bang voor waren. Cato haar lichaampje was op. Zo scherp als het koppie nog was, haar lijf kon het letterlijk niet meer bijbenen. En op een mooie ochtend heeft ze het bijltje erbij neer gegooid. Temidden van haar maatjes en uiteraard met mij in haar nabijheid is ze rustig gestorven. Met het afscheid van deze Moeder Overste, en haar even oude maatje Donna een paar maanden geleden, is de laatste kat heen gegaan die er vanaf het begin bij was.
Met Cato verdwijnt de link naar ons verleden. Met haar afscheid ook het vaarwel naar de prive gebeurtenissen uit mijn eigen leven, waar Cato 20 jaar bij betrokken was. Op deze leeftijd, en met de wetenschap dat ze hier intens gelukkig was, mag ik zeggen dat het goed is zo. Maar God, wat ga ik deze dondersteen missen!
Twintig jaar geleden, bestond de opvang in Velsen-Noord nog niet. Ikzelf werkte nog als voervrijwilliger in de haven en incidenteel ving ik daar op een flatje, letterlijk 3-hoog achter, zwerfkatten op die in nood verkeerden en medische zorg nodig hadden. In het schuurtje waar Freek een uitbouwtje had gemaakt in het raamkozijn. Een halve vierkante meter waar de katten een frisse neus konden halen.
In die periode stopte mijn voorgangster en nam ik de zorg voor de havenkatten over. De stichting ontstond en er bleek ontzettend veel behoefte te zijn aan opvangplekken waar onhandelbare katten langere tijd, of permanent, konden verblijven. Ook tussen onze eigen havenkatten was een flink aantal te lief om buiten te kunnen overleven, maar te getraumatiseerd om als huiskat geplaatst te worden. Maar ook de asiels wisten zich geen raad met dit soort katten en wisten ons al snel te vinden.
Reden waarom we zo snel mogelijk moesten uitbreiden qua opvangmogelijkheden en - meters en uiteindelijk in Velsen-Noord terecht kwamen.
Cato was een van de eerste onplaatsbare katten die we uit het lokale asiel overnamen:
Ze was als verwilderde moederpoes met kittens daar binnengebracht. Inclusief gebroken staart. De kittens waren inmiddels gesocialiseerd en geadopteerd maar met Cato konden ze helemaal niets. Laat staan haar gebroken staart met open wonden behandelen. Ze liet zich niet benaderen, beet en sloeg naar ieder in de buurt. Of zij daarom naar ons toe mocht?
Zij werd mijn eerste casus, want ook ik had toen nog niet zoveel ervaring met het verplegen van verwilderde en agressieve katten. En dat was onze Cato! Drie maanden lang een dagelijkse strijd. Maar wat heeft ze mij veel geleerd! Pas nadat we besloten haar staart te amputeren omdat de wonden niet wilden genezen, kwam de kentering. Stap voor stap leerde Cato mij te vertrouwen, maar kreeg ik ook het vertrouwen in haar en in mezelf! Dat bleek cruciaal want vanaf dat moment ontdooide Cato en kwam er een eigenwijze knuffelpoes te voorschijn.
Ze verhuisde mee naar de huidige opvang in Velsen-Noord en werd daar de leidster in het verblijf van de Wilde Katten. Nieuwkomers kregen direct les van Cato op niet mis verstane wijze. Daar werd wel eens een klap bij uitgedeeld maar dik vijftien jaar lang regeerde Tootje met ijzeren vuist en slechts zelden werd er aan haar wil getoornd. Zo klein als deze zwart / witte poes was, niemand twijfelde aan haar gezag. Wat deed ze het goed; zonder veel moeite hield de kleine poes de rust en orde in stand.
Er kwamen rituelen bij: tijdens het uitdelen van natvoer of snacks was het Cato die als eerste aan de beurt was, en 's nachts, na de laatste ronde, was het onze To die als laatste een knuffel van me kreeg. Dag na dag na dag....jaar in, jaar uit.
Ze heeft vrijwilligers zien komen en gaan, net als de vele katten die hier zijn geweest. Kittens die ze hielp opvoeden maar ook als mijn troostkat op de momenten in mijn leven dat ik het moeilijk had. Cato was altijd aan mijn zij...
Twee jaar geleden, hartje winter, leek haar einde nabij, en heb ik haar gedwongen het woonhuis in gehaald. Eerst onder luid protest, maar al snel wilde ze niet meer het buitenverblijf in. Vond ze de warmte, de zachte banken en de overvloed aan eten in huis toch een stuk comfortabeler. Was ze ook wel klaar met haar leiderschap. Cato vond rust en knapte aanzienlijk op.
Tot begin deze zomer haar achterpootjes steeds meer pijn deden, en haar oude lijfje niet meer deed wat zij wilde. Ze kreeg maandelijks pijnstillende injecties zodat we haar nog een mooie laatste zomer konden geven. Waarin ze zich ook af en toe weer buiten liet zien.
Maar de koek was op. Cato was op. Minstens twintig jaar oud, heeft ze haar rust verdiend en een diepe indruk achter gelaten.
Daaag Cato, ToTo of Tootje. Moeder Overste en Ouwe Mopperkont. Al die namen die we je gaven waaruit onze liefde maar ook waardering bleek. Goede reis lieve poes. Rust nu maar uit....
