Marya Dekker, coördinator, oprichter en hoofd verzorging van de Stichting Zwerfkatten Havengebied IJmuiden, met één van de ex-zwervertjes die permanent bij haar wonen omdat ze te zwak zijn om buiten te overleven

dinsdag 27 juni 2017

Dag Kinky ...

Anderhalf jaar geleden kwam hij bij ons binnen; de onaanraakbare Kinky. Deze wit / cyperse kater was een echte buitenkat en werd verzorgd door een oudere dame en haar verslaafde dochter. Toen de oudere dame op een leeftijd kwam dat zij niet langer meer thuis kon blijven wonen, werden haar dochter en de verwilderde kater Kinky dakloos. Gelukkig wist deze dorpsgenote van ons bestaan en werd ons gevraagd om Kinky op te nemen. Daar het om een onplaatsbare kat ging hebben we ja gezegd.

Het heeft dik een half jaar geduurd voor Kinky hier echt thuis was. De eerste maanden had hij zich de voorraadschuur toegeëigend en als we daar toevallig moesten zijn, dan keken we eerst waar Kinky zat. Meestal bij de deuropening op een strategische hoge plek, waar hij ons onverhoeds een draai om de oren kon geven...

Kinky lekker in de tuin op zijn favoriete plekje ...

Het was meer komisch dan echt gevaarlijk en het maakte dat Kinky opviel binnen de groep. En dan krijg je langzaamaan toch een band. Eerst alleen van onze kant, maar later zeker ook van zijn kant. Na een jaar mochten we Kinky zomaar aaien. Eerst voorzichtig tijdens het eten, maar opeens zat hij altijd 'per ongeluk' in de buurt van de andere aaibare katten tijdens de knuffelkwartiertjes....

Kinky hoorde er bij. De schok was dan ook erg groot dat we deze week vrij plotseling afscheid van hem moesten nemen. We hadden al gezien dat hij magerder werd, maar ja... hij was ook niet meer zo piep. En ook het eten werd wat minder, dus ja...we moesten hem wat meer in de gaten houden. Daarom zagen we ook direct dat het foute boel was toen hij die ochtend opstond en een paar meter verder neerzakte en als een zielig hoopje bleef zitten. De dierenarts werd gebeld voor een spoedafspraak.

Daar moesten Daan en ik hem achterlaten voor bloedonderzoek maar diep in ons hart wisten we al dat we hem niet meer levend zouden terugzien. En wat is het afscheid dan zwaar! De uren die verstreken waren uren van verdriet, spanning en hoop. Hoop op een wondertje, misschien hadden wij het verkeerd ingeschat? Of viel het wel mee en kon hij met een pilletje weer terug naar de opvang? Terug naar huis, naar ons?

Het mocht niet zo zijn. Onderzoek wees uit dat Kinky acuut nier- en leverfalen had. Het zou niet eerlijk zijn om de oude kater verder te laten lijden. Het zou slechts uitstel zijn. Kinky's tijd was gekomen. Door de telefoon hebben we de arts gezegd hem te laten gaan, maar niet zonder haar op haar hart gedrukt te hebben dat zij Kinky nog eerst moest vertellen hoeveel we van hem hielden en hoe welkom hij hier was geweest. Dat hij er zó bij hoorde!! We missen hem enorm...

Dag lieve Kinky Binky ...

Duur plankje ...

Het buitenverblijf bij de ziekenboeg heeft een grintput waar overtollig water in afgevoerd wordt. Daar bovenop ligt een plank zodat de katten, of wij, niet per ongeluk de put in kunnen vallen. Echter, deze afscheiding was door de natte winter sneller dan gedacht aan vervanging toe. Hele stukken plaatwerk lieten ineens los. Tijd voor reparatie. Helaas lopen de kosten voor een vervangende plaat Trespa aardig op. En dit soort onverwachte uitgaven komen altijd op de slechtste momenten.

Maar ook nu was een oplossing nabij. Bevriende timmerman Nico uit IJmuiden hoorde van ons probleem en is direct naar zijn houtleverancier gegaan. Daar sprak hij de eigenaar aan en vertelde hem 'dat hij voor die zwervertjes toch wel een stukkie Trespa over had?' En dat had hij!


Ook oude Red is blij dat hij droge pootjes houdt!
   Nico en houthandel Schoonhof IJmuiden: BEDANKT!!!

Up-date Seamus, Pluis & Rode Poes ....

De afgelopen week zijn we druk in de weer geweest met onze patiëntjes, die hier nog niet zo lang binnen zijn. Zwerver Seamus ging zó slecht dat we voor donderdag eigenlijk al de afspraak voor euthanasie hadden gemaakt. Omdat we niet wilde dat zijn laatste herinnering aan het opgesloten in een kooi zou zijn, mocht hij lekker los lopen in de ziekenboeg. Maar ook zodat hij nog even kon genieten van de warme zon op zijn velletje. Goddank sloeg hij kort daarop als een blad aan de boom om. Hij begon uit zichzelf weer te eten, en het lusteloze werd minder. We hebben hem welliswaar die donderdag toch mee genomen naar de dierenarts, maar nu gewoon voor controle!

Sèamus heeft de eerste week op infusen overleefd ...


Ook zij was aangenaam verrast toen bleek dat hij toch een paar onsjes was aangekomen. Hij staat nog wel op medicatie, en het gaat met baby-stapjes, maar Seamus gaat vooruit! En dat is voor nu meer dan voldoende!
Minke, en haar man Jan, die zo goed op zwerver Seamus lette en hem nog net op het nippertje naar ons toe bracht. Zijn leven lag op dat moment in haar handen...Ook zij was dolblij om nog met Séamus te kunnen knuffelen.

En de Rode Poes met het misvormde pootje ging mee naar dierenarts Sonja. Die prompt daarop door de knuffelpoes werd gebeten. Waarschijnlijk een reactie uit pijn, want ook wij zijn al een paar keer het slachtoffer geweest van Rode Poes. En altijd als we haar op aaiden over het laatste stukje van haar rug. En dat was nu net ook de plek waar de dierenarts haar vast hield. Het laat zich raden: Rode Poes heeft of last van oud trauma, of ook in haar ruggengraat zit een mogelijke misvorming. Maar de jonge poes heeft pijn.

Duidelijk is ook dat haar rare voorpootje aangeboren lijkt, en niet het resultaat is van een verwonding of slordige amputatie. En dat zij er zelf toch vrij veel last van heeft. Deze jonge poes (waarschijnlijk hooguit 1 jaar oud) heeft nog een weg te gaan voor we uberhaupt aan adoptie gaan denken. Pijnbestrijding staat nu op de eerste plaats, en later zullen er röntgenfoto's volgen om te kunnen zien wat er meer fout zit. En vooral, hoe we haar kunnen helpen...

En een eigenaar? Daar geloven we niet meer in. Sterker; het vermoeden bestaat bij ons dat Rode Poes hier onder valse voorwendselen is gebracht. Oftewel, is gedropt. Het verhaal wat haar 'vinders' vertelden, hebben we zoveel mogelijk nagetrokken, maar klopt op een heleboel punten niet. 

Jammer, hadden deze heren nu gewoon de waarheid verteld, dan hadden wij misschien een heleboel niet extra of onnodig hoeven doen. Nu weten we immers niet of ze is ontvlooid / ontwormd, ingeënt, gesteriliseerd, of er al röntgenfoto's van haar zijn genomen en of er meer bekend is over haar medische geschiedenis. Dus moeten we al deze zaken alsnog doen, wellicht dubbel. Onnodige stress voor Rode Poes en onnodig extra werk en onkosten voor ons... 

Aan één kant begrijpen we het wel: er zijn heel veel organisaties die ijskoud 'nee' zeggen als iemand een huisdier komt brengen waar hij (om welke reden ook) niet voor kan zorgen, en geen geld voor de afstandskosten heeft. Bij ons staat echter het welzijn van een dier voorop. En eerlijkheid dan...

Rode Poes is een jong poesje met een lief karakter. Maar ook met pijn...


Pluis, de dove witte kater die uit een ander asiel naar ons is gekomen, blijkt toch wel een portret te zijn. Wat een kater! Hij mag je, of hij mag je niet. En dat laat meneer duidelijk blijken. Het gevolg daarvan is: Je mag hem, of je mag hem niet.... Ikzelf ben nu al stapeldol op hem en die liefde is wederzijds. Hij stalkt me waar ik ga. Dat heeft tot gevolg dat je niet aan werken toekomt met Pluis in de buurt. Dus wordt hij soms tijdelijk opgesloten. Onder zeer luidkeels protest!

Zelfs in de kennel opgesloten blijft Pluis een pias ....

Helaas is hij met de katten in de ziekenboeg, waar hij eerst zat vanwege zijn blaasgruisdieet, niet bepaald goed bevriend. Pluis probeerde direct de baas te spelen en daar kon onze leider in dit verblijf, poes Donna, niet tegenop. Toen hij kort daarop ook de schuwe Stella uit het niets begon te sarren, was de maat vol. Pluis woont nu in de gewone opvang waar hij met zijn streken de kans niet krijgt. Hier zwaait namelijk onze staartloze Cato al járen de scepter en er is niemand die daar aan ontkomt. Wie het probeert krijgt met haar vervaarlijke toorn te maken en wordt zonder pardon en hardhandig de les gelezen. Ook Pluis werd binnen 5 minuten duidelijk gemaakt waar zijn plaats was. En dat was precies wat hij nodig had. Wat wij hem moeilijk kunnen leren, had Cato hem in no time te verstaan gegeven. Aanpassen vriend!


Pluis is een Kanjer, maar één met gebruiksaanwijzingen!

Terugblik Havenfestival 2017 ...

Wat hadden we een mazzel het weekend van het Havenfestival! Prachtig weer, leuke vrijwilligers en gezellige collega's cq buren. Onze stand(s) werden druk bezocht en we hebben veel kunnen verkopen. De opbrengst was bijna 500 euro die zó goed van pas komen! Momenteel hebben we nogal wat patiëntjes die op (duur) dieetvoer staan en dan gaat het erg hard.

Dus waren we na afloop werkelijk gésloopt, maar dik tevreden!
Dank aan vrijwilligers Freek, Daniëlle, Lida, Lenneke, Irma en de voerdames Alie & Annie!

We hebben weer veel oude & nieuwe donateurs gesproken en de hand kunnen schudden. Altijd gezellig! Foto: Pieter van Hoven, IJmuider Courant

vrijdag 16 juni 2017

Terug van weg; Havenfestival...!!!!

Aanstaand weekend is het eindelijk zo ver, na een rustpauze van een jaar, en natúúrlijk zijn wij nu ook weer van de partij: Het Havenfestival IJmuiden!!!

Voor degene die nog niet precies weten wat het Havenfestival inhoudt:
Een heel weekend lang kun je gratis genieten van kunst en cultuur. Tegen een kleine vergoeding kun je ook nog eens mee op verschillende boottochtjes en zijn er heerlijke hapjes en drankjes. Je kunt workshops volgen of gewoon rondslenteren en 'mensen kijken' in het Havengebied van IJmuiden. Stands met kunst, heel veel muziek, rondlopende artiesten met grappige acts en allerlei kraampjes.

Aan de kinderen is zeker ook gedacht en voor hen is er bijvoorbeeld een film en een spannende rondleiding op een olieplatform! Of het spectaculaire waterfestijn van het "Nijlpaard', de grootste drijvende kraan die tonnen water 'hapt'. Het programma is divers en beslist de moeite waard: http://www.havenfestivalijmuiden.nl/programma
Denk daarbij aan het prachtige weer wat beloofd is, en dit weekend kan niet meer stuk! 

Voor ieder wat wils bij onze kraam. Van halsbandjes, tot kattenoorbelletjes. Van mokken, tot poëzieplaatsjes, voerbakjes en notitieboekjes. Te veel om op te noemen maar alles met hetzelfde thema: De Kat!
Zoals de jaren hiervoor hebben we een kraam waarop we kattenspulletjes verkopen; zowel handige dingen voor de katten, als bijzondere kadootjes voor hun baasjes. Natuurlijk tegen leuke prijsjes. Daarnaast verkopen we ook weer nieuwe en zo-goed-als-nieuwe dameskleding onder de naam; Poezen in de Paskamer. Al deze moderne kleding, (waaronder veel merkkleding) jurkjes, tuniekjes, broeken maar ook schoenen, wordt verkocht voor slechts 5 euro per stuk. Jassen zijn een knaak duurder. Vanzelfsprekend gaan alle inkomsten naar de zwerfkatten. 

Het Havenfestival is zeer goed bereikbaar met het openbaar vervoer.  Het programma is zaterdag 16 juni van 12 tot 23 uur, met als afsluiters Full Count (super swingende coverband) en de welbekende Lange Frans. En zondag 17 juni van 12 tot 16 uur met o.a. Het Staande Tuygh (zeemansliederen) en DJ Miss Behave. Maar er is nog zó veel meer te zien, te doen en te beleven ...
 
Ook de muziek is ruim vertegenwoordigd. Zeemanskoren, rap en klassiek; waar vind je dat tezamen?

Onze stand is geopend van 11 tot uiterlijk 18 uur en vind je op het 'marktgedeelte' van het festival. Dat is ter hoogte van Trawlerkade 50-54. We staan je heel graag te woord, en hopen al onze donateurs, Facebookvolgers en bloglezers even de hand te kunnen schudden. Altijd leuk om bekende gezichten te zien. Maar, helaas, uit ervaring weten we dat het erg druk kan worden, dus begrip als we net even met de handen vol staan! 
 
Onze havenpoes Melanie en haar groepsgenootjes, hoeven niet bang te zijn dat ze dit chaotische weekend worden overgeslagen. Natuurlijk brengen de gezusters Alie & Annie een maaltje bij hen langs ...

Onze kraam wordt bemand door vrijwilligers die deze dag keihard werken om zo wat extraas voor de zwervers te verdienen. Maar achter de schermen zijn meer vrijwilligers onverbiddelijk bezig; de voerdames die de havenkatten ook dit weekend gewoon van eten voorzien, en de verzorgers die in de opvang al vanaf 6.30 uur (!) aanwezig zijn om daarna in IJmuiden nog eens achter de kraam te kunnen helpen. Hulde!

Je kunt deze fantas(t)ie(sche)-verschijning zomaar tegenkomen op de Trawlerkade!  (Foto: Freek Weber)



Gevonden: poes met geamputeerde teentjes...

Met spoed zijn we op zoek naar de eigenaar van deze rode poes. Opvallend kenmerk is dat de teentjes van haar rechtervoorpoot zijn geamputeerd. Of wellicht is ze zo geboren, maar ze heeft nog maar één nageltje. De rest is er gewoon niet...

Afgelopen weekend werden we gebeld door twee allervriendelijkste heren die op bezoek waren in Beverwijk. Terwijl ze afscheid namen en in de auto wilden stappen, viel het hen op dat er een rode poes om hen heen bleef dralen en zelf pogingen deed om in de auto te klimmen. Daarbij zagen deze heren dat ze een vreemd voorpootje had en iets hinkte. Ze was gewond....

Duidelijk zichtbaar het vervormde voorpootje. Hoewel het er rustig en heel uitziet, lijkt ze er zelf wel wat last van te hebben. Ze staat er niet graag op ...

Later gaven de mannen eerlijk toe dat ze niets met katten hebben, maar een gewond dier laat je niet aan zijn lot over. Zeker niet als ze zo vriendelijk is als deze rode dame. Dus namen ze de tijd om bij buren langs te gaan en te vragen of iemand de poes herkende. Dat was niet het geval. Wel werd er aangegeven dat de poes al een poosje in de buurt liep, en ook bij andere buurtbewoners naar binnen probeerde te komen.

De mannen wilden het hier niet bij laten en de Dierenambulance werd gebeld. Helaas kregen ze daar niemand te pakken dus probeerden ze het bij de politie. Die verwees hen door naar de onbereikbare Dierenambulance. Ten einde raad werd de Dierenambulance in Haarlem geraadpleegd en zij verwezen de vinders door naar ons. Vooral omdat er met zo veel nadruk werd verteld dat het beestje een gewonde poot had, leek het mij beter om haar veilig te stellen. Of de heren zo vriendelijk wilden zijn om poes bij ons af te leveren?

Even later (er moest een reismandje geleend worden) werd de Rode Poes bij ons gebracht. Een mooie, goed verzorgde dame. Na controle bleek ze geen chip te hebben, en het gewonde pootje was zeker niets recent en al helemaal geen spoed. Het lijkt te gaan om geamputeerde teentjes, of misschien is Rode Poes zo geboren. In ieder geval is er geen sprake van bloed of wondjes en ziet het pootje er verder prima uit.

Wat nu te doen? We zijn er van overtuigd dat dit beestje een baasje moet hebben. Ze draagt immers een witte vlooienband, en het lijkt of er een nog natte plek op haar schouder zit die naar vlooienmiddel ruikt. Rode Poes is in goede conditie, nog redelijk jong, al zit ze inderdaad wél ónder de vlooien. Haar zomaar pardoes terug zetten op de vindplaats lijkt ons ook niet zo'n goed plan. We weten immers niet of ze nog zwanger kan raken. Het risico willen we niet nemen.


En zo overtuigd als we er van zijn dat Rode Poes een thuis heeft, zo overtuigd waren we er ook van dat haar baasje zich snel zou melden. Zeker nadat we haar op onze Facebook hebben gezet, en de ingeschakelde Dierenambulance Kennemerland zo behulpzaam was om haar ook op hun site te plaatsen. Rode Poes is zó herkenbaar, die zou vast snel weer thuis zijn. Maar tot onze grote verbazing heeft tot op de dag van vandaag, bijna een week later, zich nog niemand gemeld...

Rode Poes heeft een cypers gestreept vachtje, zonder wit (dus ook geen bef), gele ogen en is vrij tenger van stuk. Ze is dus niet gechipt, draagt een plastic vlooienbandje en haar rechter voorpoot is duidelijk en onmiskenaar vervormd. Ze is gevonden in de omgeving van de Rijksstraatweg op het randje Beverwijk / Heemskerk. Wie o wie ....?

zondag 11 juni 2017

Seamùs ...

Deze week was er werkelijk weer één van Diepe dalen, en Grote hoogtes. Nou ja, een pietsje grote hoogtes. Wat ons werk zo bijzonder maakt, en wat ons iedere keer weer doet doorzetten, ook in de moeilijke tijden, is de wetenschap dat je levens red. En in het ergste geval, verder lijden voorkomt.
Vaak op momenten dat je het niet verwacht, wordt een beroep op onze expertise gedaan. Dan moet je direct kunnen omschakelen en al je kennis en ervaring paraat hebben staan. Zo zit je midden in "Goede Tijden, slechte Tijden" en zo krijg je een noodgeval op je pad. Of krijg je een telefoontje op het tijdstip dat je net je eigen mandje in wilt duiken...
 
Even bankzitten voor het slapen gaan. Knuffels uitdelen. En terugkrijgen!

Zo ook op deze doordeweekse dag. Het is al laat op de avond als de telefoon gaat en ik zie dat een bekende donateur van onze stichting ons probeert te bereiken. Op dit tijdstip weet ik dat er dan wat aan de hand moet zijn. Zo laat zal de Beverwijkse mij niet bellen voor een kletspraatje. Ik laat haar rustig haar verhaal doen, en herken direct dat het om de zwerver gaat die zij al jaren verzorgd. In de loop der tijden heeft ze zijn vertrouwen enigszins kunnen winnen, en kwam de witte kater steeds vaker bij de familie aan huis.

Het beestje kreeg een eigen voerbakje, en een prachtige Iers / Schotse naam: Seamùs, wat zo veel betekent als vertegenwoordiger. Ik weet niet wàt hij vertegenwoordigt maar voor haar is Seamùs gewoon een gezinslid geworden en ze maakt zich zorgen. Ernstig zorgen. De kater werd steeds magerder maar vooral viezer. Zijn ooit prachtige witte vacht is inmiddels meer dan grijs. Het felle karakter is verdwenen en de trotse kater zit als een zielig hoopje op de stoep. Wat ze nooit eerder kon, lukt nu wel; ze kan hem oppakken en in een reismand stoppen.

Maar wat nu? Ze kan hem niet de hele nacht in zo'n kleine mand opgesloten laten. Loslaten in huis, in bijzijn van haar eigen katten is ook geen verstandig plan, zeker nu Seamùs duidelijk iets onder de leden heeft. De Dierenambulance wordt gebeld. Die willen alleen komen als de kat direct medische hulp nodig heeft. En nee, zó erg is het nu ook niet. Hij red het heus tot morgen.... 

Het zit haar niet lekker en ze belt mij om raad. Breng hem asjeblieft hierheen vraag ik haar. Tien minuten later staat ze met Seamùs voor me. Het beestje is graatmager en heeft onmiddellijk vocht nodig. Hij voelt warm aan en ik durf te wedden dat hij koorts heeft. Ik durf hem echter geen pijnstilling te geven omdat hij mogelijk nierfalen heeft. Na mijn bemoeienis stop ik de makke zwerver in een kennel. Voorzichtig eet hij iets maar al snel stapt hij in zijn bedje en valt in slaap.


Daags daarna zijn we met Seamùs naar de dierenarts geweest. Sowieso moet hij gecastreerd worden, maar eerst wil ik dat hij op Fiv / FelV (kattenaids en leukemie) wordt getest. Deze dodelijke ziektes komen we vaker tegen bij ongecastreerde katers en de symptomen zijn zoals die bij Seamùs; koorts, sloom, niet eten en uitdrogen. Symptomen die overigens nog bij tal van andere ziektes passen... dus gaan we verder zoeken als blijkt dat de Fiv / Felv test goed is. Suikerziekte, nieren, schildklieren. We vinden niets. Tot we bij de leverwaardes komen. Die zijn sky-high...

Het is een lastige situatie. Seamùs mag geen pijnstilling die ook de koorts zou doen afnemen. Wel krijgt hij antibiotica en infusen en gaan we heel hard duimen dat we niet te laat zijn. De castratie laten we even voor wat het is. Eerst moet de zwerver stabiel worden. We zitten er boven op en houden hem met argusogen in de peiling. Maar ook wij hadden niets kunnen doen, als Seamùs niet het geluk had dat er mensen in zijn buurt waren die een oogje in het zeil hielden. Die de zwerver een beter leven gunnen. En die durfden in te grijpen. Seamùs had anders waarschijnlijk binnen een week een pijnlijke en langzame dood gestorven. In zijn eentje, onbeschermd en buiten... Wordt vervolgt. 

Diepe dalen....grote hoogtes?

 
Het vorige weekend was er al één die wij niet snel zullen vergeten door de plotselinge dood van onze Noortje. De aanloop naar dit weekend was bijna net zo aangrijpend. Afgelopen vrijdag hebben we wederom afscheid moeten nemen van een geliefde opvangpoes. Onze Dipsy trok het niet meer ondanks alle onderzoeken en medicatie. We hebben alles uit de kast getrokken om haar te helpen, maar de laatste dagen heeft ze het opgegeven. Dipsy werd zieker, steeds magerder maar had vooral geen plezier meer. Het was onvermijdelijk. Op weg naar de dierenarts hadden we nog een gloortje hoop, maar daar aangekomen was er geen twijfel meer. Dipsy was doodziek en er bestond geen wondermiddel. Ze is rustig ingeslapen, terwijl we haar zachtjes lieten weten dat we er waren en van haar hielden. Daag lieve kleine Dipsy-doos...

Dipsy's laatste minuutjes ...
Het verhaal van Dipsy is op zichzelf al vrij bijzonder. De kleine cyperse poes is geboren uit een verwilderde zwerfpoes die werd verzorgd door een paardenliefhebster in Driehuis. Het gezin, moeder & drie kittens, mochten deels bij het woonhuis leven, en deels op stal, bij de paarden. Dipsy en haar zusje groeiden daar op en na enige maanden werden wij gevraagd de katjes te vangen voor castratie. Uiteraard hebben we daar gehoor aan gegeven, op voorwaarde dat de beestjes terug mochten naar stal en daar bijgevoerd werden.

Echter, na twee jaar is Dipsy plots verdwenen. En waar moet je zoeken op de rand van een enorm duingebied? Toen we een jaar later een telefoontje kregen dat er een cypers zwerfkatje in het centrum van IJmuiden rondliep, dachten we ook beslist niet aan Dipsy. De meldster had de cyperse zwerver voor haar eigen vermiste kat aangezien (gelukkig kwam die een dag later weer thuis!). Tot ze zag dat de zwerfkat een oormerk had. Gelukkig wist de meldster dat wij onze zwervers een oormerk geven en was zij ook zo bij de pinken om te beseffen dat 'onze' zwerfkatten in de haven horen, en niet midden in een woonwijk. Dus heeft ze aan de bel getrokken. 
 
Vlak voor ze gevangen werd, is er een foto gemaakt van Dipsy op de onmogelijke plek waar ze zich al weken verstopte

Eenmaal veilig in de opvang konden we aan de hand van onze gegevens en vele foto's, in de zwerfpoes de vermiste Dipsy herkennen. Het diertje was inmiddels enorm vermagert en het was duidelijk dat het jaar zwerven haar een aantal van haar 9 levens heeft gekost... Het is eigenlijk nooit meer goed gekomen met haar gezondheid. Dips zat bijna een jaar bij ons, en in dat jaar heeft een fantastische vooruitgang gemaakt qua gedrag. Van een schuwe en angstige poes veranderde ze langzaam maar zeker in een verlegen knuffelkont. Vandaar dat het zo'n pijn doet dat het verhaal Dipsy hier nu stopt. Het had zo mooi kunnen zijn.... ze had zo'n mooie toekomst voor zich!

Wat er nu precies mis is gegaan weten we niet. De bloedonderzoeken die we eerder lieten doen, toonden geen afwijkingen. De antibioticakuurtjes boden geen soelaas en ondanks de infusen, bleef ze steeds verder uitdrogen. Ze was er zelf redelijk vrolijk onder, at goed en geregeld zagen we haar door de tuin lopen, of lekker in het zonnetje zitten. Ze heeft nog een heerlijke tijd gehad. Veilig en geliefd. Maar wat hadden we nog graag langer voor haar willen zorgen! Het was haar zo gegund.... 


De laatste dagen gaf de poes het op. Het is mooi geweest zo .... Dipsy mocht maar vijf jaar oud worden

Voor onze Dipsy


Er zijn geen woorden voor een zieke,
van wie je weet; ze redt het niet
Je streelt haar koppie, je ziet haar ogen,
je bent bevangen door verdriet.

Toch ben je dankbaar voor haar einde,
dat na zoveel moedig strijden kwam,
omdat het niet alleen haar leven,
maar ook haar lijden overnam…
 

zaterdag 10 juni 2017

Zomeractie verlengt ...

Normaal valt de 50% actie altijd samen met de uitgave van onze nieuwsbrief Kattenbabbels, zodat iedereen tijdig op de hoogte is. Dat was dit keer ook zo gepland. Maar het schrijven en opmaken van de nieuwsbrief wordt door onze duizendpoot Marya gedaan. En helaas heeft zij nog steeds ontzettend veel last van haar 'poten' die door een hardnekkige vorm van eczeem zijn aangetast. Heel langzaamaan beginnen de wonden te genezen en heeft ze diverse werkzaamheden weer opgepakt. Maar vooral het vele typwerk blijkt een enorm pijnlijke aangelegenheid. Je tikt immers met je vingertoppen op de toetsen. En het zijn vooral haar vingertoppen die open liggen!


Het heeft nauwelijks uitleg nodig dat typen met dit soort verwondingen aan je vingers, vrij pijnlijk is en dat niemand dat lange tijd vol houdt....


Ze is hard bezig met stukjes schrijven en de nieuwsbrief is in de maak. Naar verwachting komt hij volgende week uit. En omdat er tussen onze donateurs genoeg mensen zijn die geen Facebook gebruiken, of ons blog (kunnen) lezen, willen wij hen toch de gelegenheid geven om gebruik te kunnen maken van de 50% actie. Sommige wachten hier speciaal op! Vandaar dat onze lieve sponsors hebben besloten dat de actie nog even doorgaat, tot al onze donateurs op de hoogte zijn! Na uitkomst van de nieuwsbrief gaat de actie nog een weekje door. Speciaal voor de 'laatkomers'.

We willen onze sponsors daarvoor heel hartelijk bedanken, want we kunnen deze inkomsten zó goed gebruiken! De eindstand laat dus ook nog even op zich wachten, maar we kunnen alvast melden dat jullie ons wederom niet in de steek hebben gelaten!!
Hulp bij het tellen .... (foto 'Kat de Goede Hoop' uit Gent)

dinsdag 6 juni 2017

Tinker terug naar Bennebroek ...

En net terwijl Freek en ik druk bezig zijn met de zorg voor de zwaar gewonde Noor, heb ik een afspraak voor een adoptie. Voor poes Tinker hebben we een geweldig baasje gevonden. Ze wordt deze zaterdag opgehaald. Maar vlak voor Tinker weg zou gaan, speelt het drama met poes Nora zich af. Ik moet de afspraak voor Tinker direct afbellen. De gebroken poot van Noortje gaat voor. Als ik (gelukkig) de adoptiebaasjes aan de lijn krijg, hoor ik dat ze al in de buurt zijn. Een half uur te vroeg. 


Noortje...een medisch spoedgeval doet je adrenaline stijgen. Vooral als de poes zo 'eigen' is....


Ik sta in twijfel. Nora moet direct naar de dierenarts, maar ik wil deze lieve mensen ook niet met lege handen huiswaarts sturen. Ik neem een overhaast besluit. Laat de nieuwe baasjes 'hun' Tinker ophalen, op voorwaarde dat we de papieren afhandeling op een later tijdstip doen. Poes Tinker wordt in allerijl in haar nek gegrepen en pardoes in een reismand gestopt. Zij kan op weg naar haar nieuwe huis. 
Toch zit het me niet lekker. Had nog zoveel willen zeggen, tips en adviezen willen geven. Ik weet dat de rode Tinker niet de makkelijkste is, en ook haar gezondheid is nog niet helemaal tip-top. We hebben diverse onderzoeken gedaan, want het leek erop dat ze suikerziekte had, of een schildklierprobleem. Dit bleek achteraf niet het geval, maar een verklaring voor het vele braken en het gewichtsverlies vinden we niet....

Ik heb me zorgen voor niets gemaakt. De dagen na de adoptie krijg ik alleen maar positieve berichten waarin ik de rode Tinker nauwelijks herken. Ze ligt al op bed bij haar nieuwe bazinnetje en laat zich uitgebreid knuffelen. Deze twee hebben elkaar gevonden! Zou het dan toch slechts de stress zijn geweest die Tinker hier heeft ervaren? We hadden al snel door dat deze poes niet erg gesteld is op haar soortgenootjes en haar verblijf in een volle opvang heeft haar schijnbaar weinig goed gedaan. 

Tinker is een echte rode poes en heeft een eigen willetje!


Het maakt mij des te blijer dat ik weet dat ze nu op een goed adres zit. Notabene vlakbij de plaats waar ze, vermoedelijk, twee maanden geleden is gedumpt. Ondanks haar chip heeft het ons ontzettend veel moeite gekost om de oorspronkelijke eigenaren te achterhalen. Die bleken inmiddels te zijn gescheiden en verhuisd en de chipregistratie nooit te hebben aangepast. Al snel bleek ook dat zij niet de intentie hadden om hun poes terug te halen. 

Ook waren zij geheel niet verbaasd dat ze hoorden dat Tinker op een heel vreemde plek was terug gevonden, kilometers bij het oude huisadres vandaan, namelijk bij het psychiatrisch Centrum in Bennebroek. Daar worden meerdere zwerfkatten verzorgd door verpleegster Els. Zij houdt de zwervers in de gaten, en zorgt er voor dat nieuwkomers gecastreerd worden. Samen met enkele cliënten voert ze het groepje en alles wat tam of ziek is wordt keurig bij ons afgeleverd.

De reactie van deze eerste eigenaren sterkten onze vermoedens dat Tinker bewust was gedumpt. Vooral omdat zij zelf geen enkele moeite hadden gedaan om de poes terug te vinden. Uiteindelijk hebben ze afstand gedaan van Tinker en konden wij op zoek naar een lief baasje waar ze wel welkom is! Het is zonneklaar dat we die gevonden hebben, en Kelly is nu al dol op haar rode huisgenootje. En ondanks dat de afwikkeling niet geheel gegaan is zoals het hoort, ach...soms kun je gewoon niet anders en moet je je instinct volgen. Ik ben blij dat dit zo goed is afgelopen en ik deze vreselijke zaterdag nog enigszins positief kon afsluiten. ...

Els met hoogzwangere zwerfster Benita die rustig in onze opvang kon bevallen ...in plaats van buiten in de bossen (foto van vorig jaar)

In memoriam... Noortje



Het is een gewone zaterdag. Zoals zo vaak ben ik in gedachten druk bezig met de dingen die gepland staan en nog gebeuren moeten. Het is een rommelige dag en ik ben er met mijn hoofd niet bij als ik geklop op mijn deur hoor. Als ik open doe zie ik vriend Freek staan met een kat in zijn armen. “Hij heeft een aangereden kat gevonden.” is mijn eerste reactie. Dan pas zie ik dat het zijn eigen poes Noor is. “Ik denk dat ze een poot gebroken heeft.” verklaart hij. We gaan snel naar onze ziekenboeg achter het huis, waar ik Noortje beter kan onderzoeken.



Ik heb niet lang nodig om te constateren dat inderdaad haar linker-achterpoot gebroken is. Een hoge breuk, bij het heupgewricht. Lastiger kan eigenlijk niet. Ondertussen vertelt Freek het verhaal. Hij was net thuis gekomen en had de tuindeur opengezet zodat Noortje even lekker in de zon kon zitten. Maar nog geen half uur later ziet Freek vanuit de slaapkamer zijn poes het huis in rennen, hoort van alles vallen en Noor slaakt een kreet die hij nooit zal vergeten. Als hij de keuken in loopt is het één ravage en zijn poes schiet in doodsangst over de bank heen, waarbij Freek gelukkig nog net ziet dat het ene pootje er raar bij bungelt.


We denken beiden hetzelfde; Noor is buiten verrast door een hond of andere kat, is het huis in gerent en heeft geprobeerd om een hoge veilige plek te vinden op het aanrecht. Daarbij is ze verkeerd gesprongen of uitgegeleden, en vooral verkeerd terecht gekomen. Goddank kon Freek zijn schuwe poes direct oppakken en is hij met de kat in zijn armen naar mij gekomen. Ik bel in allerijl de dierenarts waar we direct heen kunnen. Onderweg bereid ik Freek alvast voor; het ziet er slecht voor Nora uit…




De poes is jaren geleden als zwerfster in Haarlem aangetroffen. Na een oproep in lokale krantjes werden we een jaar (!) later door de zus van de eigenaresse gebeld. Haar zuster had psychische problemen, was in een inrichting opgenomen en zou voorlopig niet terug komen. Haar ene poes is opgehaald en naar het asiel gebracht, maar haar andere poes, Noortje, liep op dat moment buiten. Niemand heeft de moeite genomen het diertje later op te halen en zodoende is zij op straat beland. 

Nora heeft duidelijk een trauma aan haar oude leven over gehouden. Niet alleen was ze erg angstig, maar ze was ook bijzonder gevoelig voor je stemming. Bij binnenkomst bekeek ze altijd goed hoe je bui was, waarschijnlijk door de nare ervaringen met de stemmingswisselingen van haar oude bazinnetje. Ze vertrouwde geen mens. Bij ons in de opvang deed ze het ook niet goed, en Freek bood haar een liefdevol thuis aan. Als enigste kat in een rustig huishouden. Perfect!

De nog jonge en gezonde Noortje, vlak na aankomst in onze opvang, toen nog in IJmuiden

Ze heeft de eerste maanden onder zijn bed gebivakeerd en het heeft Freek engelengeduld gekost om haar vertrouwen te winnen. Ze werd zijn maatje. Zo éénkennig als ze was, zolang Freek in haar buurt zat, was het allemaal goed. Zes handen op één buik. Geregeld kreeg ik telefoontjes met anekdotes over die malle Norewitsch, en hoorde ik hoe ze samen t.v. zaten te kijken. Freek op de bank, Noortje boven op hem. De liefde was sterk, en inmiddels ruim 14 jaar wederzijds…




Hoe moest ik Freek dan nu gaan zeggen dat de kans klein was dat zijn geliefde Nora dit avontuur zou overleven? De poes was minstens 15 jaar oud, en bovendien in slechte conditie. Ze had slechte niertjes, stond op speciaal dieetvoer in verband met een levensbedreigende alvleesklierontsteking en ze gebruikte medicatie tegen een te snel werkende schildklier. Door al deze kwalen was ze al erg mager en iets uitgedroogd. En zeker niet in staat een zware operatie en waarschijnlijke poot-amputatie te overleven.


De dierenarts heeft Noortje gelijk onderzocht en kwam tot dezelfde conclusie als ik. Moesten we deze oude poes het weekend met pijn door laten gaan, om maandag naar een specialist te kunnen die de zware operatie zou uitvoeren. Nora, die al zo verschrikkelijk angstig was buiten haar eigen vertrouwde wereldje? Die alleen maar door Freek verzorgd wilde worden? Die nog maar een fractie woog van de stevige poes die ze ooit was? Had ze maar jonger geweest, had ze maar geen nierprobleem gehad, had ze maar… had ze….


Het was geen geldkwestie. Freek had zijn laatste euro aan zijn Noor uit willen gegeven. Als hij haar daar mee had kunnen redden op een dierwaardige manier. En hoe realistisch was die kans? Maar hij moest de keus maken… 
Met tranen in onze ogen hebben we op dat moment afscheid genomen van de poes met de zeegroene ogen en een velletje zo zacht. Veilig in Freek zijn armen kreeg Nora haar één na laatste injectie. Dat bleek al genoeg. Nora is niet meer…

Zo begint je dag als elke andere, in het gezelschap van een geliefd huisdier. En dan zomaar ineens eindigt je dag plots met een vreselijk gemis ...

Voor Nora

Four Feet in Heaven


Your favorite chair is vacant now...

no eager purrs to greet me.
No softly padded paws to run

ecstatically to meet me.


No coaxing rubs, no plaintive cry

will say it's time for feeding.

I've put away your bowl, and all

the things you no longer will be needing;


But I will miss you little friend,

for I could never measure

the happiness you brought me,

the comfort and the pleasure.


And since God put you here to share

in earthly joy and sorrow;

I'm sure there'll be a place for you

In Heaven's bright tomorrow...