Afscheid van Mau

Gister kregen we zoals beloofd de uitslag van Mau's bloedonderzoek. Die liet geen ruimte voor twijfels meer open: Mau heeft HCM. Simpel gezegd: vergrote hartspier. Een erfelijke aandoening die inderdaad klachten als vocht vasthouden en benauwdheid geeft. Een dodelijke aandoening ook, vandaar dat raskatten waarmee gefokt wordt, ook immer op HCM gecontroleerd moeten worden. In de ochtend zijn we nog op de praktijk geweest en rustte onze laatste hoop op een injectie vochtafdrijvers. Als die zou aanslaan, zou ze aanzienlijk meer lucht krijgen en maakte ze nog een kans. Welliswaar met levenslange medicatie, maar we hadden er alles voor gegeven om Mau weer met haar baasje te kunnen herenigen over een paar weekjes. Helaas was in de middag duidelijk dat de vochtafdrijvers te weinig resultaat gaven. Mau was nog steeds erg benauwd, wilde nog steeds niet eten en had het zwaar.

Ondertussen hadden we ruggespraak gehouden met haar even zieke eigenaar en besloten dat het niet eerlijk was om Mau dit langer te moeten laten doorstaan. In aanwezigheid van Freek, die de poes al jaren kent, is Mau rustig ingeslapen. En natuurlijk vloeien er tranen en staan we even te vloeken. Maar achteraf, bij de eigenaar op bezoek, komen er ook weer wat glimlachjes als we de verhalen horen over deze eigengereide poes. Maar ook volgde er inzicht bij de eigenaar, die nu ook begrijpt waarom Mau vaker slechte periodes had van niet willen eten, afvallen en zich weinig willen inspannen. Waarschijnlijk heeft Mau al langere tijd last van deze hartaandoening gehad, maar net iedere keer niet ernstig genoeg om doodziek te worden. Mogelijk heeft de stress dat ze haar baasje ineens moest missen, nu net wel voor meer klachten gezorgd. Wie zal het zeggen. Feit blijft dat HCM ongeneeslijk is en er geen adequate behandeling mogelijk.

Gelukkig zat ze nu bij ons, warm en veilig, en niet buiten op straat of in het koude lege huis zonder voldoende toezicht. Dan had de lijdensweg wel heel erg pijnlijk kunnen worden... We gaan Mau missen, niet alleen hier, maar ook als de buurtpoes in haar woonwijk!

Zowel de dierenartsen als de assistentes hebben er alles aan gedaan om Mau te redden en het haar zo comfortabel mogelijk te maken...

Mau woont in dezelfde straat als onze Freek en de twee kenden elkaar al jaren. Helaas kon Mau's baasje geen afscheid nemen maar was Freek er als vertrouwd gezicht wel bij...