Vrienden

Trouwe lezers, eindelijk weer even een berichtje van mijzelf, Marya. Zoals jullie wel gemerkt hebben is het de laatste tijden niet gelukt het blog regelmatig bij te houden, op een manier die jullie van ons gewend zijn. Hebben we dan niets te vertellen? Zeker wel! Ik zou boeken vol kunnen schrijven want er gaat werkelijk geen dag voorbij of er gebeurt wel iets opmerkelijks in kattenland. En zelfs op de rustige momenten zou ik jullie graag laten meegenieten van de kleine genoegens in ons dagelijks leven: de geboorte van de eerste kittens van dit jaar, de onverwachte opleving van een doodzieke zwerver, de aanblik van de opvangkatten die na een lange druilerige winter zich eindelijk weer kunnen laven in de zon ....

Een welkome donatie van Purina; 11 zakken kwaliteitsbrokjes. De opvangkatten in het eerste lentezonnetje weigerden te wachten en begonnen met zelfbediening....

Maar helaas, het ontbreekt me telkens weer aan tijd, en vaak ook aan energie; ook ik wordt een dagje ouder. En na 10 jaar (ja, ik vier dit jaar mijn jubileum!) dagelijks voor de zwervers zorgen, zeven dagen per week, minstens 12 uur per dag, zonder 1 dag vrij of vakantie, is mijn energiegehalte zo ongeveer gezakt naar ver beneden peil. Het enigste dat mij iedere keer weer op de been houd zijn de dieren zelf, de hulp die ik krijg en de reacties van lieve mensen als jullie. We gaan dus gewoon voort!

Toch gebeurde afgelopen zondag het onvermijdelijke en hetgeen ik altijd al vrees. Ik werd ziek. En niet zo'n beetje ook. Spugend wakker geworden en nog net in staat om letterlijk rond te kruipen. Ziek zijn is een luxe die ik me niet kan veroorloven. Met wanhoop rond gekeken; kittens die zorg nodig hebben, katten met chronische diarree die daarvan het bewijs over achterlaten (dus poep op alle mogelijke én onmogelijke plekken), dieren met niesziekte die medicatie behoeven en veel, heel veel kattenbakken die uitgeschept moeten worden. Meerdere keren per dag... Ik kon wel janken. Hoe ga ik dit in godsnaam doen???

Freek deed de buitenwacht

De oplossing bleek simpel. Niet. Ik ga dit niet doen. Ik wil dan ook drie mensen uit het diepst van mijn hart danken, want zonder hen had ik een serieus probleem gehad. Freek, die zo nu en dan een kleine up-date op het blog zet (!), heeft de zorg voor de havenkatjes even op zich genomen en de boodschappen gedaan. Cor stond klaar voor allerhande ondersteuning en Michèl heeft de opvangkatten en mijn eigen huiskatten op zijn eigen wijze van hun natje en droogje voorzien. Het ging maar om twee dagen, maar dat was net genoeg om mezelf weer op orde te krijgen. En al ben ik zeker nog niet 100%, maar deze rust had ik hard nodig! Jongens; een dikke kus voor allen!

Deze stoere heren waren werkelijk mijn redders in nood ... Cor en Michèl

En nu? Nu ik dit typ beleef ik weer de lol die ik altijd al had in het schrijven van deze stukjes. Het plan is om bijna iedere ochtend gewoon 1 stukje te schrijven. In de hoop dat die ochtendroutine bij de dagelijkse gewoontes gaat horen. We hebben jullie zoveel te vertellen....!! En vanavond gaan we verder met de vangpogingen om Biker naar huis te krijgen, en gaan we ook achter een melding aan van een moederpoes met drie kittens die zijn gesignaleerd. Daarnaast gun ik jullie nog een kijkje achter de schermen van de moeilijke geboorte van onze eerste kittens van dit jaar (ze maken het nu goed!) en zijn we bezig met het schrijven van onze nieuwsbrief Kattenbabbels nummer 8. Ook kunnen degene die een zwervertje op afstand hebben geadopteerd binnenkort weer een mooie foto met verslag verwachten.

"Ziek zijn is een luxe die ik me niet kan veroorloven met zoveel hulpbehoevende dieren in en rond huis." Etenstijd, normaal hét hoogtepunt van de dag, ook voor mijzelf want wat geniet ik daar altijd weer van, nu een dieptepunt van frustratie. Hoe moest ik dat in godsnaam doen ...

Lieve mensen, ik heb er weer zin in!