Buurtkinderen helpen handje mee ....

Onze opvang staat in een apart wijkje. Geen doorsnee buurt met doorsnee gezinnen. Onze wijk ligt ook net even buiten Velsen-Noord en het is wat lastig te vinden. Maar juist omdat dit geen doorsnee buurtje is, passen wij hier zo goed tussen. Toen we hier een jaar of zeven geleden onze intrek namen waren we wat huiverig voor de reacties van de andere bewoners. Al die katten, wat zouden ze daar van denken? Geheel onterecht maakten wij ons zorgen zo bleek als snel. Alleen onze overbuurvrouw had op dat moment zelf al 20 katten rondlopen en nadien bleek dit zo ongeveer de meest kinder- en huisdier-rijke wijk in de regio te zijn. In de achtertuintjes leven de nodige kippen, en op enig moment zelfs een paard....

De Lethstraat, samen met Westerwijkstraat, Noorderlaan en Van Nidekstraat het         'Pen-Dorp', voorheen ook wel 'Indianendorp'

Deze bijzondere buurt wordt ook wel het PEN-dorp genoemd, naar de centrale van de PEN die bijna in onze achtertuin staat. En soms krijgt het ook het stempel van sociaal zwakkere wijk. Niets is minder waar; deze wijk is sociaal juist heel sterk! Mensen passen op elkaar (nee, ze létten niet op elkaar), er worden activiteiten georganiseerd en iedereen probeert een ander te helpen. Dit kan snel uitmonden in overmatige bemoeienissen, maar gelukkig is er een duidelijke grens. We helpen waar nodig, maar laten een ieder ook zijn eigen ding doen zonder oordeel te vellen. Nu klinkt dit misschien iets te rooskleurig, maar feit is dat hier allerlei pluimage woont en niemand raar op kijkt van al die paradijsvogels bij elkaar. Het geeft niet of je als alcoholist door het leven gaat, een 80-jarige biker bent, een gezin met drie moeders hebt. Of een kattenopvang in je achtertuin begint....

Hier wordt echt nog een pannetje soep gebracht als je ziek bent, steekkarretjes uitgeleend met een verbouwing en gewaarschuwd als je dakpannen rondvliegen bij een storm. Geweldig! Dus was het ook niet zo vreemd dat ik op een zeldzaam mooie zomerdag in gesprek raak met een paar buurtkinderen die vervolgens heel spontaan aanbieden om te helpen. Eerst met het sorteren van de ingezamelde kleding, maar schijnbaar was dit niet genoeg. De steeds groter wordende groep vroeg of ze nog meer voor de zwerfkatjes kon betekenen? Voor ik iets kon zeggen bedacht de oudste dat een collecte in de buurt wel eens erg zinvol kon zijn. De groep splitste zich en verdween de wijk in. Een uur later werd er met trotse koppies een bedrag van dik 26 euro ingeleverd. Nu ben ik niet zo heel handig met kleine kinderen maar dit ontroerde mij toch enorm. Uiteraard kregen ze allen een kleinigheidje en liep ik de rest van de dag met een glimlach op mijn gezicht!

Als kinderen de toekomst zijn, zit het hier wel goed ....