Afgelopen weekend stond in het teken van afscheid nemen. De onvermijdelijke en pijnlijke stappen nemen die bij ons werk horen. En soms zijn die verdrietig maar acceptabel. Zoals de dood van Dixie. De poes was al ouder en heeft een heerlijk leven gehad waar ze met volle teugen van genoot...
Het sterven van een 1 jarig katertje is heel wat anders. Het beestje, eigenlijk een kitten nog, stond nog volop in het leven en zijn dood maakt naast tranen ook boosheid los. Het voelt zo oneerlijk immers!
Alonso en Alesi zijn twee broertjes die als verwilderde kittens zijn gevangen. De organisatie waar ze terecht kwamen vroeg of wij ze nog konden socialiseren. Een twijfelachtige opdracht, daar de jongens al enkele maanden oud waren, onzindelijk en nooit eerder met mensen in contact waren geweest.
Hier zijn de knuffelvrijwilligers met het angstige duo aan de slag
gegaan en binnen een week zaten ze keurig op de kattenbak. Niet veel later
mochten ze hun kennel uit en het buitenverblijf ontdekken waar ook een paar
andere, even oude soortgenootjes de boel onveilig maakten.
Het was geweldig om te zien hoeveel pret ze hadden. Hoe ze langzaamaan
vertrouwen in ons kregen. Bijna wekelijks werd er een nieuw stapje gezet in hun
socialisatie en zag hun traject er hoopvol uit.
Heerlijk ook om te zien dat de band tussen de twee broertjes bleef bestaan. Ze zochten elkaar steeds weer op en ook toen Alonso steeds zieker werd, bleef Alesi in zijn buurt.
Het was zeker dat Alonso last van zijn lever had, niet alleen werd hij steeds geler, ook andere symptomen wezen duidelijk in die richting. In overleg met de dierenarts kreeg hij ondersteunende medicatie en gister stond een afspraak voor bloedonderzoek gepland.
Zover mocht het niet komen. Dit weekend ging Alonso zo hard achteruit dat we zijn afscheid met rasse schreden en veel te snel zagen naderen. Hopelijk gewoon hier, in het vertrouwde bijzijn van zijn broer die hem liefdevol warm hield en nauwlettend toekeek. Alonso zakte steeds verder weg, ogenschijnlijk vredig en pijnloos.
In zijn laatste uurtjes gaven zijn organen het echter op en dat leek met meer ongemak gepaard te gaan dan de kleine man aan kon.
We besloten hem uit zijn lijden te verlossen. Samen met Dixie is ook Alonso deze zondag aan zijn laatste reis begonnen. Onze warme tranen
op hun vacht. De boosheid tegenhoudend om zoveel oneerlijkheid. Omdat een jong
onschuldig dier niet zo ziek zou mogen zijn, en gewoon hoort rond te springen.
Om de jonge Alonso die nog zo graag
wilde en nog zo'n mooie toekomst had. Om Alesi
die nu zonder zijn broertje verder moet...
Maar ook wij moeten door, voor al die katten die er nog zijn en gaan komen! Dus
huilt ons hart en slikken we de woede weg. Laten we de herinnering aan deze
lieverds levendig en puur.
Dag lieve Lonz, we gaan je missen jongen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten