Klein drama op Seinpostweg ...

11 mei 2014, zondag;

We zijn al eerder in contact geweest met een kunstenaarsechtpaar die twee zwerfkatten verzorgen op de Seinpostweg, vlakbij de derde haven in IJmuiden. Met alle liefde voeren zij het duo maar na enige tijd maakten zij zich toch enige zorgen. De twee katten waren al op leeftijd en met name de zwarte kater had duidelijk medische hulp nodig. Maar hoe pak je dat aan bij twee katten die toch enigszins verwilderd zijn?

Vorig jaar hebben wij ze gevangen en na laten kijken. Zwartje, de kater had inderdaad wat medische problemen, en Bruintje de schildpadpoes was verder in orde. We hebben ze terug gebracht naar de Seinpostweg in de wetenschap dat er goed op de dieren werd gelet en we ingeschakeld zouden worden mocht dat nodig zijn.

Het kunstenaarsechtpaar heeft gedaan wat zij konden, en Bruintje was er gelukkig veel beter aan toe

Vandaag werden we gebeld; Zwartje liep op zijn ellebogen en kon niet meer op zijn voorpootjes staan. Bang dat die gebroken waren werd ons gevraagd te komen kijken. In de middag kwamen we aan en konden we direct Bruintje in de kraag vatten, ze zat verkleumd tegen een loods aan, op zoek naar beschutting. Maar van Zwartje geen spoor, terwijl we daar nu juist zo ongerust over waren!

Na enige tijd hebben we de zoektocht opgegeven maar zou het echtpaar die voortzetten. En inderdaad, tegen de avond hoorden we dat de kat zich onder een grote keet had verborgen. Niet van plan daar nog onder vandaan te komen... In de stromende regen zijn we er toch maar heen gereden maar helaas. Wederom geen Zwartje. Maar net toen we op het punt stonden om het voor nu op te geven (en ons meegebrachte diner hadden opgegeten), kwam de kater aanstrompelen. Wankelend, op zijn elleboogjes door het natte gras kroop hij richting de vangkooi die we hadden neergezet. Hij liep er in, en dan staat je hart even stil in de verwachting de klep te horen dichtvallen. Maar nee, niets.

Ik besefte dat de kat waarschijnlijk nog zo weinig gewicht had dat de kooi daarom niet reageerde. Ik vloog de auto uit, maakte een snoekduik....en had de overrompelde Zwartje te pakken. Het was immers nu of nooit voor hij weer onder de keet en buiten ons bereik zou verdwijnen... Met de verwilderde kat in mijn hand gauw terug naar de auto. In een kooitje, eindelijk veilig en hup naar huis!

Daar aangekomen heb ik hem eerst onderzocht. Wat was hij mager! Hij heeft meteen een infuus gekregen, ook omdat hij duidelijk bloedarmoede had. Toen was zijn smerige vacht aan de beurt. Een kat is een zeer schoon dier en uit het feit dat hij zo vuil was, bleek ook hoe zwak hij was en geen energie meer had om zichzelf schoon te houden. De grootste schrik kreeg ik echter toen ik hem ging kammen.



Geen schoon plekje op zijn lijf ...

Duizenden vlooien, poepjes en eitjes vielen uit zijn haren. De handdoek waarop hij lag, de grond onder me, mijn kleding...alles zat onder. Zijn huid was één zwarte aangekoekte plak van vlooien, uitwerpselen en broedsel. Dit had ik nog nooit in deze mate gezien. En onder de viezigheid was zijn vel zwaar geïrriteerd en stuk. Ach arme man....Zwartje werd letterlijk levend opgegeten door de vlooien. Die hadden al het bloed en leven uit hem weggezogen. Ik ben drie uur bezig geweest, en de dag daarop nog eens drie uur, voor de het meeste vuil weg gekamd was.

En ik was me er terdege van bewust dat de kater het waarschijnlijk niet zou gaan redden, dus was dit verspilde tijd? Nee, want al zou Zwartje nog maar één dag schoon en vlo-vrij leven, dat was me heel veel waard! Hij liet het trouwens spinnend toe, en vond al dat zachte gefrunnik aan zijn uitgemergelde lijfje heerlijk. Uiteindelijk kon hij met een warme kruik naast zich, uitrusten in een schone mand, in het hok naast zijn levensgezellin Bruintje. De komende uren waren kritiek....

Zwartje ondergaat uitgeput de kamsessies. De handdoek onder hem is grijs van de vlooien-uitwerpselen. Als je de foto vergroot kun je dit duidelijk zien, maar ook zijn graatmagere toestand