Het ging zo lekker met de kleine Vikas, het laatst overgebleven kitten van de verwilderde Vilou. Na het overlijden van zijn broertjes en zusjes werd Vikas overladen met liefde, aandacht en zorg van zijn menselijke mama's. Hij was immers zo klein en kwetsbaar, het mocht hem aan niets ontbreken en we moesten voorkomen dat hij iets opliep omdat zijn weerstand te laag was om een virusje te kunnen overleven.
Maar Vikas bleek een vechtertje te zijn en dag na dag leek hij sterker te worden. Toch was duidelijk dat hij een flinke achterstand had. Als we hem vergeleken met de iets jongere kittens van Violet, waren de verschillen enorm.
Maar naarmate de tijd verstreek
leken de problemen toch toe te nemen. Leek hij niet goed te kunnen zien.
Hij gebruikte voornamelijk zijn neusje en herkende feilloos de geur van
mijn uitgestrekte hand. Dan kwam hij doelbewust aangewaggeld, wetende
dat knuffels en eten volgden. Zijn kraaloogjes glimmend van plezier.
Zijn berenklauwtjes om zijn fles geklemd om daarna tevreden in mijn hand
in slaap te vallen. Of liefst nog in mijn nek waarbij hij zachtjes
sabbelend aan mijn haar in slaap viel.
Zijn groei liep dan niet
volgens het boekje en was wat verontrustend maar zolang hij goed at en
blij was, kon ik daar mee leven...
Tot vorige week de kentering kwam. Van de één op de andere dag ging het drinken steeds moeizamer. Eerst dacht ik nog aan doorkomende tandjes, of dat hij eenkennig werd waardoor het flessen alleen bij mij nog enigszins goed leek te lukken. Maar ook dat werd steeds minder.
We hebben van alles geprobeerd: andere flessen, verschillende speentjes, ander voer....maar Vikas zat in een neergaande spiraal en bij elke mislukte voeding werd de wanhoop groter.
Noodgedwongen volgde halverwege de week de dwangvoeding
en daarna de sondevoeding. Na enige twijfel (brengen we haar kittens
niet in gevaar zolang niet duidelijk is waar Vikas aan lijdt?) hebben we
zelfs Vikas nog bij Violet en haar gezonde, sterke ukkies gelegd in de
hoop dat hij bij haar wel wilde drinken. En ondanks dat Violet hem
direct accepteerde, wilde het ook bij haar niet lukken. Vikas lag een
beetje doelloos in het nest en uiteindelijk klom hij zelfs op eigen
kracht de doos uit....
Alle onze angst werd toen bewaarheid, en ondanks zeer intensieve 24 uurs-verzorging, nonstop aandacht en ontzettend veel liefde, heeft dit alles niet mogen baten.
Gister is ook Vikas, precies vier weekjes oud, overleden.
Die laatste zaterdag probeer ik zoveel mogelijk bij hem te zijn. Probeer ik zijn geurtje, zijn koppie, in mijn geheugen te verankeren, wetende dat ik hem straks nooit meer zal zien, kan vasthouden. Het doet zo'n pijn. Na al die weken saampjes, vechtend voor iedere dag, ieder uur....voorzichtig hopend op een goede afloop, plannen makend voor later. Want Vikas zou natuurlijk niet meer geplaatst worden. Hij werd mijn kindje waarbij ieder geluidje en beweginkje van hem, al zo vertrouwd en eigen werd.
Ik kus hem, fluister zijn naam en verzeker hem dat ik bij hem blijf tot zijn laatste seconde op aarde. Ik vertel hem hoe vreselijk veel ik van hem hou. Ik probeer zo normaal mogelijk te doen, terwijl het rauwe verdriet mijn keel dicht snoert. Ik probeer uit alle macht mijn pijn niet op hem over te brengen. Zijn sterven moet vredig en veilig zijn.
Kort daarop zie ik zijn ademhaling oppervlakkig worden. Het einfe is bijna daar. Maar zijn laatste kwartier op deze wereld is niet fijn, en om dit machteloos te moeten aanzien doet zeer, heel zeer. Mijn kleine ventje vecht zachtjes piepend en kreunend letterlijk voor zijn leven, zijn hartje lijkt het bloed niet meer door te kunnen pompen en gaat te keer.
Ineens schiet nog 1 x zijn mooie zwarte koppie omhoog en kijkt hij me met nietsziende oogjes recht aan. Een diepe ademteug en zijn kleine lijfje valt terug. Zijn hart is gestopt. Het is voorbij....
Er volgen nog wat spiertrekkingen, en dan ligt zijn lichaampje levensloos op mijn schoot. Mijn hete tranen op zijn prachtige wollige vacht. Het verdriet snijd als een mes door mijn ziel. Vier weken zijn we samen geweest, week ik nauwelijks van zijn zijde. Vier weken mocht ik zijn mama zijn. Onvoorwaardelijke liefde van beide kanten.
Als ik later zijn spulletjes opruim komt de dreun nog harder aan. Het mandje en de speeltjes die ik voor hem apart had gehouden, voor als hij wat groter zou zijn. De couveuse, zijn kamertje, nu koud en leeg zonder zijn aanwezigheid. Zijn olijke koppie verwachtingsvol mijn richting opkijkend zodra het deurtje open ging.
Zijn flesje met een laatste restje melk wat nog klaar stond. In gedachte zie ik zijn perfecte berenpootjes er weer gretig naar slaan, ongeduldig als ik niet snel genoeg klaar stond. Dat was nog maar een paar dagen geleden.... Het opbergen van zijn spulletjes maakt het definitief. Vikas is er niet meer!
Als ik later aan zijn grafje sta, in mijn voortuin, naast zijn broertjes en zusjes, laat ik mijn tranen de vrije loop. Zelden heb ik het zo moeilijk gehad om een overleden kitten in de koude grond te leggen. God, ik mis hem nu al zo erg! Om Vikas zal ik nog heel wat tranen laten.
Terwijl ik voor de laatste keer afscheid neem, onder 1000 x 'ik hou van jou', hoor ik op de achtergrond de twee nieuwe kittens piepen. Ook zij hebben liefde en zorg nodig. Een mama die ze beschermd en voed. Ik haal diep adem: en begin opnieuw....
Rust zacht mijn dappere Vikas. Je was een dapper pracht kereltje! Voor altijd jouw mamaMarya
Geen opmerkingen:
Een reactie posten